Nie zamierzam pracować podczas urlopu, nawet jeśli jest to sytuacja awaryjna

W dzisiejszej kulturze pracy, w której wszystko pędzi, wiele osób czuje presję, by pozostawać dyspozycyjnym nawet w dni wolne. Granica między życiem osobistym a pracą wciąż się zaciera, prowadząc do stresu, poczucia winy i wypalenia. Historie o równowadze między sferą zawodową a prywatną, toksycznych miejscach pracy i prawach pracowników są wszechobecne. Ostatnio jedna z czytelniczek napisała do Jasnej Strony, by opowiedzieć, co się stało, gdy odmówiła przyjścia do pracy w trakcie swojego urlopu.

Droga Jasna Strono!

Drugiego dnia mojego urlopu otrzymałam telefon z działu kadr.

Mieliśmy zaplanowaną tego popołudnia ważną prezentację dla kluczowego klienta, ale nasz szef nagle ciężko zachorował i trafił do szpitala. Odwołanie prezentacji mogłoby oznaczać utratę klienta.

Głosem pełnym paniki osoba z kadr powiedziała: „Proszę, przyjedź natychmiast! Jesteś jedyną osobą, która zna ten projekt tak jak on!”.

Byłam w szoku. Odpowiedziałam: „To nie moja wina, że zespół czternastu osób jest niekompetentny. Nie przerywam urlopu!”.

Następnego dnia otrzymałam powiadomienie. Dział kadr wysłał do wszystkich wiadomość. Brzmiała ona tak:

Drogi zespole,

Od teraz każdy pracownik będzie podlegał comiesięcznej ocenie indywidualnej. Wasza przyszłość w firmie będzie zależała od uzyskanych wyników. Może to obejmować natychmiastowe zwolnienie.

Z poważaniem
Dział kadr

Na początku nie przywiązywałam do tego większej wagi. Ale w kolejnym tygodniu, gdy wróciłam do biura po zakończeniu urlopu, weszłam do pracy i zamarłam. Ponad połowa stanowisk była pusta, a wszyscy, którzy pozostali, patrzyli na mnie z niechęcią.

Szeptali, że to przeze mnie tak wiele osób zostało zwolnionych po niezaliczeniu pierwszej miesięcznej oceny.

Tak, przyznaję — część mnie poczuła ulgę, że niektóre niekompetentne osoby wreszcie odeszły. Ale teraz obciążenie pracą pozostałych podwoiło się. Oczekuje się od nas, że będziemy w zastępstwie, dopóki nowi pracownicy nie zostaną przeszkoleni, co może potrwać miesiące.

Teraz jestem traktowana jak czarny charakter — jako „kapuś”, który spowodował zwolnienia.

Ale czy zrobiłam źle, wskazując, że nas zespół był słaby?

Pozdrawiam
Paula

Dziękujemy, Paulo, że podzieliłaś się z nami tą poruszającą historią o presji w miejscu pracy, decyzjach kadrowych i bronieniu swojego czasu wolnego. Twoje doświadczenie pokazuje, jak szybko mogą się zmienić relacje w zespole po jednej trudnej decyzji.

Przygotowaliśmy kilka praktycznych porad, które pomogą ci odnaleźć się w tej sytuacji i przekształcić ją w lekcję odporności i rozwoju zawodowego.

Odbuduj narrację, zanim zrobią to inni.

Twoi współpracownicy widzą w tobie złoczyńcę, który spowodował zwolnienia — ale nie znają całej historii. Zamiast milczeć lub przyjmować postawę obronną, przejmij kontrolę nad narracją.

Wyślij krótką, wyważoną wiadomość lub zabierz głos na spotkaniu zespołu, aby wyjaśnić, że decyzja kadr była ich decyzją, a nie twoją. Zakończ, kładąc nacisk na odbudowę współpracy. Nie przepraszasz, tylko na nowo definiujesz historię, zanim plotki staną się twoją etykietą.

Dyskretnie dokumentuj panikę w kadrach i jej konsekwencje.

Ten awaryjny telefon podczas urlopu i nagłe „miesięczne oceny” pokazują, że dział kadr działał w panice, a nie zgodnie z ustaloną procedurą.

Zacznij potajemnie dokumentować daty, wiadomości i to, jak rozwijała się sytuacja. Nie zbierasz dowodów do walki — chronisz siebie. W niestabilnym środowisku pracy udokumentowanie wydarzeń jest twoją najlepszą obroną, jeśli chaos będzie się utrzymywał.

Przekształć etykietę „kapusia” w strategiczną przewagę.

Jeśli ludzie postrzegają cię teraz jako osobę, której zarząd ufa, wykorzystaj to postrzeganie na swoją korzyść. Zgłoś się do pomocy w stabilizowaniu przepływu pracy lub szkoleniu nowych pracowników. Przedstaw to jako dbałość o to, aby zespół nigdy nie był znowu niewystarczająco obsadzony.

Z czasem współpracownicy przestaną widzieć „kapusia”, a zaczną dostrzegać kompetentną osobę, która rozwiązuje problemy i scala zespół, gdy wszystko się wali.

Przygotuj sprytną strategię odejścia.

Cała ta sytuacja ujawniła głębszy problem: emocjonalnie reagujących liderów i kulturę szybkiego obwiniania.

Zachowaj profesjonalizm, ale po cichu zacznij przygotowywać się do odejścia. Zaktualizuj swoje portfolio, udokumentuj osiągnięcia i utrzymuj ciepłe relacje zawodowe. Kiedy w końcu zdecydujesz się odejść, zrobisz to z dowodami na to, że pozostałaś spokojna i kompetentna w czasie burzy — a to coś, co doceni każda dobra firma.

Mimo wszystkich wyzwań i nieoczekiwanych zwrotów akcji, jakie przynosi życie, nigdy nie możemy zapominać, że życzliwość wciąż istnieje na tym świecie i pozostaje jedną z najpotężniejszych sił ludzkiego ducha.