14 historii o dzieciach, które doprowadziły swoich rodziców do rozstroju nerwowego

rok temu

Rodzicielstwo to niełatwe wyzwanie, niezależnie od wieku dziecka. Maluchy są nieposłuszne i psotne. Nastolatki przeżywają bunty i dramaty. Nawet te całkiem dorosłe dzieci bywają prawdziwym utrapieniem. Oczywiście niezależnie od wszystkiego, rodzice kochają swoje pociechy, chociaż mogą czasem z rozpaczy rwać sobie włosy z głowy.

Proszę moją nastoletnią córkę, by dzwoniła do mnie przynajmniej raz, gdy gdzieś wychodzi. Córka jest z tego powodu niezadowolona, ale zazwyczaj to robi. Pewnego dnia zadzwoniła i powiedziała, że po szkole idzie z koleżanką na godzinę na spacer. Zgodziłam się. Minęły trzy godziny, a córki nadal nie było. Nie odbierała telefonu. Cała się trzęsłam ze stresu. W końcu wróciła. Prawie płacząc z nerwów, spytałam, gdzie była tak długo. Okazało się, że kiedy już miały się pożegnać po spacerze, siadły na chwilę na krawężniku przed domem (mieszkają obok siebie) i jakoś się zagadały. A telefonu nie odbierała, bo wyciszyła go na czas spaceru.
Położyłam trzylatka spać. Zaczęła się typowa seria pytań:
— Dlaczego muszę spać?
— Bo jutro musisz wcześnie wstać.
— Dlaczego?
— Musisz iść do przedszkola.
— Dlaczego?
— Mama idzie do pracy.
— Dlaczego?
— Żeby zarabiać pieniądze.
— Dlaczego?
— Żeby zapłacić czynsz! Żeby nas nie wyrzucili na ulicę!
— Dlaczego?
— Bo na zewnątrz jest zimno!
— Dlaczego?
— Kochanie, nie wiem już, co ci powiedzieć.
— Bo mówisz nie to, co trzeba, mamo! Muszę spać, bo na dworze jest noc!
Odwrócił się i zasnął.

Moja córka ma prawie 16 lat. Ostatnio przyszła do mnie cała rozhisteryzowana i powiedziała, że jej nie kocham, bo, uwaga, za mało ją kontroluję i pozwalam na zbyt wiele! Okazuje się, że wszystkie jej koleżanki po szkole muszą iść prosto do domu. Ale ja swojej pozwalam robić, co chce, i nie zawracam jej głowy telefonami, że już czas wracać. Grunt, żeby pamiętała o odrobieniu lekcji i była o 22:00 w swoim pokoju. Koleżanki mogą się zapisać tylko na takie kółka zainteresowań, które zaakceptują rodzice. A ja pozwoliłam córce chodzić na piłkę nożną, bo chciała. Mama koleżanki powiedziała: „Piłka nożna nie jest dla dziewczyn, zapisz się na lekcje pianina”. Nie sprawdzam też jej telefonu i nie śledzę jej mediów społecznościowych. Inni rodzice to robią i znają hasła swoich dzieci. Ja daję córce wybór i nie kontroluję jej. Dlatego jestem złą mamą i jej nie kocham.
Wygłosiłem mojemu synowi (12 lat) kolejną, setną uwagę na temat bałaganu w jego pokoju. Nie był tym zbyt przejęty. Wsparłem się przykładem: „Jest taka teoria rozbitych okien. Opisuje ona zwiększenie bałaganu w miejscach, w których już jest naśmiecone”. Opowiedziałem mu o eksperymencie ze sklepem, w pobliżu którego wszyscy wyrzucali śmieci, i o płynących z tego wnioskach. Po kilku sekundach syna olśniło: „Tato, w takim razie, kto pierwszy zaczął śmiecić? Kto jest inicjatorem bałaganu?”. Odpowiedziałem: „W naszej rodzinie, kolego, tym inicjatorem jesteś ty...”. Syn zamyślił się.
Moja córka zaczęła dokarmiać wszystkie bezpańskie koty, które spotykamy podczas spacerów. Nie mam nic przeciwko temu, z wyjątkiem tego, że teraz zawsze musimy nosić przy sobie wystarczającą ilość karmy. Najgorzej, gdy spotykamy kota, a skończyło nam się jedzenie. Wtedy pędzimy do sklepu. Zdarza się jednak, że gdy wychodzimy z zakupami, kota już ma. Moja córka pyta: „Mamo, gdzie on poszedł? Przecież jest głodny!”. Wtedy odpowiadam, że skoro na nas nie czekał, to widocznie nie jest aż tak głodny, więc nie powinna się martwić.

Mój trzyletni siostrzeniec przykleił sobie tubkę superglue do nozdrza, bo chciał sprawdzić, jak pachnie. A jego sześcioletnia siostra przyniosła mu szklankę wody, aby zmyć klej. © Xeno_Prism_Power / Reddit
Mój młodszy brat w wieku 10 lat zdecydował, że fajnie byłoby naśladować snowboardzistę. Aby to zrobić, wziął plastikową pokrywkę z pudełka z zabawkami naszej młodszej siostry i zjechał nią po drewnianej drabinie prowadzącej do niedokończonej piwnicy. © Phrenergy / Reddit
Złamałam nogę. Przez cały miesiąc, kiedy siedziałam w domu, mój syn nie odwiedził mnie ani razu. Nawet nie zadzwonił, by zapytać, jak sobie radzę. Ma 22 lata, mieszka sam. Jest atrakcyjnym, inteligentnym, niesamowicie zmotywowanym facetem. Pracuje i chodzi do szkoły. Zawsze był bardzo bystry i ogarnięty. Nie miałam z nim żadnych problemów w szkole. Był zaangażowany w muzykę i sport. Wiele osób mówiło mi: „Ale masz szczęście”. Starałam się być wspierająca i zawsze go chwaliłam. Ale mój syn ma trudny charakter, jest bardzo emocjonalny. Pod koniec szkoły zaczął się gwałtownie ode mnie oddalać. W pewnym momencie powiedział mi otwarcie, że mnie nie kocha i nie uważa za konieczne, aby się ze mną kontaktować. To było bolesne, ale uznałam to za rodzaj nastoletniego buntu. Teraz widzę, że naprawdę mu na mnie nie zależy. Największa porażka i ból w moim życiu.
Kiedy mój młodszy brat miał 5 lat, wylał sobie mydło na głowę. Wyjaśnił, że chce popłynąć, jak w kreskówce o SpongeBobie. Nie popłynął, ale musiał wejść pod prysznic, żeby spłukać mydliny. © Papasimmons / Reddit
Moja córka jest uczulona na czekoladę. Niestety uwielbia ją i zawsze się o nią upomina. Pewnego dnia kupiliśmy trochę czekolady na święta. Położyliśmy ją na najwyższej półce w kuchni, aby córka jej nie dostała. Wyśledziła jednak, gdzie ukryliśmy smakołyki, a kiedy nikt nie widział, przysunęła stołek do szafki i ukradła pudełko. Złapaliśmy ją, gdy wsuwała do ust kolejny kawałek. Teraz muszę wymyślić nową skrytkę na słodycze.

Kiedyś kupowałam sobie różnego rodzaju magazyny o modzie. Moja córka przeglądała je od czasu do czasu, przebierała się w moje ubrania i paradowała jak na wybiegu. Ale na ciuchach się nie kończyło. Młoda eksperymentatorka postanowiła zrobić sobie nową fryzurę. Zobaczyła na okładce modelkę z grzywką i potajemnie obcięła kilka kosmyków. Włosy sterczały w każdym kierunku i zamiast grzywki był bałagan. Musiałam spiąć jej te marne resztki, aż odrosną, potem schowałam wszystkie nożyczki w domu.
Nastoletnia córka nie pomagała mi w domu. Warczała na mnie i kategorycznie odmawiała, kiedy prosiłam ją o posprzątanie. Któregoś dnia oznajmiła: „Zdecydowałaś się na rodzinę, więc zajmuj się domem. Moje plany życiowe nie obejmują sprzątania”. Cóż, dałam jej taką nauczkę, że teraz bez proszenia biegnie po miotłę. Odpowiedziałam:
— Skoro jesteś taka niezależna, to od dzisiaj płać za wszystko, co dostajesz od nas. Na przykład za czas, kiedy pomagam ci w lekcjach, zamiast odpoczywać. Mimo że wiele rzeczy możesz zrobić sama, po prostu wkładając w to wysiłek. Albo za obiady, o które nie prosisz, ale zawsze jesz bez podziękowania. Niezależny dorosły nie wymaga ciągłej opieki jak dziecko. Więc potraktuj moją pomoc jako oficjalną pracę i zapłać mi.
— Skąd mam wziąć pieniądze? Wysyłasz mnie do pracy? Mam tylko 14 lat!
— Nie było mowy o pracy czy pieniądzach. Proszę tylko o uczciwą zapłatę za moją pracę. Wystarczy, że podzielimy się obowiązkami domowymi. Jeśli nie dostanę zapłaty, rezygnuję z moich zadań.
Córka dąsała się przez chwilę, ale w końcu uległa.

Dzieci ciągle rzucały buty na podłogę w przedpokoju. Nie pomagały żadne kary i uwagi. W pewnym momencie nie wytrzymałem i postanowiłem zwołać nadzwyczajną radę rodzinną. Zaproponowałem wprowadzenie ustawy, zgodnie z którą każdy, kto rzuci buty na podłogę zamiast odłożyć je na półkę, idzie odbyć karę w kącie na okres 5 minut. Bez prawa do odwołania. Ostatecznie, 2 głosy za, 3 wstrzymujące się, ustawa przeszła jednogłośnie. Co ciekawe, to naprawdę zadziałało. Od tygodnia pierwszą rzeczą, jaką robią dzieci po wejściu do domu, jest odłożenie butów do szafki. Żadne z nich jeszcze nie stanęło w kącie. Ale co najlepsze: wiecie, kto już kilka razy musiał odbyć karę? Zgadza się, autor ustawy. A kiedy ja tam stoję, oni starannie odkładają buty na miejsce. Tak, cena jest wysoka, ale dopóki działa, ustawa nie zostanie uchylona.
Moja córka ma 34 lata i wprowadziła się do mojego małego, dwupokojowego mieszkania. Wiecznie ją błagałam, żeby przetarła podłogę albo odkurzyła. Nie chciała też dokładać się do zakupów spożywczych, bo oszczędza pieniądze na podróże z kolejnymi facetami. Miałam też dość mojego nastoletniego wnuka, który obrażał mnie i źle traktował. Nie mogłam tego dłużej znieść i wyrzuciłam ich z domu. Teraz jestem wstrętną matką i babcią, która zesłała córkę i wnuka do wynajętego mieszkania.

Oczywiście istnieje też odwrotna strona medalu. Czasem uprzedzenia i zwyczaje rodziców mogą negatywnie wpływać na rozwój dziecka, a nawet na jego funkcjonowanie w dorosłym życiu.