Mój syn powiedział: „Nie chcę, by ludzie myśleli, że przyszliśmy tu razem”. Odpłaciłam mu pięknym za nadobne

Wychowywanie nastolatka może doprowadzić do granic wytrzymałości nawet najbardziej opanowanych rodziców. W jednej chwili tulisz w ramionach ukochane dziecko, a w następnej masz do czynienia z podlotkiem, który nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Właśnie z taką sytuacją musiała zmierzyć się pewna zatroskana mama. Jednak szorstkie zachowanie syna jej nie zraziło i postanowiła poszukać pocieszenia oraz wskazówek wśród internautów. I nie zawiodła się: otrzymała bowiem kilka porad, jak rozwiązać ten skomplikowany problem.

Radzenie sobie z buntem nastolatka niewątpliwie stanowi spore wyzwanie. Warto jednak pamiętać, że to nie ty jesteś prawdziwą przyczyną frustracji dziecka. Nieustanne poczucie zażenowania nie musi też świadczyć o ekscentryczności lub „dziwności” twojej pociechy. Faza dorastania wiąże się z naturalnym procesem „odcinania pępowiny”, w którym często pojawia się poczucie awersji wobec różnych spraw i osób, w tym rodziców. Takie zmiany emocjonalne są uważane za normalne i należy do nich podchodzić ze zrozumieniem.

Jeśli zauważysz, że twoje dziecko okazuje bunt i zaczyna się ciebie wstydzić, rozważ następujące strategie, które mogą okazać się pomocne:

• Nie bierz tego do siebie. Wiemy, jakie to bolesne, ale przypomnij sobie, że dorastanie jest bardzo burzliwym okresem, a taka postawa to jego naturalny element. Musisz zdać sobie sprawę, że szorstkie zachowanie dziecka nie odzwierciedla twojej wartości jako rodzica.
• Unikaj konfliktów. Rodzice wymagają oczywiście od swoich dzieci pełnej szacunku komunikacji, ale może się zdarzyć, że twoja pociecha odniesie się do ciebie, używając nieparlamentarnego języka. Warto wtedy oprzeć się pokusie natychmiastowego upomnienia za brzydkie słowa i rozważyć zakończenie rozmowy.
  
  Jeśli na przykład zapytasz syna, dlaczego nie posprzątał pokoju, a on odpowie ci w impertynencki sposób, nie skupiaj się na słowach, jakich użył. Przekieruj uwagę na treść komunikatu, mówiąc coś w stylu: „Zapytałam, dlaczego nie posprzątałeś swojego pokoju. Twój dostęp do telefonu będzie ograniczony, dopóki nie posprzątasz”. W ten sposób sprawisz, że wasza dyskusja nie zamieni się w kłótnię dotyczącą nieodpowiedniego języka i oboje skupicie się na celu, jakim jest spełnienie twojego polecenia.

• Poświęcaj dziecku uwagę i okazuj mu uczucia na jego warunkach. Współpraca z nastolatkiem może stanowić spore wyzwanie. Paradoksalnie, im więcej wysiłku włożysz w zbliżenie się do niego, tym bardziej może się od ciebie odsuwać. Korzystnym podejściem budującym więź może się okazać przyznanie dziecku pewnej autonomii. Nastolatek często pragnie poczucia kontroli — wyraź zatem chęć spędzenia z nim czasu, a następnie pozwól mu określić szczegóły, takie jak data i miejsce. Oferując wybór, sprawiasz, że perspektywa chwil w rodzinnym gronie jest bardziej atrakcyjna i zwiększasz prawdopodobieństwo, że dziecko będzie miało na to ochotę.
• Porozmawiaj z innymi rodzicami. Aby przejść przez ten trudny etap, poszukaj wsparcia u innych rodziców, którzy mogą podzielić się swoimi doświadczeniami i zaoferować cenne wskazówki. Nawiązując relację z osobami, które mają za sobą podobne problemy, zapewnisz sobie nie tylko wartościowe techniki działania, ale także poczucie koleżeństwa i wspólnoty. Rozmowy z innymi rodzicami to świetny sposób na rozładowanie napięcia i odnalezienia odrobiny humoru w rodzinnych perypetiach, co sprzyja spojrzeniu na kłopoty z nieco większym dystansem.
• Przypomnij sobie, jak sam czułeś się w tym wieku. Empatyczne podejście może pomóc ci zrozumieć perspektywę dziecka. Dzięki temu uświadomisz sobie, że bunt i wybryki twojej pociechy nie są skierowane osobiście przeciwko tobie. Pamiętaj, że w okresie dojrzewania młodzi ludzie często postrzegają swoich przyjaciół jako fajnych i mądrych, a rodziców jako zawstydzających lub oderwanych od rzeczywistości. Refleksja nad własnymi doświadczeniami z tego okresu życia może pomóc ci przypomnieć sobie tę uniwersalną prawdę.

• Zaakceptuj zmiany w waszej relacji. Pogodzenie się z ewoluująca relacją między wami może być trudne. W tym wieku młodzi ludzie wolą spędzać czas z przyjaciółmi, a czasami mają wręcz tendencję do odrzucania rodziców, aby nawiązać bliższe kontakty z osobami w ich wieku. Dzieci nadal będą jednak prosić cię o pomoc, na przykład pytając o podwózkę, ale mogą nie chcieć, byś wysiadał z nimi z samochodu.
  
  Takie zachowanie może być dla rodzica dezorientujące, ale spróbuj zrozumieć, że jest to ich sposób na wyrażenie następującej myśli: „Potrzebuję cię, ale trudno mi się do tego przyznać, zwłaszcza gdy jestem z moimi przyjaciółmi, więc będę udawać, że cię nie lubię”. Po prostu zaakceptuj rosnącą niezależność swoich pociech i poszukaj sposobów na wspólne spędzanie czasu, wybierając zajęcia, które oboje lubicie. I co najważniejsze, nie wywieraj presji.

Nastolatki zmagają się z naprawdę wieloma trudnościami, ponieważ w tym skomplikowanym okresie ich ciała i osobowości przechodzą znaczące zmiany. Wszyscy rodzice powinni o tym pamiętać i wykazać się wyrozumiałością wobec swoich dzieci.