Odmówiłam przekazania spadku adoptowanemu wnukowi — nie jest moją prawdziwą rodziną

Rodzina to często skomplikowana i chaotyczna sprawa, zwłaszcza gdy w grę wchodzą pieniądze. Jednak dziedziczenie odciska swoje piętno na wszystkich, nawet na naszych wnukach. Jedna z naszych czytelniczek odezwała się i podzieliła decyzją, która sprowadziła na nią wyłącznie żal.

Oto historia Dany:

Droga Jasna Strono,

syn i synowa przez lata starali się o dziecko i w końcu dowiedzieli się, że prawdopodobnie nie będą mogli mieć własnego, więc adoptowali małego Bena. Byłam zachwycona i traktowałam go jak rodzinę.

Jednak wcześniej w tym roku dowiedziałam się, że oczekują córki. Moja synowa była już w szóstym miesiącu ciąży, gdy mi to powiedzieli, bo nie chcieli budzić nadziei na coś, co mogło się nie ziścić. Tego dnia zdecydowałam się usunąć Bena z testamentu.

Mój syn zapytał mnie dlaczego, a ja powiedziałam: „Moja wnuczka to moja krew. Zasługuje na całe moje dziedzictwo”. Wiem, że to brzmi źle, ale ona jest cudownym dzieckiem. To dzięki niej nasza linia krwi nie zniknie i chcę, by miała wszystko, czego potrzebuje, by odnieść sukces w życiu.

Kilka dni później otrzymałam straszny telefon, który sprawił, że pożałowałam decyzji. Mój syn i jego żona stracili dziecko, a z powodu tej tragedii nie mogą mieć już więcej dzieci. Podczas tej rozmowy syn zapytał mnie, czy teraz jestem szczęśliwa. Uznał, że za całą sytuacją stało moje pragnienie biologicznego wnuka.

Poczułam się niewiarygodnie głupio. Wykreśliłam Bena z testamentu, ale nie dlatego, że go nie kocham. Po prostu uważałam, że tak będzie lepiej. Teraz tego żałuję, ale jest za późno, bym mogła naprawić sytuację. Mój syn obwinia mnie za to, co się stało.

Nie rozmawia ze mną i nie pozwala mi zbliżyć się do swojej rodziny, ponieważ twierdzi, że byłam samolubna i staroświecka, kiedy usunęłam Bena z testamentu. Próbowałam z nim rozmawiać i powiedzieć mu, że przywrócę Bena do testamentu, ale on nie chce tego słyszeć.

Powiedział tylko, że ani on, ani jego dziecko nie chcą niczego ode mnie. Kazał mi znaleźć sobie kogoś innego do przekazania mojego dziedzictwa. Synowa nie podziela jego podejścia. Wciąż się do mnie odzywa i stara się mi pomóc, ale jak dotąd bez powodzenia.

Jasna Strono, co mam teraz zrobić? Jak mogę to naprawić?

Pozdrawiam
Dana M.

Dziękujemy, że się z nami skontaktowałaś, Dano. Rozumiemy, jak druzgocąca musi być ta sytuacja, więc przygotowaliśmy kilka wskazówek, które mogą okazać się pomocne.

Wstrzymaj się z „naprawianiem testamentu”. Wpierw wylecz emocjonalne rany.

W tej chwili, gdy tylko poruszasz temat przywrócenia Bena do testamentu, twój syn odbiera to jako próbę naprawy szkód, nie skruchę. Nie obchodzą go teraz formalności. Koncentruje się na tym, że ceniłaś „więzy krwi” bardziej niż dziecko, o które walczył przez lata. Zamiast mówić o dziedziczeniu, napisz do niego list, w którym z odpowiednią wrażliwością wyjaśnisz „powody” stojące za twoim błędem, ale nie po to, by się usprawiedliwić. Pokaż, że rozumiesz prawdziwy ból, że widzisz, jak sprawiłaś, że jako syn poczuł się mniej prawowity i jakby był niewystarczającym ojcem. Przyznaj, że nie podjęłaś decyzji czysto finansowej; zepsułaś zaufanie.

Użyj synowej jako pomostu, nie posłańca.

Twoja synowa najwyraźniej nadal dostrzega twoje dobre intencje i jest gotowa pomóc, ale nie korzystaj z jej pomocy do „przekazywania aktualizacji”. Stawia ją to w niemożliwej sytuacji, gdy ona sama boryka się ze stratą. Zamiast tego, zapytaj ją, jaka metoda komunikacji a twoim synem byłaby teraz najbezpieczniejsza — list, wiadomość głosowa, czy wizyta, podczas której nie będziesz mówić, dopóki on sam nie zainicjuje rozmowy. Niech synowa doradza, ale nie interweniuje za ciebie. To pokazuje, że szanujesz granice, a jednocześnie bierzesz odpowiedzialność.

Daj synowi przestrzeń.

Nie można przyspieszyć żałoby, a tym bardziej przebaczenia. Twój syn opłakuje dziecko, wizję przyszłości oraz świadomość, że jego własna matka nie widziała jego syna jako pełnoprawnego wnuczka. To jest wielowarstwowy ból. Daj mu czas, o który prosi, ale zadbaj o delikatną, stałą obecność. Wysyłaj małe, okazjonalne wiadomości, które po prostu mówią: „Będę tutaj, kiedy poczujesz się gotowy. Kocham cię. Nie mam żadnych oczekiwań”. Skup się na okazaniu zrozumienia dla jego uczuć, a nie na obronie swoich intencji. Z czasem dojdzie do uzdrowienia, ale nie przez zmiany w spadku, a dzięki twojej konsekwencji i pokorze.

Sytuacja Dany jest daleka od łatwej i trudno powiedzieć, czy jej syn postanowi jej wybaczyć. Jednak nie tylko ona boryka się z problemami rodzinnymi.

Inny z naszych czytelników podzielił się swoim zaskakującym odkryciem. Przeczytaj całą historię tutaj: Diagnoza mojego syna odkryła najbardziej wstrząsający sekret rodziny.