Zapewne wielu z was lubi przeglądać stare albumy ze zdjęciami. Na widok fotografii z dawnych lat najczęściej uśmiechamy się z rozrzewnieniem, ale czasami mamy ochotę je ukryć, a nawet spalić. Wszystko dlatego, że kiedy byliśmy dziećmi lub nastolatkami, nosiliśmy cudaczne ubrania i mieliśmy śmieszne fryzury i wydawało nam się, że wyglądamy naprawdę fajnie.
„Moja wspaniała, wspierająca mama zapłaciła za nie profesjonalnemu fotografowi”.
„Mieliśmy 8 lat i własny zespół”.
„Wyglądałam odlotowo w tych podrobionych conversach i halloweenowej tutu z supermarketu”.
„Wyglądałem jak mały chłopiec, ale i tak wiedziałem, że mój samochód z Barbie i skarpetki z sandałami są odjazdowe”.
„Śmieszy mnie zdjęcie mojej mamy z drugiej klasy z 1970 roku!”
„Jedyne, czego żałuję na tym zdjęciu, to to, że moja kolekcja maskotek nie była większa”.
„Zdecydowanie najgorsze zdjęcie w moim życiu”
„Ja, w wieku 8 lat, wkurzona, że spóźniłam się do podstawówki, a moja mama mnie zatrzymała, żeby zrobić mi zdjęcie”.
„Byłem z tych, którzy nosili czapkę w środku lata”.
„Rok 1999. Myślałem, że jestem taki fajny, kiedy odkryłem, jak zrobić znak pokoju”.
„Mam 6 lat, a wyglądam na 60. Dlaczego moja mama puszczała mnie tak do szkoły?”.
„Myślałam, że fajnie wyglądam w tej peruce za 20 dolarów”.
„Zakładałam ją do szkoły”.
„Za żadne skarby nie spuściłabym z tonu”.
„Wydawało mi się, że mój kapelusz fajnie wygląda i czułem się w nim jak szef mafii”.
„Początek lat 90. nie był łaskawy dla mojej rodziny”.