Nie mogłem już znieść zachowania pasierbicy, więc brutalnie sprowadziłem ją na ziemię

Życie w rodzinach patchworkowych potrafi być naprawdę trudne. Wspieranie pasierbów wcale nie oznacza, że zostaniemy zaakceptowani. W takich relacjach często pojawia się ból, bolesne granice i nauka radzenia sobie z odrzuceniem. Nasz czytelnik, Ben (52 lata), opisał swoją historię z pasierbicą.

Oto jego list:

Nigdy nie miałem własnych dzieci. Nie wiedziałem nawet, że ich pragnę, dopóki nie poznałem mojej żony. Gdy w końcu to zrozumiałem, na założenie rodziny było już biologicznie za późno. Myślałem jednak, że dzięki małżeństwu będę mógł choć trochę doświadczyć rodzicielstwa. Jej córka miała 4 lata, kiedy pojawiłem się w jej życiu.

Próbowałem zbudować więź.

Moja pasierbica nie otworzyła się na mnie. Gdy braliśmy ślub, miała 7 lat i liczyłem, że może wtedy zobaczy, że po prostu chcę być częścią jej świata. Ale ona jasno dawała mi do zrozumienia, że mnie nie chce. „Mam prawdziwego tatę, nie udawaj, że nim jesteś” — potrafiła warknąć. Wiem, że obwiniała mnie o to, że jej ojciec nie był obecny, choć moja żona była po rozstaniu już rok, zanim się poznaliśmy.

Nie przestałem próbować.

I próbowałem dalej. Chodziłem na szkolne wydarzenia, występy, przychodziłem na nocne kursy, kiedy potrzebowała podwózki. Byłem na kolacjach, pomagałem przy lekcjach, próbowałem rozmów, które — miałem nadzieję — coś zbudują. Robiłem wszystko, co robi rodzic. A za każdym razem odbijałem się od ściany lodowatej obojętności.

Urodziny, które wszystko zmieniły.

Gdy zrobiła prawo jazdy w wieku 17 lat, kupiłem jej pierwszy samochód. Nic wielkiego, po prostu małe, niezawodne auto. Wziąłem też na siebie ubezpieczenie i serwis. Dla mnie to był sposób, by uczcić jej dorastanie i pokazać, że mi zależy. Wręczyłem jej samochód i dokumenty dwa dni przed jej 17. urodzinami. Wyglądała na zadowoloną, choć nawet nie powiedziała „dziękuję”. Moja żona planowała uroczystą kolację — ostatnie urodziny przed wyjazdem do college’u. Myślałem, że może po tylu latach starań i takim geście chociaż pozwoli mi być obecnym... nawet po cichu, w tle. Ale gdy przyszedłem, wrzasnęła: „Nie przychodź, nie jesteś częścią tego!” Wykluczyła mnie całkowicie — zamieniła wieczór, który miał nas zbliżyć, w moment bolesnego odrzucenia.

Zdecydowałem się wycofać.

To naprawdę bolało. Jestem w jej życiu prawie 13 lat, a ona wciąż zachowuje się jak ta sama zraniona, zła dziewczynka, którą poznałem dawno temu. Wkrótce wyjedzie na studia i jeśli dalej tak to widzi, chyba nie ma już żadnej nadziei. Od urodzin przestałem uczestniczyć w jej życiu. Nie chodzę na szkolne wydarzenia, rodzinne kolacje ani nocne przejazdy. Zrezygnowałem też z udziału w ceremonii rozdania świadectw — w tym czasie wybieram się do rodziców. Moja żona jest wściekła. Twierdzi, że się poddaję. Jestem emocjonalnie wyczerpany. Nie wiem, jak dalej otwierać serce, żeby znowu dostać po nim. Nigdy nie chciałem zastąpić jej ojca. Żałuję, że odszedł, ale od lat jestem za to karany. Czy robię dobrze?

Ben

Ben, dziękujemy, że podzieliłeś się swoją historią. To, przez co przechodzisz, jest bolesne i skomplikowane. Masz prawo czuć się zmęczony, zraniony i niewidzialny. Oto kilka myśli, które mogą ci pomóc:

Nasze rady:

• Nie czekaj na jej wdzięczność. Może nigdy nie podziękuje ani nie doceni wysiłków. Oczekiwanie tego tylko pogłębia ból. Skup się na tym, na co masz wpływ — na swoich wyborach, na tym, jak jesteś obecny (nawet z dystansu) oraz na ochronie własnych emocji.

• Twoje uczucia są ważne. Twoja żona może być rozdarta, ale to nie unieważnia tego, co przeżywasz. Musisz zadbać o siebie. Masz prawo wycofać się bez poczucia winy.

• Opłacz tę relację. Masz prawo przeżywać żal po więzi, której tak pragnąłeś. Daj sobie przestrzeń na smutek, złość i rozczarowanie. Rozmowa z kimś bliskim, zapisanie myśli czy zwykłe uznanie swoich emocji może pomóc przejść przez ten proces bez tłumienia wszystkiego w sobie.

Relacje w rodzinach patchworkowych bywają trudne i bolesne, ale stawianie granic i budowanie zdrowych relacji może przynieść choć trochę spokoju. Jeśli ta historia jest wam bliska, warto przeczytać opowieść innego ojczyma, którego pasierbowie również nie chcieli zaakceptować.