12 sytuacji w środkach transportu, które umiliły podróż znudzonym pasażerom

9 miesiące temu

Zazwyczaj ludzie nie postrzegają transportu publicznego w zbyt pozytywny sposób: jest nudno, duszno, trzeba przepychać się w tłumie, można też spotkać nieprzyjemnych współpasażerów. Ale czasami w autobusach, tramwajach i pociągach metra zdarzają się tak urocze, a nawet komiczne sytuacje, że stereotypy całkowicie odchodzą w zapomnienie. Przeszukaliśmy internet i znaleźliśmy właśnie takie historie.

Na końcu artykułu dowiecie się, że w taksówkach także możecie przeżyć coś zabawnego.

Jechałem metrem. Zadzwonił telefon komórkowy jakiejś dziewczyny. Wyjęła telefon — wielką cegłę — i zaczęła rozmawiać. Obok niej siedział prosty facet w sandałach, skarpetkach i czapce. Spojrzał na dziewczynę z uśmiechem. Zaczął imitować dźwięk dzwonka. A potem wyjął z torby prawdziwą cegłę. Przyłożył do ucha i powiedział: „Halo, halo”. Wszyscy wokół zaczęli się śmiać.
To, co wyróżnia mnie z tłumu, to mój ulubiony plecak. Jest ze mną od czasów szkolnych, cały upstrzony różnego rodzaju naszywkami. Któregoś dnia jechałam autobusem. W pobliżu siedziała kobieta z małym dzieckiem, które nie mogło oderwać wzroku od mojego plecaka i odznak. Nie wytrzymałam, odczepiłam jedną i dałam dziecku. Rozpromieniło się ze szczęścia! A ja miałam poczucie, że zrobiłam coś dobrego!

Rano wpadłam do wagonu metra. Facet biegnący za mną nie zdążył na czas i uderzył w drzwi, które zamknęły się przed nim. Uśmiechnął się do mnie, najwyraźniej w żartobliwym nastroju. Ja odwzajemniłam uśmiech. Przy następnych drzwiach zobaczyłam kolegę, czasami spotykamy się w drodze do pracy, mieszka dwie stacje dalej od mojej. Pomachaliśmy do siebie z uśmiechem. Za plecami usłyszałam męski głos : „Dziewczyno, znasz wszystkich w metrze?”. Odwróciłam głowę i zobaczyłam trenera mojego syna. Syn chodził do niego na zajęcia, gdy miał 7 lat. Oczywiście on mnie nie pamiętał: minęło 12 lat. Odpowiedziałam: „Dzień dobry. Nie znam każdego pasażera, ale znam pana, jest pan trenerem w dziecięcej sekcji piłki nożnej. Być może jutro, gdy wejdę do wagonu, przywitam się ze wszystkimi od razu. Tak na wszelki wypadek”.
W wagonie metra naprzeciwko mnie siedział sympatyczny z wyglądu, dojrzały facet. Obok niego siedziała młoda kobieta, on dyskretnie na nią spojrzał i o coś zapytał, nie usłyszałem, o co. Jechałem dalej, oni rozmawiali. Najwyraźniej nawiązywali znajomość. A potem on dał jej swoją wizytówkę. To dopiero zwrot akcji. I wtedy do mnie dotarło: po to są wizytówki! Kiedy byłem młodszy, zawsze miałem problem, jak wymienić się kontaktami z dziewczyną. Mruczałem pod nosem: „Podyktuj mi swój numer telefonu, albo możesz zapisać mój”. A rozwiązanie było takie proste! A co najważniejsze, na wizytówce można wypisywać różne fajne bzdury na swój temat.
Autobus pełen ludzi, mojej babci ledwie udało się przepchać i zająć miejsce. Nagle zorientowała się, że nie widzi mojego taty, i zaczęła krzyczeć na cały autobus: „Zaraz, zgubiłam moje dziecko!”. Kiedy mój tata wreszcie do niej dotarł, nie mógł zrozumieć, dlaczego cały autobus się śmieje. Tata ma 40 lat i jest naprawdę wielkim facetem.

Jechałem autobusem do szkoły. Była zima, mróz, padał śnieg. Przez okno zauważyłem babcię z laską, która spieszyła się do autobusu, ale nie zdążyła wsiąść. Poprosiłem kierowcę, żeby poczekał, inni pasażerowie zobaczyli staruszkę i natychmiast wstali, żeby jej pomóc. Ale wtedy starsza pani przeszła w tryb Terminatora. Z laską pod pachą, z torbą w ręku, zaczęła biec, i to tak epicko, jak w filmach! Podbiegła do autobusu i odmówiła przyjęcia pomocy przy wejściu. Wrzuciła do środka laskę, potem torbę i sama wskoczyła. Po prostu patrzyłem oszołomiony i nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Minutę wcześniej myślałem, że tę drobną staruszkę pokona śnieg i wiatr.
Pewnego razu w pociągu zobaczyłem mężczyznę siedzącego na podłodze i ćwiczącego jogę. Uprawiał jogę w pełnym tego słowa znaczeniu: na macie, bez butów, z bosymi stopami opartymi o poręcz, wykonując jakąś pozę. To było naprawdę imponujące. Naprawdę wzbudził sensację, gdy pociąg się zatrzymał. © wandamaximoffs / Reddit
Wyszłam z pracy o 21:00, zmęczona jak pies, w złym humorze. Chciałam wziąć taksówkę do domu, ale uznałam, że za drogo. Szłam do metra nieszczęśliwa, myśląc o pracy i o tym, jak bardzo jestem z siebie niezadowolona. Weszłam na ruchome schody, a w holu grał zespół: perkusja, kontrabas i skrzypce. Grali tak dobrze, że zalałam się łzami. Skończyli piosenkę, a ja wróciłam do domu z uśmiechem. Bo życie to przecież wspaniała rzecz!
Jechałam z koleżanką tramwajem i dostał mi się szczęśliwy bilet. Zjadłam go i wypowiedziałam życzenie. Ale jakoś nie przyniósł mi szczęścia, bo do wagonu wszedł kontroler, sprawdzając każdemu bilet. Przyszła na mnie kolej.
— Bilecik do kontroli.
— Zjadłam go! To był szczęśliwy bilet.
Czułam się bardzo zakłopotana.
— Nie jesteś pierwsza. Następnym razem zjedz bilet po wyjściu z tramwaju! — odpowiedział konduktor bez zdziwienia.

Wracałam do domu autobusem, zmęczona i obładowana książkami. Sprawdzałam wiadomości na telefonie komórkowym. Nagle pojawił się za mną jakiś facet i krzyknął przyjacielsko: „Tata na pewno ci mówił, żebyś nie używała telefonu w autobusie. Naskarżę na ciebie”. Zabrał mi telefon i próbował wysiąść z autobusu. Ja, natychmiast rozumiejąc sytuację, wyrwałam mu telefon, mówiąc: „Sorki, koleś, twój plan jest totalną porażką”. Nie trzeba dodawać, że był to złodziej. © Backpacker Aisha Iqbal / Quora
Pewnego razu w metrze mężczyzna zaoferował swoje miejsce kobiecie, a ona mu podziękowała. Powiedział coś w stylu: „W pani stanie...”. A ona z oburzeniem odpowiedziała: „Nie jestem w ciąży!”. I dosłownie wszyscy, nawet ci, którzy czytali lub oglądali coś na swoich telefonach, powoli odwrócili głowy, aby obejrzeć tę scenę. © Nieznany autor / Reddit
Stałam w przejściu w autobusie. Widziałam, że nie ma miejsc z przodu. Za mną siedział starszy mężczyzna, a obok niego, na pustym siedzeniu leżała jego teczka i torby. No cóż, pomyślałam, nie ma sensu siadać. Podeszła do mnie konduktorka. Zapłaciłam za przejazd, a ona powiedziała: „Proszę nie stać w przejściu. Tu jest wolne miejsce”. I wskazała na starszego mężczyznę z torbami. Odwróciłam się do niego i spytałam: „Mogę usiąść?”. Odpowiedział niezadowolony: „Możesz, dziewczyno, ale jesteś tak młoda, że mogłabyś stać”. Ale wziął torby. Usiadłam. Kiedy konduktorka to usłyszała, zaczęła mu mówić, że ludzie nie powinni stać w przejściu. Jeśli jest wolne miejsce, lepiej usiąść. To ułatwi jej pracę. Staruszek odpowiedział jej: „Jesteś młoda i chcesz uczyć mnie, jak żyć? Zamień się ze mną na życie”. Zrobiłam zamieszanie, zupełnie niechcący.

BONUS: Przejazdy taksówką też mogą dostarczyć rozrywki.

Taksówka stała w korku. Na sąsiednim pasie był samochód dostawczy. Taksówkarz popatrzył na niego i poprosił mnie o podanie bocznego numeru samochodu (nie widział ze swojego siedzenia). Podałem mu numer, a on powiedział, że jeździł tym dostawczakiem przez półtora roku, sam nakleił naklejkę z boku, a na kierownicy powinna być zielona dekoracja. Miasto jest tak ogromne, że tych ciężarówek jest prawie pięćdziesiąt, ale trafiliśmy na tę jedną właściwą. Teoria prawdopodobieństwa się kłania!
Jechałam do pracy taksówką. Kierowca, mężczyzna w wieku około 35 lat, przyglądał mi się z zainteresowaniem w lusterku. Zaczęło mnie to już męczyć. Spytałam: „Czy coś się stało?”. Bałam się, że zacznie flirtować. A on nagle się uśmiechnął i powiedział: „Tak pięknych kobiet nie powinno się ciągnąć rano do pracy. Albo przynajmniej mąż powinien panią wozić”. Nie wiem nawet, jak zareagować: cieszyć się z komplementu czy złościć na uprzedzenia taksówkarza.

Zabawne sytuacje zdarzają się nie tylko w transporcie. Możemy się na nie natknąć na każdym kroku. Niektórzy ludzie przychodzą z ciekawą historią nawet ze sklepu.