11 kłótni sąsiedzkich tak głupich, że są godne programu w telewizji

miesiąc temu

Użeranie się z niemiłymi sąsiadami to coś, co przeżył niemal każdy z nas. Niezależnie od tego, czy chodzi o głośną muzykę grającą w dziwnych godzinach, hałas związany z remontem, czy pasywno-agresywne liściki wieszane na drzwiach — te drobnostki mogą szybko przerodzić się w źródła sporego stresu. W istocie różne sytuacje z sąsiadami mogą wydobyć z ludzi to, co najlepsze i to, co najgorsze. Czasami ci, którzy mieszkają najbliżej, wystawiają naszą cierpliwość na próbę jak nikt inny.

Mieszkałam w małym domu, który stał na uboczu, z dala od pozostałych domów na ulicy. Sąsiadka z naprzeciwka nienawidziła mnie, mojego chłopaka, mojego psa, wszystkiego, co z nami związane, bo chciała tę nieruchomość dla siebie. To był szczególnie ciężki tydzień.
Wzywała na nas policję 4 razy, a ponieważ byliśmy bardzo spokojnymi, porządnymi ludźmi, policjanci przepraszali nas i odjeżdżali. Sąsiadka oszalała i w końcu próbowała przekonać ludzi z ratusza, żeby przeznaczyli nasz dom do rozbiórki, bo wyglądał tandetnie (nie miał paneli zewnętrznych). Rano zastałam policjanta i miejskich rzeczoznawców na zewnątrz. Robili zdjęcia.
Poprosiłam znajomego, który mieszkał w jednym z cieplejszych stanów, żeby podesłał mi parę karaluchów. Ta wredna kobieta była właścicielką restauracji w centrum miasta. Wypuściłam ponad 30 żywych karaluchów w jej łazience. Następnie wezwałam tam sanepid. Została zmuszona do zamknięcia lokalu i wkrótce wyprowadziła się daleko od nas. © Im_invading_Mars / Reddit

Mieszkam na piętrze w dwupoziomowym domu. Wprowadziliśmy się niedawno, a sąsiadka jest niesamowicie nieuprzejma dla mnie i mojego chłopaka.
Krótko mówiąc, oczekuje, że całkowicie zmienimy styl życia i układ mieszkania, żeby spełnić jej nierealne potrzeby. „Nie wolno nam” chodzić późno po mieszkaniu, kąpać się, korzystać z łazienki, zmywać naczyń, rozmawiać itp. bo „to jej przeszkadza”.
Wielokrotnie mówiła nam, że robienie prania o różnej porze (18:00-20:00, czyli kiedy wracamy do domu z pracy) jest nierozsądne i nieuprzejme wobec niej. Wyładowuje swoją złość na nas i krzyczy lub trzaska drzwiami w swoim mieszkaniu.
Jedna rzecz, o którą mnie poprosiła, utkwiła mi w pamięci. „Kiedy używacie kranu w kuchni, zakręcajcie go powoli, bo kiedy robicie to zbyt szybko, w moim zlewie słychać stuknięcie, które mnie przeraża.”...
Nagle pokochałam zmywanie naczyń. Zakręcam wodę tak często, jak tylko mogę, losowo w ciągu dnia, a potem siedzę w ciszy i słucham jej jęków. To niesamowicie głupia zemsta, ale sprawia, że się uśmiecham.© Linhly_ / Reddit

Nasi sąsiedzi z dołu kompletnie lekceważyli to, że mieszkamy na górze. Trzaskali drzwiami o każdej porze dnia i to tak, że trząsł się cały budynek —walili drzwiami wejściowymi, jak i między pokojami.
Parkowali samochód przed blokiem i trzaskali drzwiczkami o 5 rano, potem głośno rozmawiali na zewnątrz, zupełnie jakby byli jedynymi mieszkańcami tego bloku.
Dzisiaj wchodzili i wychodzili ze swojego mieszkania, oczywiście za każdym razem trzaskając drzwiami. Pracuję w domu i często odbieram telefony, a to bardzo trudne, kiedy w budynku panuje taki hałas.
Dziś poczułam się wyjątkowo mściwa. Otworzyłam wszystkie okna i zaczęłam odkurzać podłogę. Robiłam to bez przerwy przez jakieś 15 minut. Przy odkurzaniu dwa razy usłyszałam trzaśnięcie drzwiami i uznałam to za swoje małe zwycięstwo. Trzaskanie ustało, kiedy skończyłam. © chttybb / Reddit

Mam niesamowicie wstrętnego sąsiada. Nazwijmy go „Dave”. Ma okropny zwyczaj puszczania swojej muzyki na cały regulator w późnych godzinach nocnych. Próbowałam z nim o tym rozmawiać, ale on tylko się śmieje i mówi, że to nie jego wina, że nie mogę spać. Uroczy typ, prawda?
Cóż, po tygodniach nieprzespanych nocy i próbach bycia miłą sąsiadką postanowiłam, że mam dość. Dowiedziałam się, że pewnego wieczoru planuje urządzić u siebie imprezę. Wiedziałam, że będzie słuchał swojej muzyki jeszcze głośniej niż zwykle. Opracowałam więc plan.
Poczekałam, aż impreza rozkręci się na dobre i ustawiłam telefon tak, żeby odtwarzał najgłośniejsze i najbardziej irytujące dźwięki, jakie udało mi się znaleźć — syreny, płacz dziecka i hałas trąby powietrznej. Podłączyłam telefon do mojego przenośnego głośnika i zaczęłam puszczać go na pełny regulator tuż za jego oknem.
Jego mina, kiedy zrozumiał, że to ja, a nie jego muzyka, była bezcenna. Wybiegł, żeby na mnie nakrzyczeć, ale ja tylko uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Wybacz, Dave! Nie mogę spać przez ten hałas!”.
Jego przyjaciele wybuchnęli śmiechem, a on ostatecznie musiał poprosić gości o wcześniejsze wyjście z imprezy, bo okropnie się zawstydził. Od tamtej pory nie słucha muzyki aż tak głośno.
Małostkowe? Jak najbardziej. Satysfakcjonujące? I to jak! © Manoncherry / Reddit

Obudziłem się wczoraj i wyszedłem na zewnątrz. Mieszkam w mieszkaniu, ale mam taras z tyłu. Zauważyłem porozrzucane śmieci. Na szczęście mam kamerę monitoringu, więc sprawdziłem nagranie.
Sąsiadka kazała swojej koleżance wynieść śmieci, a ta nie zaniosła ich do śmietnika, tylko przerzuciła je przez płot. Worek się rozdarł, a śmieci rozsypały. Kobieta się roześmiała i to tak zostawiła.
Pozbierałem je i zaniosłem na jej próg. Wcale nie czuję się winny. Nie zamierzam płacić czynszu za mieszkanie w zaśmieconym bloku. Nie rozumiem, jak ludzie mogą śmiecić i czuć się z tym dobrze. © Exciting_Mud5054 / Reddit

Mój sąsiad bez przerwy hałasuje. Głośna muzyka. Gry komputerowe. Ciągłe dudnienie niewiadomego pochodzenia.
Musiałam odsunąć łóżko od ściany, bo nie mogłam spać przez ten hałas i drganie. Wokół jego mieszkania jest kilka innych, więc jestem pewna, że pozostali lokatorzy też słyszą ten jazgot.
Wszyscy wiedzą, że ten człowiek jest nieprzyjazny i wygląda groźnie, więc nikt się nigdy do niego nie zgłaszał w sprawie hałasu. Zarząd bloku rozesłał do wszystkich lokatorów ulotki w tej sprawie, ale najwyraźniej go to nie obchodzi.
Miałam dość, więc wpadłam na pewien pomysł. Pistolet do masażu. Za każdym razem, kiedy zaczynał hałasować, ustawiałam poziom wibracji na maksimum i przystawiałam pistolet do ściany. „Masowałam” ją przez dobre 20-30 minut w różnych odstępach czasu, żeby poczuł to, co inni.
Na początku byłam przerażona, ale o dziwo, przestał aż tak hałasować. Nadal słychać gry i muzykę, ale znacznie ciszej niż przedtem. © bubblyloops / Reddit

Właśnie wprowadziłam się do nowego mieszkania, uradowana początkiem nowego rozdziału w życiu. Po krótkim czasie zorientowałam się, że mój sąsiad, pan Thompson, nie jest do końca normalny. Na początku tylko się gapił — kiedy tylko wyglądałam przez okno, on tam stał i obserwował mnie jak zwierzę w zoo. Nie rozumiałam, czemu się mną aż tak interesował. To mnie zaniepokoiło.
Potem zaczął stać codziennie z lornetką i wpatrywać się w moje okna, niezależnie od tego, co robiłam — czy gotowałam, czytałam, czy po prostu oglądałam telewizję. To było tak przerażające, że zaczęłam zaciągać zasłony, ale to go nie powstrzymało.
Pukał do moich drzwi, i mówił coś w stylu: „Widziałem, że wczoraj wieczorem czytałaś tę książkę!” lub „Świetnie wyglądałaś w tym stroju dziś rano!”.
Pewnego wieczoru, podczas spokojnej kolacji, przyłapałam go na wpatrywaniu się w okno. Zdenerwowałam się. Poszłam do niego i zapukałam do drzwi, a kiedy je otworzył, przywitał mnie z szerokim uśmiechem i powiedział: „Właśnie na ciebie patrzyłem — piękny zachód słońca, prawda?”.
Miarka się przebrała. Złożyłam formalną skargę i choć wszystko przycichło, wciąż czuję na sobie jego wzrok, kiedy najmniej się tego spodziewam.

Jestem zwykłym facetem, który uwielbia ciszę i spokój, zwłaszcza po ciężkim dniu pracy. Ale moje życie zmieniło się drastycznie, gdy do mieszkania obok wprowadził się nowy lokator — prawdziwy nocny marek, który spędzał każdą noc tak, jakby miała być jego ostatnią.
Moja pierwsza reakcja to była grzeczna rozmowa i prośba, żeby był ciszej, ale złośliwiec mnie zignorował, jakbym w ogóle nie istniał. Po niezliczonych nieprzespanych nocach zdałem sobie sprawę, że nadszedł czas na małą zemstę.
Zacząłem ją planować. Pierwszym krokiem był zakup zestawu zabawek dla dzieci — gumowych kaczuszek i gąsek. Następnie się przygotowałem. Za każdym razem, kiedy hałaśliwy sąsiad rozpoczynał swój nocny koncert, wychodziłem na balkon i rzucałem gumowymi kaczuszkami i gąskami w jego okno.
Dźwięk, jaki wydawały przy uderzeniu, był po prostu niesamowity! Po kilku nocach, kiedy moje występy „kaczuszek i gąsek” stały się regularnym elementem jego nocnych przygód, zauważyłem, że hałas jakby zelżał. W końcu sąsiad uciszył się, a ja w końcu mogłem spać spokojnie.
I choć moja zemsta była niezbyt dotkliwa i nieco dziecinna, okazała się skuteczna. Następnego ranka po mojej akcji „kaczuszki i gąski”, spotkałem sąsiada. Był zmęczony i niewyspany. Być może kontemplował konsekwencje swoich hałaśliwych nocnych eskapad.
Tak więc, ludziska, jeśli macie do czynienia z hałaśliwym sąsiadem, pamiętajcie, że nawet najmniejsza zemsta może mieć ogromne konsekwencje! © Humble_Ad9786 / Reddit

Kiedy wprowadziłam się do nowego mieszkania, moja sąsiadka, pani Devereux, na początku wydawała się przemiła. Machała z okna i uśmiechała się przyjaźnie. Wkrótce jednak sprawy przybrały dziwny obrót.
Pewnego dnia znalazłam kartkę na drzwiach: „Zauważyłam, że nie podlewasz kwiatów. Jutro się nimi zajmę!”. Zdezorientowana sprawdziłam, co z nimi — wszystko było w porządku — ale następnego dnia widziałam, jak je podlewa przez okno.
Potem zaczęła przychodzić z prezentami, takimi jak zapiekanka, którą dla mnie upiekła, bo „wyglądałam na zmęczoną po pracy”. Była bez smaku i znalazłam w niej coś dziwnego, ale nie chciałam robić zamieszania.
Ale to nie koniec. Zostawiała liściki o tym, o której powinnam wstawać lub kłaść się spać, a raz nawet zasugerowała, żebym przestawiła meble dla lepszego „przepływu energii”.
W końcu postanowiłam z nią o tym porozmawiać. Uśmiechnęła się i powiedziała: „Chcę się tylko upewnić, że wszystko w porządku. Taka młoda kobieta jak ty potrzebuje kogoś, kto się o nią troszczy”.
Zgłosiłam ją do zarządu budynku i jej dziwaczne wizyty w końcu ustały. Wyprowadziła się kilka miesięcy później, ale wciąż się zastanawiam, czy jej wersja „troski” nie była nieco ekstremalna.

Kiedy pojawiła się u nas nowa sąsiadka, szybko stała się samozwańczym „komitetem powitalnym”. Rozdawała domowe dania i wypieki. Pewnego wieczoru wręczyła mi pojemnik z zupą, twierdząc, że nagotowała jej za dużo. Podziękowałam jej i zabrałam się do jedzenia, ale coś było z nią nie tak. Smakowała dziwacznie i miała posmak, który długo się utrzymywał.
Następnego dnia zauważyłam, że na pojemniku z zupą jest wyblakła data ważności sprzed dwóch miesięcy. Sprawdziłam inne potrawy, które mi dała: chleb był przeterminowany, słoik dżemu też. W końcu do mnie dotarło, że rozdawała niezdatne jedzenie.
Nie byłam pewna, czy robiła to naumyślnie, czy to wynikało z jej szczodrości. Zaczęłam grzecznie odmawiać. Nie chciałam, żeby było jej przykro, ale wolałam być ostrożna. Jej rzekoma uprzejmość tak naprawdę była sposobem na wyczyszczenie spiżarni.

Jakieś 2 miesiące temu wprowadzili się nowi sąsiedzi — młoda para. Ściany są cienkie jak papier, a oni uwielbiają puszczać muzykę i bardzo głośno śpiewać, ale przy okazji okropnie fałszują. Ich łazienka znajduje się tuż przy mojej sypialni, a oni śpiewają na całe gardło o 3 nad ranem lub gdy rozmawiam przez Teams.
Wielokrotnie prosiłem, żeby byli ciszej, ale ignorowali mnie i mówili niemiłe rzeczy — że zazdroszczę im, bo są szczęśliwi i śpiewają. Kazali mi kupić słuchawki z redukcją szumów. Nie szanują też innych sąsiadów — mężczyzna, który mieszka z drugiej strony też nie chce słyszeć, jak się wydzierają na całe gardło.
Wczoraj pożyczyłem od kumpla parę wielkich głośników i przystawiłem je do ściany. Włączyłem je na pełny regulator i włączyłem piosenkę „Bird is the Word” o 8 rano, kiedy kończy się cisza nocna. Ściana aż zadrżała. Obudziłem ich, bo nie spali do późna w nocy.
Za każdym razem, kiedy piosenka się kończyła, słyszałem, jak walą w ścianę i krzyczą, żebym to wyłączył. Zapukali do moich drzwi bardzo wkurzeni, a ja powiedziałem im tylko „Co z was za ludzie, że nie lubicie muzyki?” — i trzasnąłem drzwiami.
Będę puszczał „Bird is the Word” do 22:00, a jutro zacznę punktualnie o 8:00 rano. Potem odsapnę i zobaczę, czy przestaną się drzeć. © konqrr / Reddit