Rzuciłam wszystko, by być przy wnukach, a synowa odpłaciła mi się brakiem szacunku

Pewna kobieta pospieszyła z pomocą swojej synowej w sytuacji, którą uważała za poważną. Kiedy jednak dotarło do niej, że sprawa nie jest tak pilna, jak się wydawało, poczuła się oszukana i głęboko zraniona. Teraz próbuje dowiedzieć się, jak odbudować zaufanie i bliskość, które kiedyś miała ze swoją rodziną.

Synowa ją zawiodła.

To była niedziela. Przygotowywałam się do urodzinowej kolacji mojej siostry, kiedy zadzwoniła do mnie zapłakana córka. Powiedziała, że jest nagły wypadek i błagała mnie, abym zaopiekowała się dziećmi. Odwołałam plany i pospieszyłam do ich domu. Podziękowała i szybko wyszła.

Godzinę później opublikowała zdjęcie. Poczułam się, jakby ktoś splunął mi w twarz. Śmiała się z przyjaciółmi w restauracji na dachu. Obchodzili urodziny jej przyjaciółki.

Ja siedziałem z wnukami na kanapie, czując się wykorzystana. To nie był nagły wypadek w pracy, ani nic innego pilnego. Po prostu nie chciała zapłacić opiekunce ani poprosić kogoś, kto mógłby odmówić.

Konfrontacja

Poczekałem, aż wróci do domu. Próbowała zachowywać się normalnie, ale powiedziałem: „Widziałem zdjęcie. Mogłaś mi po prostu powiedzieć”.

Wyglądała na zakłopotaną, a potem zirytowaną: „Wiedziałam, że odmówisz, jeśli powiem, że to tylko kolacja”. Nie kłóciłam się. Po prostu zebrałam swoje rzeczy i wyszłam.

Później opowiedziałam o tym synowi. Odpowiedział: „Chciała tylko jednego wolnego wieczoru, a zawsze mówisz, że uwielbiasz spędzać czas z dziećmi”.

Zaczęło do mnie docierać, że oni przyzwyczaili się do tego. Telefony w ostatniej chwili. Próby wzbudzenia wyrzutów sumienia. Założenie, że zawsze wszystko rzucę i przyjadę.

Reakcja siostry była silniejsza, niż mogła się spodziewać.

Moja siostra nie odzywała się do mnie przez tydzień, a w końcu zapytała: „Czy zamierzasz nadal poświęcać swoje życie dla ich życia?”. Nie chcę rezygnować z czasu z wnukami, ale czuję się też zmęczona tym, że jestem planem awaryjnym, którego nigdy nie doceniają.

Czy popełniłam błąd, stawiając na pierwszym miejscu prośbę synowej? Czy też nadszedł moment, w którym powinnam wyznaczać bardziej stanowczo granice?

Dziękujemy, że podzieliłaś się z nami swoją historią. Nigdy nie jest przyjemne, gdy rodzina nie docenia twojego wysiłku. Wiemy, że potrafi być ciężko postawić siebie na pierwszym miejscu, gdy w grę wchodzi rodzina, ale mamy kilka wskazówek, które mogą pomóc w podjęciu kolejnych kroków.

Jak naprawić relacje i nadal być babcią, którą chcesz być.

• Zacznij od zaakceptowania tego, co poczułaś tamtej nocy. Porzuciłaś własne plany i ruszyłaś z pomocą, gdyż wierzyłaś, że to nagły wypadek. Kiedy zdałeś sobie sprawę, że tak nie było, nie chodziło tylko o kłamstwo, a o podejście, w którym twój czas się nie liczy. Nim podejmiesz jakiekolwiek inne kroki, przyznaj, że ich postępowanie cię zraniło i zasługujesz na uczciwość oraz szacunek.
• Przeprowadź spokojną, ale jednoznaczną rozmowę z synem i synową. Unikaj pouczania lub emocjonalnych wybuchów, ale powiedz im, że musisz omówić, co się stało. Wyjaśnij, że zawsze chętnie pomagasz, gdy jest to możliwe.
  Zachowaj stanowczy, ale też pełen szacunku ton: „Chcę wam pomagać, ale musimy być ze sobą szczerzy w przyszłości”. Takie postawienie sprawy pozwoli skupić się na odbudowie zaufania, a nie wzbudzaniu poczucia winy.
• Ustanów proste, elastyczne granice. Wytłumacz, że chętnie zaopiekujesz się dzieckiem, gdy zostaniesz o to wcześniej poproszona, ale telefony w ostatniej chwili chcesz słyszeć tylko w absolutnej ostateczności. Możesz nawet ustanowić zasadę „dni osobistych”: wskazać dni lub godziny, w których nie jesteś dostępna, chyba że jest to pilne. Dzięki temu będziesz mieć kontrolę nad swoim czasem, jednocześnie okazując miłość wnukom.
• Pamiętaj, że mówienie „nie” również potrafi być formą miłości. Słowa twojej siostry mogły zaboleć, ale miała rację. Dawałaś z siebie tak wiele, że zaczęłaś tęsknić za własnym życiem. „Nie” od czasu do czasu może nauczyć twoją synową i syna radzenia sobie bez zewnętrznej pomocy. Może również dać wnukom dobry przykład tego, jak wyglądają zdrowe granice.

Niedawno pewna czytelniczka otworzyła się przed nami i przedstawiła swoje przemyślenia na temat oczekiwań wobec babć. Czy naprawdę powinny rzucić wszystko i tylko pomagać? Czy to całe ich życie? Przeczytajcie, co ma do powiedzenia.