Teściowa traktowała mnie jak służącą — w końcu mąż stanął po mojej stronie

Wstąpienie w związek małżeński często oznacza dołączenie do nowej rodziny, ale nie powinno wiązać się z utratą godności ani niezależności. Dla wielu osób bycie częścią rodziny partnera może być źródłem wsparcia, miłości i bliskich relacji. Niestety czasem pojawienie się nowego członka rodziny komplikuje sprawy.

Dokładnie taką sytuację przeżyła jedna z naszych czytelniczek.

Oto jej historia:

Kiedy wyszłam za Adama, naprawdę sądziłam, że dogadam się z jego mamą. Była zawsze uprzejma, przynosiła własne ciasteczka, a czasem nawet chwaliła moje gotowanie. Po ślubie jednak wszystko się zmieniło.

Zaczęła częściej nas odwiedzać. Potem pojawiły się komentarze typu: „Nie dasz mu jeść resztek, prawda?” albo „Lustro w łazience jest trochę zabrudzone. Chcesz, żebym pokazała ci lepszy środek do czyszczenia?”.

Początkowo się śmiałam. Myślałam, że może po prostu chciała pomóc na swój sposób.

Przekroczenie granicy

Pewnego dnia teściowa oznajmiła, że musi zostać u nas kilka nocy, bo jej dom jest remontowany. Zgodziłam się, chcąc być miła. Nie miałam pojęcia, na co się zgadzam. Gdy tylko przyjechała, poczułam się jak służąca w swoim własnym domu.

Zostawiała naczynia, gdzie było jej wygodnie. Domagała się śniadania o 9 rano, świeżych ręczników do południa i rzucała komentarze typu: „Naprawdę powinnaś czyścić okna dokładniej. Goście od razu to zauważają”.

Nie mówiła „proszę”, nie oferowała pomocy. Najgorsze jednak, że zachowywała się, jakby moim obowiązkiem było ją obsługiwać.

Brak szacunku

Pewnego dnia zadzwoniła dzwonkiem, który przyniosła ze swojej sypialni i powiedziała: „Czy mogłabyś podgrzać moją herbatę, kochanie?”.

Wtedy zrozumiałam, że to nie była tylko nieuprzejmość. To był brak szacunku.

Przełomowy moment

Najbardziej nie bolało mnie samo sprzątanie. Potrafiłam poradzić sobie z praniem i naczyniami. Bolał sposób, w jaki do mnie mówiła — jakbym była gorsza, jakbym nie zasługiwała na bycie żoną jej syna. Starałam się ukrywać, jak bardzo mnie to raniło.

Jednego wieczoru, sprzątając po kolacji, podsłuchałam rozmowę telefoniczną. Mówiła: „Nie wiem, co Adam w niej widzi. Nie jest typem żony. Udaje panią domu, a nie ma pojęcia, co robi. Muszę sama utrzymywać porządek w domu”.

Stałam w przedpokoju i nie wiedziałam, co powiedzieć. Wtedy wiedziałam, że coś trzeba zmienić.

Reakcja męża

Tego wieczoru usiadłam z Adamem i opowiedziałam mu wszystko. Nie chciałam psuć ich relacji, ale nie mogłam udawać, że wszystko jest w porządku. Spodziewałam się, że powie coś w stylu: „Nie mówiła tego na serio” albo „Poczekajmy, aż skończy się remont w jej domu”.

Zamiast tego wstał, przeszedł prosto do salonu i powiedział: „Mamo, musimy porozmawiać. Teraz”.

Jasne postawienie sprawy

Nie podniósł głosu, nie kłócił się. Jednak jego słowa były jasne:

„Mamo, kocham cię, jednak coś tutaj jest nie w porządku. Nie okazujesz szacunku mojej żonie i nie pozwolę na to w naszym domu. Ona nie jest twoją służącą, jest moją partnerką. Jeśli nie potrafisz traktować jej z uprzejmością, czas wrócić do siebie lub znaleźć inne miejsce na pobyt”.

Teściowa była zaskoczona. Próbowała się bronić, ale Adam pozostał stanowczy.

Po raz pierwszy poczułam się zauważona, szanowana i wspierana.

Rano wyjechała bez słowa.

Zaskakujący zwrot akcji

Tydzień później teściowa zadzwoniła. Wahałam się, czy odebrać. Jej głos był jednak łagodniejszy. Powiedziała, że nie zdawała sobie sprawy, jak jej zachowanie mnie raniło, i chciałaby przeprosić — osobiście.

Spotkałyśmy się na kawie. Nie stała się nagle inną osobą, ale to był pierwszy prawdziwy krok w stronę zdrowszej relacji. Najważniejsza zmiana? Zaczęła traktować mnie jak rodzinę, a nie personel.

Nasze wnioski

Ta historia ma szczęśliwe zakończenie, bo padło stanowcze „dość” w odpowiednim momencie. Warto pamiętać, że granice, które stawiamy, są nie tylko ochroną przed złym traktowaniem, ale też sygnałem dla innych, jak należy nas traktować.

Jeśli znajdziesz się w podobnej sytuacji, pamiętaj:

• Kiedy ktoś jest protekcjonalny, to mówi więcej o nim niż o tobie. Niepewność, poczucie wyższości, narcystyczne cechy czy wyuczone zachowania mogą sprawiać, że ktoś cię poniża. To oni mają problem, nie ty.

• Bądź szczera i otwarta wobec partnera. Dynamika rodzinna bywa trudna, ale ważne, abyście trzymali się razem jako zespół. Jeśli ktoś cię gnębi, powiedz o tym partnerowi.

• Odpowiedzialność zaczyna się, gdy bronisz swoich granic. Czasem ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są niegrzeczni. Jeśli pozwolisz im na wszystko, będą dalej to robić. Jasne określenie granic pomoże im je zrozumieć.

Ta historia pokazuje, jak ważne jest stawianie granic i dbanie o siebie. Czasem wystarczy jeden moment odwagi, by relacje uległy pozytywnej zmianie, a my poczuliśmy się szanowani i docenieni. Jeśli zainteresowała was ta opowieść, koniecznie przeczytajcie też inną historię: Moja córka zrobiła sobie ze mnie darmową gosposię, ale postawiłam ją do pionu.