12 osób, które udowadniają, że życzliwość to największa supermoc

W świecie, który często wydaje się pędzić i przytłaczać, najmniejsze gesty potrafią pozostawić najtrwalszy ślad. Od nieznajomych, którzy pojawiają się w odpowiednim momencie, po codziennych bohaterów pozostających w cieniu — te wzruszające historie przypominają nam, że życzliwość może wszystko zmienić.

• Facet, z którym wtedy się spotykałam, zaprosił mnie do kina. Poszłam kupić cukierki, a on bilety. Sprzedająca zamiast nich wręczyła mi kubeczek z popcornem. Byłam zdezorientowana, ale ona tylko szepnęła: „Uważaj!”. Nie mogła powiedzieć nic więcej, bo nadszedł mój towarzysz i weszliśmy do sali.
  Gdy szliśmy na miejsce, wsunęłam dłoń do kubeczka i zesztywniałam... Zrobiłam się blada. Ta dziewczyna włożyła tam nowy, zapakowany tampon. Zachowałam się, jakby nic się nie stało, wyjęłam go dyskretnie i wsunęłam do kieszeni, żeby mój partner nic nie zauważył.
  Poszłam do toalety — i dopiero wtedy zorientowałam się, że dostałam okres. Tamta dziewczyna zauważyła to wcześniej niż ja i po cichu znalazła sposób, żeby mi pomóc. Ocaliła mnie przed ogromnym wstydem, bo nie miałam przy sobie żadnego tamponu.
  Facet, z którym byłam tamtego wieczoru, jest teraz moim mężem. Minęły lata, a ja wciąż jestem niezmiernie wdzięczna tej życzliwej nieznajomej, która uratowała moją randkę.

• Kiedy byłem mały, moja mama była samotną matką i pracowała na dwa etaty. Nasz sąsiad, starszy pan, który wyglądał na gbura, zawsze kosił połowę naszej działki, kiedy kosił swoje podwórko. Na początku myśleliśmy, że po prostu się nudzi.
  Po jego śmierci jego córka wyjawiła nam, że każdego wieczoru sprawdzał z ganku, czy w naszym domu palą się światła. Jeśli do godziny 21:00 się nie paliły, przychodził sprawdzić, czy bezpiecznie wróciliśmy do domu.

• Kiedy mojego tatę zwolniono z pracy, sytuacja finansowa była trudna. Pewnego ranka właściciel lokalnej piekarni zapukał do naszych drzwi z dużym pudełkiem pełnym wypieków. Powiedział, że upiekł „za dużo” i zapytał, czy mu pomożemy, biorąc je od niego.
  Ten „błąd” powtarzał się co weekend przez kilka miesięcy, aż tata znalazł nową pracę. Dopiero dużo później zrozumieliśmy, że celowo piekł te dodatkowe porcje.

• Kiedy miałem 12 lat, nasz pies wymknął się z podwórka i nie mogliśmy go znaleźć. Kilka godzin później obcy człowiek zapukał do naszych drzwi, trzymając naszą suczkę w ramionach. Powiedział, że widział ją przy autostradzie, zatrzymał się i spędził prawie godzinę, próbując odciągnąć ją od samochodów.
  Miał skaleczenia na dłoniach od czołgania się pod płotem, by ją złapać, ale tylko wzruszył ramionami i powiedział: „Pomyślałem, że chcielibyście, żeby wróciła bezpiecznie do domu”. Odszedł, zanim zdążyliśmy zapytać go o imię.

• Pewnego razu stałam w kolejce w sklepie i zorientowałam się, że brakuje mi pieniędzy na wszystkie zakupy. Ze wstydem zaczęłam odkładać niektóre produkty, gdy nagle stojący za mną mężczyzna dotknął mojego ramienia i powiedział: „Nie przejmuj się, ja zapłacę”. Odmawiałam, ale nalegał.
  Później, kiedy wróciłam do domu i rozpakowałam torby, znalazłam w jednej z nich karteczkę z napisem: „Też tak miałem. Przekaż dalej dobry uczynek”. Nie tylko zapłacił za moje zakupy — celowo wsunął do torby te pokrzepiające słowa.

• Moja nauczycielka z czwartej klasy zawsze miała ze sobą ogromną śniadaniówkę. Zjadała kanapkę i jabłko, ale reszta pozostawała nietknięta. Zakładałem, że po prostu pakuje za dużo.
  Wiele lat później koleżanka z klasy powiedziała mi, że była jednym z „dzieci od śniadaniówek” — tych, które nie miały jedzenia w domu — a nauczycielka codziennie po cichu podsuwała jej dodatkowe porcje. Dopiero dużo później się o tym dowiedzieliśmy.

• Kilka lat temu podczas podróży za granicą zostawiłam portfel w kawiarni. Zorientowałam się dopiero po kilku godzinach, wpadłam w panikę i pobiegłam z powrotem — już go nie było. Kelnerka pokręciła głową, mówiąc, że ktoś go już zabrał. Byłam bliska załamania, gdy podszedł do mnie nieznajomy, trzymając go w dłoni.
  Powiedział: „Widziałem, jak go zostawiłaś. Czekałem tu cały dzień, bo nie wiedziałem, jak inaczej cię znaleźć”. Nie brakowało ani jednego banknotu. Zmarnował wiele godzin, tylko żeby mi go zwrócić.

• Kiedy byłam w liceum, budzik nie zadzwonił w dniu mojego egzaminu końcowego. Pobiegłam na przystanek i zobaczyłam, jak autobus odjeżdża. Musiałam wyglądać na zrozpaczoną, bo zatrzymał się przy mnie mężczyzna dostarczający pieczywo furgonetką i spytał, czy wszystko w porządku. Powiedziałam mu, że zaraz spóźnię się na najważniejszy test w roku.
  Kazał mi wsiąść i zawiózł mnie pod samą szkołę — dziesięć minut przed czasem. Kiedy wysiadłam, powiedział tylko: „Pewnego dnia ty też podwieziesz jakieś dziecko”. I odjechał, zanim zdążyłam mu się porządnie podziękować. Zdałam ten egzamin.

• Miałam 8 lat i wpadłam w histerię przy kasie, bo mama nie chciała mi kupić cukierków. Kobieta stojąca za nami po cichu je kupiła i podała mojej mamie, mówiąc: „To dla ciebie, nie dla niej”.
  Moja mama się zaśmiała, ale potem wybuchnęła płaczem w drodze do domu. Okazało się, że nie jadła od dwóch dni, żebyśmy z siostrą miały co jeść. Te cukierki wcale nie były dla mnie, były dosłownie dla niej.

• Jako nastolatka wracałam ze szkoły i złapała mnie nagła ulewa. Byłam kompletnie przemoczona, książki zniszczone.
  Niespodziewanie podjechała nasza bibliotekarka swoim starym samochodem, rzuciła mi parasolkę i odjechała, zanim zdążyłam podziękować. Myślałam, że to dziwny zbieg okoliczności... aż do czasu, kiedy kilka tygodni później zobaczyłam, jak robi to samo dla starszego pana, a potem dla grupy nastolatków. Trzymała w bagażniku pełno parasolek i po prostu rozdawała je podczas burzy.
  Lata później, na jej przyjęciu emerytalnym, ktoś spytał, dlaczego to robiła. Odpowiedziała: „Ludzie dłużej pamiętają małe ratunki niż te wielkie”.

• Kiedyś pracowałam w sklepie spożywczym, gdzie starsza kasjerka zawsze „przypadkowo” skanowała podwójnie kupony niektórych rodzin. Myślałam, że po prostu nie radzi sobie z kasą. Lata później przyznała, że wiedziała, którzy klienci mają trudności i wykorzystywała swój rabat pracowniczy, aby na koniec zmiany pokryć różnicę.

• Płakałam w metrze po oblaniu ważnego egzaminu. Facet siedzący naprzeciwko po cichu położył złożony kawałek papierku na siedzeniu, gdy wychodził. Było na nim napisane: „Jedna zła ocena nie definiuje tego, kim jesteś. Nie poddawaj się”. Podpisał się jedynie rysunkiem uśmiechniętej buźki.
  Minęło 6 lat, a ja wciąż to mam.

Macie ochotę na więcej podnoszących na duchu i ciepłych historii? Oto 11 osób, które znalazły swojego anioła stróża.