Uważam, że moja żona powinna znaleźć pracę, skoro ja opłacam wszystkie rachunki

Kwestie finansowe i lęk o przyszłość na emeryturze to częsty problem w rodzinach patchworkowych, zwłaszcza gdy tylko jedna osoba utrzymuje dom. Napięcia mogą pojawiać się przy rozmowach o wydatkach, ustalaniu priorytetów czy sposobów spędzania wolnego czasu, przez co nawet szczęśliwe związki zmagają się z niepotrzebnym stresem. Niedawno otrzymaliśmy list od jednego z czytelników, który podzielił się właśnie taką sytuacją. Jego historia pokazuje, jak delikatnym i emocjonalnym tematem mogą być pieniądze w związku.

List od Jacka:

Cześć, Jasna Strono!

Mam 58 lat i jestem mniej więcej rok przed emeryturą. Moja żona ma dwoje dzieci z poprzedniego małżeństwa: 14-letniego syna i 16-letnią córkę. Świetne dzieciaki, ale rzadko bywają w domu przed 20. On ma treningi piłki nożnej, ona zajęcia teatralne, a do tego połowę tygodnia spędzają u swojego ojca. Większość wieczorów to tylko ja i żona. Dla kontekstu: od ślubu to ja płacę wszystkie rachunki.

Nie mam z tym problemu, kocham ją, kocham dzieci, ale emerytura zbliża się wielkimi krokami, a ja coraz bardziej stresuję się pieniędzmi. Już teraz jest ich mniej, niż bym chciał. Dlatego ostatnio delikatnie zasugerowałem, że mogłaby znaleźć jakąś pracę na część etatu. Nic szalonego, tylko coś, co trochę odciążyłoby budżet, bo faktycznie ma sporo wolnego czasu w ciągu dnia. Odpowiedziała, że „pomyśli o tym”, co uznałem za dobry znak.

Dosłownie następnego dnia zagotowałem się, gdy zobaczyłem, że wróciła z markową torebką, twierdząc, że to „ponadczasowy zakup”. Chodzi o naprawdę luksusową markę, wcale nie tanią. Zapytałem, o co chodzi, a ona po prostu się uśmiechnęła i powtórzyła, że to „ponadczasowy zakup”. Przysięgam, czułem, jak rośnie mi ciśnienie.

Siedzę i liczę każdy grosz, żeby przygotować się na emeryturę, a ona kupuje designerską torebkę, nazywając to „ponadczasową inwestycją”. Nie mogę przestać myśleć, jakie to nieodpowiedzialne. Zastanawiam się, czy przesadziłem z tym tematem pracy, czy może to ona kompletnie oderwała się od rzeczywistości. Co o tym myślicie — czy jestem zbyt kontrolujący, czy to ona zachowuje się nierozsądnie?

Z góry dziękuję za waszą odpowiedź!
Jack

Dzięki, Jack, że odważyłeś się opowiedzieć swoją historię! Rozumiemy, że tak szczera rozmowa o finansach i sprawach rodzinnych bywa trudna. Zebraliśmy dla ciebie kilka sugestii. To nie są jednoznaczne rozwiązania, lecz raczej podpowiedzi, które mogą pomóc spojrzeć na sytuację z innej perspektywy. Mamy nadzieję, że dzięki nim poczujesz się choć trochę mniej sam w tym wszystkim.

• Traktuj to jak pracę zespołową.
  Od dłuższego czasu to ty ponosisz większość finansowych obowiązków i to naprawdę duże obciążenie. Jeśli nie przedstawisz tego jednak w formie wyrzutu czy oczekiwania, ale raczej jako prośbę o współpracę i wsparcie, jest większa szansa, że zostaniesz usłyszany. Ludzie nie lubią czuć, że mają dług, ale zwykle chcą pomóc partnerowi, gdy widzą, że jest to dla niego ważne i potrzebne.
• Daj jej wybór.
  Masz prawo martwić się o pieniądze. Emerytura to nie wakacje, podczas których pieniądze same spadają z nieba. To może być przerażające. Zamiast po prostu mówić „znajdź pracę na pół etatu”, zapytaj, co chciałaby robić, co mogłoby też przynieść dochód. Jeśli poczuje, że to jej decyzja, jest większa szansa, że faktycznie się zaangażuje.
• Skup się na rezultacie, nie na metodzie.
  Nie czekajcie do emerytury, żeby zmienić styl życia. Jeśli budżet jest napięty, zacznijcie już teraz żyć jak emeryci: ograniczcie dodatkowe wydatki, zrezygnujcie z niektórych luksusów. Kiedy ona poczuje tę różnicę na co dzień, być może szybciej zrozumie, że jej wkład finansowy miałby duże znaczenie.

Rozmowy o finansach i obowiązkach w małżeństwie nigdy nie należą do prostych, ale mogą stać się okazją do zbudowania większego zrozumienia i poczucia wspólnoty. Każda historia pokazuje, że za liczbami i wydatkami kryją się emocje, potrzeby i marzenia obojga partnerów. A skoro o tym mowa, poznajcie historię Maggie. W wieku 62 lat podjęła stanowczą decyzję, że nie wróci już do pracy, mimo że jej wnuk potrzebuje wsparcia. Jej historia pokazuje zupełnie inne spojrzenie na obowiązki wobec rodziny i własne granice.