Mam pracować dłużej, żeby pomagać chorej córce? Zasłużyłam na emeryturę

Emerytura dla wielu jest długo wyczekiwanym momentem ulgi, po tylu latach ciężkiej pracy i odpowiedzialności. To czas, gdy można wreszcie odpocząć, cieszyć się życiem i skupić się na swoich marzeniach, które były odkładane na później. Jednak dla niektórych osiągnięcie tego etapu wiąże się z nieoczekiwanymi wyzwaniami i trudnymi decyzjami, zwłaszcza gdy wzywają obowiązki rodzinne. Niedawno jedna z naszych czytelniczek napisała list, w którym podzieliła się bardzo emocjonalną historią.

Oto list Katherine:

Droga Jasna Strono!

Jestem Katherine. Mam 64 lata i po 45 latach pracy w końcu przechodzę na emeryturę.

Niedawno moja 27-letnia córka ciężko zachorowała i odeszła z pracy. Jest samotną matką trójki dzieci i błagała mnie, abym jeszcze trochę popracowała, aby utrzymać ją i dzieci. Wyjaśniłam: „Wybacz, ale moje potrzeby są dla mnie priorytetem”.

Krzyknęła: „Pożałujesz tego!”.

Jeszcze tego samego wieczora postanowiłam ją odwiedzić, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku. Gdy dotarłam na miejsce, ogarnęła mnie fala niepokoju, bo okazało się, że dom jest pusty. Dochodziła 22:00 i to było do nich niepodobne, zwłaszcza że następnego ranka dzieci miały szkołę.

Wtedy zadzwonił do mnie jej zapłakany syn. Zamarłam, gdy powiedział mi, że matka przekazała go i jego dwie młodsze siostry do rodziny zastępczej. Dziewczynki były przerażone i nie przestawały płakać.

Od tamtej pory nie chciała ze mną rozmawiać. Powiedziała tylko, że nie miała innego wyjścia — nie dałaby rady utrzymać trójki dzieci bez pracy, a ja byłam jej jedyną nadzieją. Wyrzuciła mi, że odwróciłam się od niej.

Mam złamane serce. Nie wiem, co robić. Pracowałam przez długie dekady i marzyłam o emeryturze. Teraz, gdy w końcu nadszedł ten czas, mam z niego rezygnować, by dźwigać czyjeś brzemię? To niesprawiedliwe, a nawet okrutne.

Czy jestem samolubna, wybierając siebie — tylko ten jeden raz?

Katherine

Droga Katherine!

Dziękujemy, że podzieliłaś się z nami swoją historią, która jest bardzo osobista i złożona. Postawnie na siebie po 45 latach pracy jest logiczne, ale ten wybór staje się trudny w obliczu kryzysu w rodzinie.

Nie jesteś samolubna, pragnąc spokoju, ale zaistniałe okoliczności wymagają zarówno współczucia, jak i ustalenia pewnych zasad. Oto cztery wskazówki, które pomogą ci odnaleźć się w tej sytuacji.

Przejmij tymczasową opiekę w nagłych wypadkach i natychmiast przeanalizuj opcje pomocy ze strony państwa.

Jeśli twoje wnuki znajdują się obecnie w pieczy zastępczej, możesz rozważyć tymczasowe przejęcie odpowiedzialności — nie jako długoterminowy rodzic, ale jako opiekun przejściowy. Może to uchronić dzieci przed dalszą traumą, jednocześnie dając ci czas na zbadanie innych rozwiązań.

Dziadkowie, którzy przejmują opiekę, mogą uzyskać dostęp do funduszy pomocy społecznej w nagłych sytuacjach, dotacji mieszkaniowych lub pomocy w opiece nad dziećmi.

• Zadaj sobie pytanie, czy możesz pomóc krótkoterminowo, nie rezygnując z emerytury?
• Ważne działania: skontaktuj się z opieką społeczną lub prawnikiem specjalizującym się w prawie rodzinnym. Zapytaj o programy opieki dla osób spokrewnionych lub o tymczasową opiekę, dzięki którym będziesz mogła wspierać dzieci bez brania na siebie stałej roli rodzica.

Ta ścieżka pomoże dzieciom i jednocześnie pozwoli uniknąć długoterminowego zobowiązania, którego nie brałaś pod uwagę.

Wyznacz granice, odbudowując zaufanie z córką.

Porzucenie dzieci przez twoją córkę było szokujące i głęboko raniące — ale wynikało również z paniki, załamania psychicznego lub desperacji. To jej nie usprawiedliwia, ale zrozumienie jej położenia może pomóc ci się z nią dogadać.

Na razie przedstaw jej swoją perspektywę:

• nie zgodzisz się na manipulację;
• chcesz pomóc, ale w granicach swoich możliwości;
• jesteś otwarta na rozmowę, gdy będzie na to gotowa, bez gróźb i poczucia winy.

Nie musisz brać wszystkiego na siebie, by okazać miłość. Wyznaczenie granic ze zranioną ukochaną osobą jest często jedynym pomostem do prawdziwego uzdrowienia.

Przeanalizuj nową formę emerytury, która jest nakierowana na cel — ale nie opiekę w pełnym wymiarze godzin.

Twoim marzeniem była zasłużona emerytura. To marzenie wcale nie umarło — ale może teraz jego częścią jest obecność dla swoich wnuków bez konieczności wcielania się w rolę pełnoetatowego rodzica.

Czy mogłabyś:

• przejść na emeryturę, niekiedy nadzorując wynajętą opiekunkę;
• wykorzystać część swoich oszczędności lub emerytury do sfinansowania niani lub wspólnego mieszkania z innym członkiem rodziny;
• być dostępną kilka dni w tygodniu lub oferować pomoc pozaszkolną bez przejmowania pełnej opieki?

Ta hybrydowa ścieżka honoruje zarówno twoją potrzebę odpoczynku, jak i chęć ochrony rodziny.

Porozmawiaj z terapeutą specjalizującym się w zaburzeniach więzi rodzinnych i poczuciu winy opiekunów.

Masz do czynienia z lawiną sprzecznych emocji: poczuciem winy, zdradą, żalem, wyczerpaniem. Profesjonalny terapeuta, zwłaszcza ten z doświadczeniem w zakresie wyobcowania w rodzinie, może ci pomóc:

• oddzielić uzasadnione poczucie winy od emocjonalnej manipulacji;
• przetworzyć dziesięciolecia poświęceń i zrozumieć, co to znaczy w końcu wybrać siebie.
• znaleźć słowa i drogę do odbudowania relacji — na twoich warunkach.

Zasługujesz na przestrzeń tylko dla siebie i inni ludzie, również ci najbliżsi, powinni to zrozumieć.

Odmówienie członkowi rodziny — zwłaszcza gdy w grę wchodzą dzieci — potrafi być naprawdę trudne. Jedna z naszych czytelniczek postanowiła postawić granicę i powiedziała swojej siostrze, że nie może już dłużej zajmować się jej dziećmi za darmo. Sytuacja szybko wymknęła się spod kontroli. Sprawdźcie, co było dalej.