Nie będę dalej finansować zachcianek mamy. Oto czemu tak postanowiłam

Wielu z nas uczono od najmłodszych lat, że rodzina powinna zawsze być na pierwszym miejscu, a troska o naszych bliskich, zwłaszcza rodziców, jest obowiązkiem. Jessie w pełni zaakceptowała tę ideę i ciężko pracowała, żeby wspierać swoją rodzinę. Jednak rosnące oczekiwania matki doprowadziły ją do kresu wytrzymałości. Jessie zwróciła się do nas z prośbą o wskazówki.

Droga Jasna Strono oraz czytelnicy! Jako najstarsze dziecko zawsze czułam ciężar odpowiedzialności, a moi rodzice traktowali mnie jak „złote dziecko”, oczekując, że będę wspierać rodzinę na każdym kroku. Dorastając, oddawałam większość swoich zarobków i poświęcałam czas, by pomagać rodzicom i rodzinie, podczas gdy mój brat nigdy nie miał takich samych obowiązków. Teraz, jako dorosła osoba z własnym życiem, wciąż czuję presję, by zaspokajać wygórowane oczekiwania mojej mamy, mimo że sama staram się budować niezależność i własną rodzinę.

Moi rodzice nie mają planu emerytalnego. Sądzili, że im pomogę. W zeszłym tygodniu mama przyszła w środku nocy bardzo zaniepokojona: „To pilne! Pomóż mi!”. Serce mi waliło, wyobrażałam sobie najgorsze. Zapytałam, co się dzieje. Odpowiedziała, wyglądając na zaniepokojoną: „Moja przyjaciółka Susan znalazła niesamowitą ofertę na loty do Paryża! Jest dostępna przez krótki czas. Zawsze marzyłam, żeby zobaczyć Wieży Eiffla. Musisz zarezerwować bilety, zanim oferta wygaśnie!” W tym momencie uświadomiłam sobie, że moje własne potrzeby i życie osobiste zostały całkowicie zepchnięte na drugi plan. Choć kocham swoją rodzinę i jestem wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobili, muszę zacząć stawiać granice i myśleć o sobie, by móc żyć własnym życiem. — Jessie

Historia Jessie pokazuje, jak trudne bywa pogodzenie własnych potrzeb z oczekiwaniami rodziny. Nawet miłość i wdzięczność nie powinny oznaczać, że rezygnujemy z własnego życia i granic. To dowód, że stawianie zdrowych granic i dbanie o siebie są niezbędne, by móc cieszyć się życiem i budować własną rodzinę.