25 rzeczy, które dzieją się tylko w filmach

3 lata temu

Historia kinematografii sięga nieco około 130 lat wstecz. Według portalu IMDb w tym czasie nakręcono 8,7 miliona filmów i odcinków seriali. Nic dziwnego, że w kółko używa się tych samych motywów oraz chwytów realizacyjnych. I nawet jeśli mają one mało wspólnego z rzeczywistością, nie powinniśmy się z tego powodu zżymać. Warto przecież wracać do skutecznych rozwiązań.

Ekipa Jasnej Strony rzuciła okiem na fora kinomanów i doszliśmy do ciekawego wniosku — w filmach jest całe mnóstwo różnych sytuacji, które nigdy nie zdarzają się w prawdziwym życiu.

Kobiece włosy nie rosną na bezludnych wyspach, ale męski zarost rośnie z dnia na dzień.

Widzowie zauważyli pewien paradoks. Bez względu na to, ile dni kobieta spędza na bezludnej wyspie lub w dżungli, zawsze ma ogolone nogi, nie ma włosów pod pachami i wygląda atrakcyjnie, nawet bez dostępu do swoich kosmetyków.

Natomiast u mężczyzn gęsta broda pojawia się zaledwie kilka dni po tym, jak przestaną się golić. Ponadto mają tropikalną opaleniznę i są naprawdę brudni. Zaczynają też przypominać ludzi, którzy urodzili się w dżungli.

Wykładowcy na uczelniach nigdy nie mają wystarczająco dużo czasu i mówią jeszcze po zakończeniu zajęć.

Czy zauważyliście, że nauczycielom i wykładowcom w filmach zawsze brakuje czasu na dokończenie lekcji czy zajęć? Obejrzyjcie dowolną scenę tego rodzaju — profesor niemal na pewno będzie zwracał się do wychodzących już z sali studentów.

Rodzice rozmawiają z dziećmi w pozycji kucającej.

Psychologowie twierdzą, że kiedy jesteśmy na tym samym poziomie co dziecko, ma ono do nas nieco więcej zaufania. W prawdziwym życiu nie wszyscy rodzice przestrzegają tej zasady, jednak w filmach można odnieść wrażenie, że dorośli nie rozmawiają z dziećmi w inny sposób.

Jeśli na pogrzebie pada deszcz, wszyscy mają identyczne czarne parasole.

Jest wiele potwierdzających przykładów: John Wick, To, Niesamowity Spider-Man, Batman: Początek i zapewne całe mnóstwo innych filmów. W rzeczywistości przecież nie każdy nosi ze sobą parasol na wypadek deszczu, nie mówiąc już o identycznych czarnych parasolkach podczas pogrzebu.

Kluczyki do samochodu pod osłoną przeciwsłoneczną

Bohaterowie faktycznie często znajdują tam kluczyki, o ile nie są akurat w stacyjce. Ludzie w filmach najwyraźniej są bardzo ufni. Użytkownicy Reddita mają jednak nieco inne zdanie na ten temat.

Ludzie w klubie z głośną muzyką słyszą się całkiem dobrze.

Postacie z filmu nierzadko rozmawiają o ważnych sprawach podczas hałaśliwej imprezy, jakby głośna muzyka nie stanowiła dla nich żadnego problemu. Jeśli byliście kiedyś w klubie, wiecie, że praktycznie nie da się tam prowadzić rozmowy, chyba że mówimy o krzyczeniu drugiej osobie do ucha.

Bohaterowie całujący się w łóżku zaraz po przebudzeniu

Zwykli ludzie wolą najpierw pójść umyć zęby, skorzystać z łazienki czy nawet wziąć prysznic. Pocałunek następuje dopiero po tych czynnościach. Jednak postacie filmowe z rana oczywiście pachną jak kwiaty.

Młodzi ludzie zawsze mają pieniądze na opłacenie czynszu.

W filmach młodzi ludzie, którzy właśnie skończyli studia i zarabiają grosze, jakimś cudem zawsze mają dość pieniędzy, by wynająć urocze mieszkanie w ładnej dzielnicy Nowego Jorku czy w innym drogim mieście. Niestety, w prawdziwym życiu jest nieco trudniej.

W filmach podejmujących problematykę rasizmu antagoniści stają się najlepszymi przyjaciółmi.

Zwykle w filmach o rasizmie są dwie całkowicie przeciwstawne postacie, które nie pałają do siebie sympatią. I choć nie mają ze sobą nic wspólnego, są zmuszone do spędzania razem czasu. Przykłady można by mnożyć: Green Book, Wożąc panią Daisy, Siła i honor, Nietykalni, Służące i wiele innych.

W trakcie rozwoju akcji bohaterowie często stają się najlepszymi przyjaciółmi, ale nie oszukujmy się — w rzeczywistości najpewniej by do tego nie doszło.

Gnębione dzieci nie mówią nic rodzicom.

Kiedy dobre dzieci w filmach są prześladowane przez kogoś silniejszego od nich, nigdy nie mówią o tym rodzicom. Zamiast tego próbują samodzielnie rozwiązywać swoje problemy. Takie postępowanie razi w oczy szczególnie, gdy robią to naprawdę małe dzieci.

W prawdziwym życiu nękane maluchy rozmawiają o tym z rodzicami, co jest całkowicie normalne. Dręczyciel zostaje powstrzymany i kłopoty się kończą. Problem polega jednak na tym, że taki film byłby pewnie nudny.

Ludzie nie używają myszki komputerowej.

Hakerzy w filmach piszą niesamowicie szybko, nie potrzebują myszy komputerowej i zawsze mówią coś w stylu: „Okej, jestem w środku”.

Po przeprowadzce w nowe miejsce główny bohater szybko się zaprzyjaźnia.

Jeśli jakaś postać przenosi się do innego miasta (na studia lub do pracy), od razu znajduje wielu nowych przyjaciół. Każdy chce poznać „nowego”. Niestety, w prawdziwym życiu tak się nie dzieje.

Gdy ktoś budzi się ze śpiączki, pierwszą rzeczą, jaką robi, jest wyrwanie wenflonu z ramienia.

Oczywiście! Wyrwij wenflon, cewnik i wszystkie inne rurki wystające z twojego ciała i leć ratować świat. Na pewno nic ci się nie stanie!

Kiedy policjant jest bliski rozwiązania sprawy, zostaje zawieszony, ale ignoruje rozkazy.

Policjant posłusznie oddaje przełożonemu broń i odznakę, ale i tak postanawia dorwać złoczyńców na własną rękę.

Najpierw jedna osoba zaczyna klaskać, a potem dołączają się kolejne.

Dotyczy to zwłaszcza filmów sportowych, ale również tych, w których ktoś mówi coś odważnego i przełomowego, a ludzie wokół nie wiedzą, jak zareagować, dopóki ktoś nie zacznie klaskać.

Nie da się rozpoznać kogoś w masce.

Kiedy ktoś zakłada maskę, nikt nie potrafi go zidentyfikować, ponieważ w tym celu trzeba dokładnie przyjrzeć się miejscu wokół oczu. Głos, ciało, sposób, w jaki ktoś chodzi — a gdzież tam! To nieistotne szczegóły.

Gdy komuś się śpieszy, auto odmawia posłuszeństwa.

Albo drzwi się nie otwierają, albo gdzieś gubią się kluczyki. Bohater znajdujący się w potrzasku po prostu nie może odjechać.

Bez problemu schowasz się na tylnym siedzeniu samochodu.

Kierowca oczywiście nic nie widzi, wsiada do samochodu, zaczyna jechać, a potem postać, jak gdyby nigdy nic, wyłania się z tylnego siedzenia.

Nastolatkowie organizują w domach wielkie imprezy.

Na hucznym przyjęciu może pojawić się dosłownie każdy, nawet jeśli nie zna gospodarza. Wszędzie są goście, jest mnóstwo drinków i pizzy, gra głośna muzyka, odbywają się tańce. Ktoś śpi na kanapie, a sypialnia rodziców z jakiegoś powodu jest zajęta.

Cała grupa mieści się obok siebie na chodniku.

Kto by tak zawłaszczał przestrzeń? To bardzo niewygodne dla innych ludzi. Jedynie superbohaterowie, którzy właśnie pokonali superzłoczyńców, chodzą w taki sposób.

Ludzie wychodzą ze sklepu z papierowymi torbami, z których wystaje bagietka.

Papierowe torby i wystające z nich bagietki to widok, do którego zdążyliśmy przywyknąć, ale jedno wciąż wydaje się niezrozumiałe: dlaczego pieczywo nigdy nie jest opakowane i dotyka nieumytych jeszcze owoców i warzyw? Czy ktoś naprawdę tak robi?

Licealiści wyglądający jak 25-letni sportowcy

Dotyczy to również dziewcząt, które często są starsze, niż powinny, i zazwyczaj wyglądają jak supermodelki. Wyjaśnienie jest banalne: aktorzy wcielający się w nastolatków często mają powyżej 20, a czasem nawet 30 lat.

A czy zauważyliście, że w filmach o szkole nie ma zbyt wielu pulchnych chłopców i dziewcząt (a jeśli już się pojawiają, to zwykle są obiektem kpin wśród rówieśników)? Do szkół uczęszczają przecież bardzo różne dzieci i niewiele z nich może pochwalić się ciałem jak z okładki magazynu.

Ludzie siadają na łóżku, gdy mają koszmary.

Jak zapewne wiecie, podczas snu nasze mięśnie są sparaliżowane, w przeciwnym razie wszyscy byśmy lunatykowali. Mimo to, gdy bohaterowie horrorów budzą się z koszmaru, często zrywają się z łóżka i w ułamek sekundy siedzą wyprostowani jak strzała.

W prawdziwym życiu ludzie muszą się najpierw rozbudzić, aby podnieść się z łóżka, a kiedy to się stanie, szybko uświadamiają sobie, że właśnie mieli zły sen i zasypiają ponownie.

Ludzie nie mówią „cześć” ani „pa”, kiedy rozmawiają przez telefon.

Nawet gdy spotykają się osobiście, nie zawsze mówią sobie „cześć” — często od razu przechodzą do sedna sprawy. Wygląda na to, że reżyserzy nie chcą poświęcać czasu ekranowego na dialogi, które nie dostarczają widzom żadnych informacji.