16 faktów, które udowadniają, że wystawne bale wcale nie były takie wspaniałe

Gdybyśmy urodzili się kilka wieków temu w arystokratycznej rodzinie, najbardziej pracowitym okresem byłoby dla nas lato, ponieważ był to sezon towarzyski. W tym czasie członkowie elity społecznej urządzali bale, kolacje i imprezy charytatywne. Rodziny przedstawiały swoje córki jako debiutantki, a mężczyźni szukali kandydatki na żonę. Czy to wszystko nie brzmi romantycznie?

Jednak ludzie w XXI wieku mogliby uznać bale z dawnych czasów za dość nieprzyjemne, gdyby znali o nich całą prawdę.

• Bale były prawdopodobnie jednym z najbardziej popularnych sposobów spędzania wolnego czasu. Organizowali je nie tylko przedstawiciele szlachty, ale także różne kluby i stowarzyszenia, w tym zakłady wojskowe i strażackie.
• Według niektórych tekstów kultury na tych imprezach tanecznych panował nieznośny smród. Jeden z bohaterów powieści Tobiasa Smolletta opisywał bale, wspominając o wszelkiego rodzaju nieprzyjemnych zapachach ludzkiego ciała tam obecnych.

• Zazwyczaj za zorganizowanie balu odpowiadała specjalna komisja. Załatwiali salę, zatrudniali zespół muzyczny, organizowali kolację i wysyłali zaproszenia.
• Ci, którzy chcieli uczestniczyć w balu, musieli uiścić niewielką opłatę. W XIX wieku bilet wstępu mógł kosztować 50 centów, ale w dzisiejszych czasach trzeba by zapłacić za taką przyjemność porządną sumę, która mogłaby sięgać kilkuset dolarów.
• Zazwyczaj potańcówka zaczynała się o godzinie 20:00 i trwała do 4:00 rano. Wszyscy tancerze musieli mieć doskonałą kondycję, ponieważ tańczenie przez 8 godzin bez przerwy było dość wymagającym zadaniem.

• Kolacja na tych balach była zwykle serwowana dość późno, około 1:00 w nocy, dlatego zaproszonym zalecano zjedzenie posiłku w domu przed wydarzeniem.
• W Anglii jedną z najbardziej rozpowszechnionych potraw była biała zupa na bazie bulionu, z mielonymi migdałami i śmietaną.

• Dziczyzna, homary i lody parmezanowe były uważane za doskonałe dania na balach. Często organizatorzy budowali wielopiętrowe konstrukcje z różnymi deserami, które dekorowali kwiatami, złotym papierem i koralikami, co wyglądało niezwykle efektownie.

• Kolor kobiecej sukni balowej zależał od wieku i stanu cywilnego damy. Na przykład kolor biały był uważany za przywilej młodych dziewcząt, które szukały męża. Prawdopodobnie dlatego postać Keiry Knightley w filmie Anna Karenina wzbudziła takie zainteresowanie, gdy pojawiła się w śnieżnobiałej sukni.
• Kobiety zamężne mogły zakładać białą sukienkę pod warunkiem, że była wykonana z mory lub jedwabiu. Te tkaniny oznaczały, że dama nie tańczy.

• Ważną rolę w doborze stroju odgrywał również kolor włosów. Blondynki najlepiej wyglądały w delikatnych odcieniach, takich jak różowy, łososiowy czy zielony. Natomiast brunetki wybierały nasycone i żywe kolory.

• Kolor różowy nie cieszył się popularnością na sali balowej. Bywalcy tych XIX-wiecznych wydarzeń wiedzieli, że piękno tego koloru znika w gazowym świetle, co oznaczało, że dama w takim stroju nie byłaby w stanie zabłysnąć na parkiecie. Dlatego Meg March w filmie Małe kobietki pokazała swój brak doświadczenia, zakładając na bal różową sukienkę.

• Zwykle starsi członkowie rodziny lub zatrudnieni nauczyciele uczyli młodszych ludzi tańczyć. Dostępne były również podręczniki taneczne, z których można było nauczyć się kroków.
• Dama nie mogła złamać obietnicy zatańczenia z dżentelmenem. Jeśli z jakiegoś powodu obiecała ten sam taniec dwóm panom, za grzeczne uznawano odmówienie obu mężczyznom.
• W złym tonie było tańczenie z tym samym partnerem więcej niż trzy razy. Zapraszając raz po raz tę samą panią, pan pozbawiał ją możliwości obcowania z innymi gośćmi. Podczas tańca rozmowa była czymś normalnym.
• Panowie unikali wody kolońskiej. Mogli nią spryskiwać tylko chusteczki pod warunkiem, że była to woda wysokiej jakości.

Która z tych zasad wydaje wam się najbardziej wymagająca?