Lojalność mojego męża wobec matki niszczy nasz związek — chcę go zostawić

Niektóre listy od czytelników są wstrząsające. Nie dlatego, że są dramatyczne, tylko dlatego, że opowiadają o długotrwałym cierpieniu. Jedna z naszych czytelniczek opisała niedawno historię, która brzmi znajomo dla wielu ludzi — o małżeństwie, gdzie pojawiło się trzecie koło u wozu, ale nie kochanek, tylko uparty rodzic, który nie chce się wycofać. Jej słowa są pełne cierpienia, frustracji i siły. Kobieta opisuje swoje emocjonalne wyczerpanie — i desperackie poszukiwania wyjścia z sytuacji.

Oto co napisała:

„Cześć, Jasna Strono!

Kiedy słyszy się takie historie, to każdy myśli, że jego to nie dotyczy. Wierzymy, że nasza miłość będzie silniejsza, że nasz partner zawsze będzie nas wspierał. Ja też w to wierzyłam. Ale po dziesięciu latach małżeństwa zdaję sobie sprawę z czegoś znacznie trudniejszego do przełknięcia: lojalność mojego męża wobec matki powoli wypiera nasze wspólne życie.

10 lat małżeństwa, a teściowa nadal o wszystkim decyduje. Ostatnio kazała nam zamieszkać w jej piwnicy, bo chce nas mieć pod ręką.

Chciałabym, żeby to była przesada z mojej strony. Kiedy pierwszy raz o tym wspomniała, było to wtrącone do rozmowy jako niezobowiązujący żart. «Myślę o odświeżeniu piwnicy» — powiedziała, mieszając herbatę. «Tak na wypadek, gdybyście chcieli zamieszkać bliżej mnie».

Roześmiałam się. Nerwowo. To na pewno nie było na serio. To tylko kolejna z jej dziwnych zagrywek — ona to uwielbia”.

Jej mąż obiecał, że to tylko rozmowa. Nie podjąłby takiej decyzji bez niej.

„Ale już następnego dnia mój mąż zaczął mówić, jakby to była rozsądna opcja. «Ona ma sporo miejsca» — powiedział. «Dzięki temu zaoszczędzilibyśmy pieniądze». Spojrzałam na niego: «Chyba tego nie rozważasz, prawda?».

Zapewniał, że nie i obiecał, że to tylko gdybanie, a decyzję podejmiemy wspólnie. A co z jego mamą? Ona nie czeka na niczyją decyzję.

Wtrąca się we wszystko — zawsze tak było. Jeśli nie odpowiemy szybko na jej SMS-y, to zadzwoni. Jeśli nie odbierzemy, to użyje FaceTime. Jeśli nic nie mówimy przy obiedzie, to zacznie wypytywać, co jest nie tak przesadnie słodkim głosem, jakby bała się, że się na nią gniewamy.

A kiedy czegoś chce? Zawsze to dostaje. Czy to przez upór, poczucie winy czy zwykłą manipulację. Nigdy nie krzyczy, nigdy nie żąda. Ale kręci się wokół nas, rzuca aluzje, przychodzi, oferuje «pomoc», zamęcza człowieka, dopóki ten nie uzna, że łatwiej będzie się po prostu zgodzić”.

On mówi, że to widzi, ale jego czyny mówią coś innego.

„Mój mąż mówi, że to dostrzega. Widzi, że ona przesadza. Zapewnia, że rozumie, jakie to wyczerpujące. Rzuca stwierdzenia: «Zachowujesz się, jakbym nie potrafił jej odmówić». Cóż.

Przysięgał, że odmówi, ale kiedy wczoraj wróciłam do domu, ku swemu osłupieniu zastałam nasz salon w połowie spakowany. Pudełka z napisem «książki i koce», moje ulubione kubki do kawy zawinięte w gazety, nasze oprawione zdjęcie z Paryża owinięte w folię bąbelkową. Nawet nie wiedziałam, że zaczął pakować rzeczy.

Nie odezwał się ani słowem. Żadnej rozmowy. Tylko... pudła. Jakby nasze życie było czymś, co można po cichu złożyć i przenieść, kiedy ja jestem jeszcze w pracy — nawiasem mówiąc, pracuję jako nauczycielka, a z jej domu będę mieć bardzo daleko do szkoły. Nawet o tym nie pomyślał. A może pomyślał i uznał, że to nie ma znaczenia.

Mówi, że dzięki temu zaoszczędzimy pieniądze, że jego mama po prostu «chce pomóc», że przeprowadzka jest «tymczasowa». I że przesadzam. Ale tak naprawdę to jest wybór. On znowu wybiera ją”.

Jest zmęczona tkwieniem na bocznym torze we własnym małżeństwie.

„Mówi, że jest rozdarty, że jest między młotem a kowadłem. I nie podoba mu się, jak ta sytuacja na mnie wpływa, ale w decydujących momentach oddaje matce pole.

Przestałam od niego czegokolwiek oczekiwać. Nie chcę rywalizować z jego matką. Próbuję zbudować życie z mężczyzną, który wciąż widzi siebie jako jej dziecko, a nie jako mojego partnera. A ja mam tego dość.

Nie chcę być czarnym charakterem w tej historii, żoną, która «nienawidzi jego mamy». Nie nienawidzę jej. Nienawidzę tego, że stała się trzecią osobą w moim małżeństwie. Że bez względu na to, ile mamy lat, ona ma więcej do powiedzenia w naszym życiu niż ja, a jej aprobata jest ważniejsza niż moja wygoda, moje zdanie, moje potrzeby.

Nie wiem, co będzie dalej. Nie rozpakowałam tych pudeł. Nawet nie zapytałam go, czemu je spakował. Po prostu przechodzę obok nich, a moje serce za każdym razem boli coraz bardziej.

Może powie, że to błąd, a może nie. Ale wiem jedno: nie zamierzam dalej sama walczyć o nasze małżeństwo. Jeśli on nie potrafi jej odmówić, to znaczy, że mu na mnie nie zależy.

Rzecz w tym, że jest w połowie przeprowadzki. Jeśli odejdzie, to nie będzie mnie stać na czynsz za mieszkanie. Ale zamieszkanie z nimi? To nie wchodzi w grę. Teraz zastanawiam się, jak będzie wyglądało moje życie po tym wszystkim.

Myślę, że jestem gotowa odejść. Ale jak zostawić to wszystko za sobą? Dziesięć lat małżeństwa. Czy przesadzam? Czy to normalne, że mam wątpliwości w takiej sytuacji? Proszę, pomóżcie mi to wszystko zrozumieć”.

Dziękujemy, że wykazałaś się odwagą i opisałaś swoją sytuację. Oto nasza rada, która bierze pod uwagę miłość, perspektywy i nadzieją.

Nie, nie przesadzasz. Twój ból jest istotny.

Wiele osób w związkach z partnerami, którzy lekceważą ich emocje, ma tendencję do kwestionowania własnych uczuć. Nazywa się to gaslightingiem i może być niezamierzone. Jeśli działania współmałżonka sprawiają, że czujesz się niewidzialna we własnym małżeństwie, to nie możesz tego tak zostawić. Według „Psychology Today”, bagatelizowanie emocji i racji może spowodować długotrwałe szkody w poczuciu własnej wartości i zdolności do ufania własnemu osądowi.

To, co czujesz, jest normalną reakcją na zaniedbanie.

Ostatnia szczera rozmowa może przynieść rozwiązanie.

Zanim postanowisz odejść na dobre, całkowicie rozsądne byłoby przeprowadzenie ostatniej szczerej rozmowy z mężem — nie po to, by go przekonać i błagać o zrozumienie, ale po to, by jasno wyrazić swoją emocjonalną rację. To twoja szansa, by powiedzieć: „Oto, co czuję. Oto, czego potrzebuję. A oto, z czym nie mogę dalej żyć”.

Czasami ludzie nie zdają sobie sprawy ze szkód, jakie wyrządzają, dopóki nie zostanie to wypowiedziane głośno i wyraźnie. Rozmowa może niczego nie zmienić, ale może sprawić, że łatwiej ci będzie zamknąć ten etap życia, bez względu na to, czy mąż postanowi stanąć po twojej stronie czy nie.

Jeśli nadal będzie lekceważyć twoje uczucia lub bronić swojej matki — to będzie wszystko, co musisz wiedzieć. Ale jeśli cię wysłucha — naprawdę wysłucha — to może być pierwszy krok w kierunku odbudowania czegoś silniejszego. W każdym razie będziesz wiedziała, że postąpiłaś zgodnie z własnymi przekonaniami.

Poszukaj wsparcia.

Nie musisz podejmować tej decyzji sama ani dźwigać jej ciężaru w milczeniu. Rozmowa z wykwalifikowanym terapeutą lub psychologiem, nawet jedna sesja, może ci bardzo pomóc. To ludzie, którzy specjalizują się w rozwikływaniu emocjonalnego chaosu, identyfikacji niezdrowych wzorców i potwierdzania tego, co być może podpowiada ci instynkt.

Z takim wsparciem nie tylko łatwiej ci będzie poukładać sobie w głowie to, co się stało, ale daje ci też możliwość dokonywania ugruntowanych, pewnych wyborów na przyszłość. Pamiętaj: nie jesteś sama. Wiele osób zmaga się z apodyktycznymi teściami i krzywdami wyrządzonymi przez partnerów, którzy nie umieją wyznaczyć granic.

Społeczności internetowe są pełne historii podobnych do twojej. Czasami sama świadomość, że inni zmagają się z podobnymi problemami — i znaleźli z nich wyjście — wystarczy, by poczuć się trochę mniej samotną i o wiele bardziej zrozumianą.

Myśl praktycznie, nie tylko emocjonalnie.

Skoro martwisz się o to, czy będzie cię stać na czynsz, może to być dobry moment na samodzielną ocenę swoich finansów. Rozpocznij planowanie. Rozejrzyj się za tymczasowymi opcjami zakwaterowania, ofertami dla sublokatorów i lokalnymi programami pomocy.

Wiesz, co się dzieje. Wiesz, że to nie jest w porządku. Świadomość jest potęgą. Nie zaczynaj od dezorientacji, tylko od własnych decyzji. Z tego miejsca łatwiej ci będzie ułożyć sobie dalsze życie.

Każdy związek staje przed jakimiś wyzwaniami, ale kiedy twój głos i racje są konsekwentnie pomijane, dobrze jest przemyśleć, na co naprawdę zasługujesz. Niezależnie od tego, czy postanowisz zostać i walczyć, czy odejść dla własnego spokoju, pamiętaj, że twoje potrzeby, granice i szczęście mają znaczenie. Nie przesadzasz — w końcu stajesz w swojej obronie.

W tym artykule opowiadamy inną historię o apodyktycznej teściowej, która po prostu nie mogła trzymać się z dala od małżeństwa swojego dziecka.