W końcu powiedziałam synowi, żeby się wyprowadził — i źle się to skończyło

Konflikty między rodzeństwem są tak powszechne, jak miłość, która ich łączy. Ale co robić, gdy spór toczy się między dorosłymi dziećmi i wpływa na relacje w całej rodzinie? Jedna z naszych czytelniczek napisała do nas, opisując, jak pogorszyły się jej stosunki z dorosłym synem. Wszystko dlatego, że chciała zaopiekować się jego siostrą, która właśnie urodziła. Oto jej list i prośba o radę.

Droga Jasna Strono!

Mój syn wrócił do domu po studiach, żeby „poukładać sobie życie”, ale został na dłużej. Pracuje dorywczo i mieszka u mnie bez opłat, jednak nie miałam nic przeciwko — w końcu to moje dziecko. Mam też córkę, która niedawno urodziła. Jej mąż jest w delegacji za granicą i nie wróci do domu przez najbliższe miesiące.

Chciałam jej pomóc, więc poprosiłam syna, żeby na jakiś czas się wyprowadził. Wytłumaczyłam, że ponieważ mieszkam w dwupokojowym mieszkaniu, będzie musiał odstąpić swój pokój siostrze i jej nowo narodzonemu dziecku.

Dodałam też, że potrzebuję, aby mój pokój pozostał wyłącznie do mojej dyspozycji — ze względu na wiek i komfort. A skoro córka i niemowlę również będą potrzebowały własnej przestrzeni, jego wyprowadzka była logicznym rozwiązaniem.

Jego reakcja mnie zszokowała. Ostrzegł: „Pożałujesz tego”.

Próbowałam mu wytłumaczyć, że teraz jego siostra i dziecko potrzebują mnie oraz miejsca bardziej niż on, i że zawsze może wrócić, gdy już zamieszkają z mężem. Nie chciał słuchać. Powiedział ze złością: „Wolisz ją ode mnie”.

Następnego ranka zajrzałam do jego pokoju i z przerażeniem odkryłam, że został zdemolowany. Zabrał swoje rzeczy, zostawiając tylko kartkę na łóżku: „Nawet nie próbuj dzwonić”. Czuję się zraniona i rozczarowana jego zachowaniem.

Jednocześnie zastanawiam się, czy nie popełniłam błędu. Nie odbiera moich telefonów, a choć córka z dzieckiem już się wprowadzili, nie mam spokoju. Co powinnam zrobić?

Zmartwiona matka,
Kelly

Dziękujemy, że do nas napisałaś, Kelly. Rozumiemy, że jest to dla ciebie trudna sytuacja, dlatego podpowiadamy, jak możesz ją rozwiązać — bez ranienia uczuć dzieci, ale także mając na uwadze własne dobro.

Zaakceptuj emocje, ale trzymaj się swojej decyzji.

To naturalne, że czujesz się źle, zwłaszcza gdy dziecko — nawet dorosłe — odchodzi w gniewie. Przypomnij sobie jednak, że twoja decyzja nie wynikała z faworyzowania córki, lecz z chwilowej konieczności.

Dawałaś synowi wsparcie i przestrzeń przez długi czas, a teraz twoja córka i wnuk potrzebowali pomocy. Nie chciałaś go odrzucić, tylko znaleźć sprawiedliwe wyjście.

Skontaktuj się z nim, ale daj mu czas na ochłonięcie.

Twój syn może czuć się odtrącony, nawet jeśli jego reakcja była niedojrzała. Pozostaw otwarte drzwi, ale nie naciskaj, żeby od razu się do ciebie odezwał lub przeprosił.

Krótka wiadomość w rodzaju: „Kocham cię, jestem tu, gdy będziesz gotowy porozmawiać” może wiele zmienić. Powstrzymaj się od nadmiernych tłumaczeń. Niech ochłonie i przemyśli sprawę we własnym tempie.

Zastanów się nad swoimi uczuciami, aby odzyskać równowagę.

Możesz rozważać, czy podjęłaś słuszną decyzję, ale nie obwiniaj się. Potraktuj to jako okazję do refleksji: czy syn miał problem z samodzielnością? Czy czuł się bezpiecznie, czy może roszczeniowo w tej sytuacji?

Te przemyślenia nie służą wzbudzaniu poczucia winy, lecz zrozumieniu, gdzie mogły pojawić się niezaspokojone potrzeby emocjonalne — po obu stronach — oraz znalezieniu rozwiązań.

Zadbaj o siebie i o niego, ale nie „naprawiaj” problemu na siłę.

Troszcząc się o córkę i wnuka, dbaj również o własne dobre samopoczucie. Twój niepokój bierze się z napiętej relacji, ale spokój nie polega na kontrolowaniu innych.

Płynie z życzliwości. Nie możesz zmienić reakcji syna, ale możesz okazać mu miłość bez warunków. Gdy będzie gotowy, będzie wiedział, że ma miejsce w twoim sercu — nawet jeśli nie zawsze pod twoim dachem. Musisz pozwolić mu odejść, aby wyrósł na mężczyznę, którym chcesz, aby był.

Postaw na granice i sprawiedliwość.

Podjąłeś trudną, ale rozsądną decyzję. Stawianie twardych granic dorosłym dzieciom może być bolesne, ale konieczne. Twoją rolą jako rodzica nie jest wieczne rozwiązywanie za nich problemów, lecz przygotowanie ich do samodzielności.

Wspierałaś syna, gdy ciebie potrzebował, teraz córka potrzebuje cię bardziej. Zduś w zarodku wszelkie pytania dotyczące rywalizacji rodzeństwa. Twój syn być może teraz tego nie widzi, ale z czasem dostrzeże.

Tak czy inaczej, jest dorosły i musi zaakceptować, że nie może mieszkać z tobą wiecznie. Być może jego gniew zmotywuje go w końcu do zrobienia czegoś konstruktywnego w swojej karierze i życiu.

Częścią rodzicielstwa jest przekazywanie dzieciom ważnych życiowych lekcji, które pomagają im wyrosnąć na życzliwych i odpowiedzialnych ludzi. Oto historia ojca, który starał się nauczyć córkę odpowiedzialności, a został za to skrytykowany.