Mąż zmienił imię naszej córeczki za moimi plecami — poczułam się zdradzona

Wybór imienia dla dziecka powinien być radosnym momentem, ale dla jednej świeżo upieczonej mamy zamienił się w prawdziwy koszmar. To, co miało być prostą decyzją, przerodziło się w rodzinny konflikt z bolesnymi konsekwencjami, których się nie spodziewała.

Nasza czytelniczka nie planuje więcej dzieci i chciała nazwać córkę na cześć swojej mamy.

Cześć, Jasna Strono!

Nie jestem osobą, która dzieli się prywatnymi sprawami, ale muszę się wygadać i wyrzucić z siebie ten ból.

Mój mąż i ja jesteśmy małżeństwem od 12 lat. Mamy troje cudownych dzieci, a niedawno urodziłam czwarte — nasze ostatnie, przynajmniej tak się oboje umówiliśmy. Ta ciąża była jednak inna. Nie tylko dlatego, że to ostatnia, ale też dlatego, że nosiłam ją w sobie, wciąż opłakując stratę mamy.

Mama zmarła rok temu i to kompletnie mnie złamało. Byłyśmy bardzo bliskie. Była moim bezpiecznym miejscem, największym wsparciem, jedyną osobą, która mnie naprawdę rozumiała. Kiedy dowiedziałam się, że to dziewczynka, powiedziałam mężowi, że chcę nazwać ją na cześć mojej mamy. To był dla mnie sposób, żeby mieć ją nadal przy sobie.

Poród był trudny. Później spędziłam w szpitalu tygodnie z dzieckiem. Byłam wyczerpana. Ledwo funkcjonowałam, nie mówiąc już o załatwianiu formalności. Oddałam to wszystko mężowi, ufając mu, jak zawsze. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że zrobi coś za moimi plecami.

W najtrudniejszym momencie mąż złamał moje zaufanie.

Podobnie jak przy pozostałych dzieciach, nie przyjmowaliśmy odwiedzin. Rzadko korzystałam z telefonu, tylko do zrobienia kilku zdjęć między karmieniami i drzemkami. Nie ogłaszaliśmy niczego w sieci. Nie rozmawiałam z nikim poza mężem i lekarzami.

Kilka dni później poczułam się na tyle dobrze, by sprawdzić telefon. Przeglądałam wiadomości i nagle zobaczyłam SMS od teściowej: „Dziękuję, że wybrałaś moje ulubione imię”.

Zamarłam. Poczułam, jak zatapia mnie fala rozczarowania. Otworzyłam dokumenty urodzenia i zobaczyłam, że mój mąż nazwał naszą córkę Isabella, czyli ulubionym imieniem swojej mamy. Nie tym, na które się umówiliśmy. Nie tym, które dla mnie coś znaczyło. Nie imieniem mojej mamy.

Poczułam się, jakby ktoś zabrał mi powietrze. Czekał, aż będę zbyt słaba, zmęczona, złamana, by zauważyć, i zabrał mi ten wybór. Byłam zdruzgotana. Dlaczego?!

Zapytałam go o to. A jego odpowiedź... wciąż nie mogę jej zrozumieć. Spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: „Teraz po prostu musimy mieć kolejne dziecko i nazwać je na cześć twojej kochanej mamy”.

Zaczęłam poważnie zastanawiać się nad rozwodem.

Byłam wściekła. Moja mama zawsze była przy nas. Gotowała dla nas, zajmowała się dziećmi, kiedy trzeba było, nawet pożyczała nam pieniądze, gdy mieliśmy trudności. A jego mama? Nigdy nam nie pomogła. Wiedząc, jak ciężka była dla mnie ta ciąża, jak wiele dla mnie znaczy uczcić pamięć mamy, on i tak to zrobił. A potem powiedział coś tak okrutnego. Czuję się całkowicie zdradzona. I szczerze mówiąc, po raz pierwszy w naszym małżeństwie zaczęłam się zastanawiać, czy nie powinnam odejść.

Zawsze lubiłam czytać wasze historie, bo Jasna Strona to miejsce, gdzie ludzie mogą mówić otwarcie, gdzie historie spotykają się ze zrozumieniem i radą. Często komentowałam, dzieliłam się swoimi przemyśleniami na temat innych sytuacji.

Teraz to ja pytam — co byście zrobili na moim miejscu? Bo teraz nie wiem, co jest gorsze — kłamstwo, czy sposób, w jaki próbował sprawić, że to ja poczuję się winna.

Ta historia pokazuje, jak delikatne i skomplikowane mogą być rodzinne relacje, zwłaszcza gdy w grę wchodzi coś tak ważnego jak imię dziecka. Konflikty i podziały potrafią pojawić się tam, gdzie najmniej się ich spodziewamy, nawet w najbliższym gronie. Podobne wyzwania przeżyła Emma, która po latach starań w końcu została mamą. Teraz musi stawić czoła presji ze strony siostry i rodziców, którzy chcą, by zmieniła imię swojego nowo narodzonego dziecka... Przeczytajcie jej całą historię tutaj.