16 historii o tym, jak przypadkowe spotkanie przerodziło się w coś więcej

Życie potrafi zaskakiwać: idziesz załatwić swoje sprawy, nie oczekujesz niczego szczególnego... i nagle spotykasz człowieka, dzięki któremu wszystko zmienia się na lepsze. Te historie dowodzą, że przeznaczenie puka do drzwi wtedy, gdy najmniej się tego spodziewasz.

• Jadę autobusem, czytam notatki z filozofii, denerwuję się, bo mam egzamin ustny, a niczego nie rozumiem. Zauważa to siedząca obok kobieta i mówi: „No popatrz, przecież to wszystko jest jasne” — i w 10 minut na prostych przykładach wytłumaczyła mi wszystkie koncepcje. Najciekawsze jest to, że naprawdę wszystko zrozumiałam i dostałam świetną ocenę. A tej pani serdecznie dziękuję — porozmawiałyśmy i okazało się, że sama jest profesorką i naucza, tyle że nie na uniwersytecie, a w college’u. Oby więcej takich ludzi. © VK
• Poznałam się z moim mężem dość nietypowo. Zbieg okoliczności sprawił, że moja mama musiała zwrócić się po pomoc do prawnika. Słowo do słowa i rozmowa zeszła na dzieci: wyszło na to, że według mamy zasiedziałam się jako panna, a prawnikowi też syn wciąż się nie żeni. No i prawnik wyprosił mój numer u mamy, a ja ją jeszcze zbeształam, że daje go komu popadnie. W skrócie: zadzwonił jego syn, spotkaliśmy się, po tygodniu razem zamieszkaliśmy, po trzech miesiącach złożyliśmy wniosek o ślub. Niedawno minął rok naszego małżeństwa, a w łóżeczku słodko pochrapuje nasza córeczka. © Ideer
• Z moją najlepszą przyjaciółką poznałyśmy się w dziwny sposób: mieszkałyśmy w prywatnej dzielnicy kilka domów od siebie i nawet nie to, że nie byłyśmy koleżankami — my nawet nie mówiłyśmy sobie „dzień dobry”. Pewnego wieczoru wyszłam wyrzucić śmieci i zupełnie przypadkiem w tym samym momencie ona też wyszła zrobić to samo. Zaczęłyśmy rozmawiać i umówiłyśmy się, że od teraz będziemy chodzić wyrzucać śmieci razem. Potem często stałyśmy tam i gadałyśmy, a następnie zaczęłyśmy wychodzić na spacery. Przyjaźnimy się do dziś i mam nadzieję, że potrwa to jeszcze długo — więc nie tylko wyjścia na kawę zbliżają ludzi, ale także wyrzucanie śmieci. © VK

• Pewnego razu na klatce schodowej zobaczyłam, że przy moich drzwiach śpi przystojny chłopak. Zaprosiłam go do mieszkania i położyłam spać. Rano nakarmiłam go i napoiłam. Myślałam, że podziękuje i sobie pójdzie. A potem okazało się, że to był mój sąsiad, który miał urodziny. W efekcie... już sobie nie poszedł. Tak oto poznałam swojego męża. © Ideer
• Poszedłem na randkę z dziewczyną. Wcześniej nie widzieliśmy się na żywo, pisaliśmy tylko ze sobą w internecie. Zobaczyłem ją w umówionym miejscu, podszedłem, zaczęliśmy rozmawiać. W trakcie spaceru przychodzi wiadomość: „Przepraszam, nie przyjdę”. I wtedy zrozumiałem, że pomyliłem osoby i spaceruję z nieznajomą, która wygląda bardzo podobnie do tamtej i na dodatek ma to samo imię. Ale dziewczyna okazała się wspaniała, spodobaliśmy się sobie nawzajem. Minęły dwa lata, niedługo jej się oświadczę. Muszę powiedzieć, że dzięki tej pomyłce znalazłem swoją miłość. © Ideer
• Kiedy miałam jakieś 18 albo 19 lat, wiosną ochlapał mnie samochód. Wysiada z niego jakaś „modnisia”, cała wystrojona, podchodzi do mnie i zaczyna wycierać mój płaszcz chusteczką. Byłam w szoku! Zaczęłyśmy rozmawiać i zaproponowała, że mnie podwiezie, a ja się zgodziłam. Minęło już pięć lat i teraz jest moją najlepszą przyjaciółką. © Ideer

• Szłam ulicą kompletnie bez humoru — chłopak mnie zdradził, a do tego, jak na złość, padał deszcz. Nagle podszedł do mnie jakiś chłopak i powiedział: „Trzymaj, niech chociaż komuś poprawi się nastrój”, po czym wręczył mi piękny bukiet kwiatów. A potem odszedł, kompletnie ponury. Dogoniłam go, zaczęliśmy rozmawiać. Okazało się, że przyszedł z tym bukietem do swojej dziewczyny, a zastał ją z innym. Jutro idziemy razem na spacer, by poprawił się humor nam obojgu. © VK
• Kiedyś niefortunnie upadłem i złamałem nogę. Podeszło do mnie dwóch osiłków, żeby mi pomóc. Zaczęliśmy rozmawiać i głośno dyskutowaliśmy, czekając na karetkę. Ktoś najwyraźniej uznał, że się kłócimy i wezwał policję — funkcjonariusze pomyśleli, że to oni złamali mi tę nogę. W efekcie ja pojechałem do szpitala, a oni na komisariat. Musiałem potem pisać wyjaśnienie, żeby chłopaków wypuścili. Tak poznałem swoich dwóch najlepszych przyjaciół. © Ideer
• Jako nastolatek często wybierałem losowe numery i żartowałem sobie z ludzi — taka rozrywka. Pewnego razu kiedy zadzwoniłem, odezwała się dziewczyna. Zacząłem żartować jak zwykle, a ona ochoczo podchwyciła. Rozmawialiśmy chwilę, bardzo sympatycznie, ale więcej się już nie kontaktowaliśmy. Minęło wiele lat. Skończyłem studia, ożeniłem się. Niedawno przypomniałem sobie o tej dziecięcej zabawie i opowiedziałem o niej żonie. Okazało się, że tamta dziewczyna, z którą rozmawiałem 15 lat temu, to była właśnie ona. © Ideer

• Byłem kiedyś byłem na imprezie u znajomego, gadałem z jakimś mężczyzną. Zapytał, czym się zajmuję. Zażartowałem, że z zawodu jestem ekonomistą, ale w duszy — biznesmenem. Mężczyzna uniósł brwi ze zdziwienia i powiedział, że akurat zaczyna swoją przygodę ze start-upem. Zaczęliśmy rozmawiać o pomysłach, które każdy z nas chciałby kiedyś zrealizować. Myślałem, że to znajomość na jeden raz, ale po kilku dniach napisał do mnie i zaproponował spotkanie na kawę. Przyszedłem o umówionej porze, usiedliśmy, a on wyciągnął biznesplan. Powiedział, że wydałem mu się człowiekiem z głową pełną pomysłów i zaproponował, żebyśmy razem pomyśleli nad projektem. Bardzo szybko znaleźliśmy wspólny język, choć wcześniej żaden z nas nie miał doświadczenia w tego typu działalności. Spotkanie okazało się tak owocne, że już po tygodniu wzięliśmy kredyt, a po dwóch miesiącach otworzyliśmy pierwszą kawiarnię. Minęło pięć lat i mamy już całą sieć w mieście. Teraz planujemy otwieranie przestrzeni do coworkingu i szukamy odpowiednich lokali. © VK
• Jechałem w pociągu podmiejskim i zgubiłem portfel. Było mi żal, bo portfel był dobry, ale pogodziłem się z utratą pieniędzy i zablokowałem karty. A wczoraj zadzwonił do moich drzwi maszynista z tego pociągu. Powiedział, że mieszka w innym mieście i długo mnie szukał. Zwrócił portfel, wszystkie pieniądze były na miejscu. Zaprosiłem go na herbatę, porozmawialiśmy. Wyznał: „Ja też kiedyś zgubiłem portfel z ostatnimi pieniędzmi, a potem niemal nie skończyłem na ulicy, dlatego od razu postanowiłem go zwrócić”. Na nowo uwierzyłem w ludzi. © VK

• Jechałam autobusem w tłoku, a obok stał ciekawy mężczyzna — obcokrajowiec. Spoglądał na mnie, a ja ze zdenerwowania i zakłopotania kompletnie zgłupiałam i szybko wyskoczyłam na swoim przystanku. Kilka dni później przyjaciółka przesłała mi post w mediach społecznościowych, a tam on. Zbladłam: okazało się, że to hiszpański muzyk-podróżnik, który tylko przejazdem jest w naszym mieście. Uwielbia poznawać kulturę różnych krajów „od środka”, dlatego nie korzysta z taksówek. Przyjaciółka zaprosiła mnie na jego występ.
• Poznaliśmy się z moim mężem w jego mieszkaniu 1 stycznia. Przyszłam tam z jego przyjacielem. Cztery dni później przypadkowo znalazłam go w aplikacji randkowej i zaproponowałam, żebyśmy ugotowali razem barszcz. Przyszłam do niego i podczas gdy ja gotowałam, on grał na ukulele. Zrozumieliśmy, że to miłość od pierwszego wejrzenia i już po dwóch tygodniach mi się oświadczył. Wzięliśmy ślub i wiecie co? Nigdy nie żałowałam, że powiedziałam „tak” człowiekowi, którego znałam zaledwie dwa tygodnie. © VK
• Miałyśmy po 5 lat, gdy poznałyśmy się na ośrodku wypoczynkowym i zaprzyjaźniłyśmy. W wieku 12 lat przypadkiem spotkałyśmy się na zajęciach pozaszkolnych i znów zaczęłyśmy się przyjaźnić. Jako osiemnastolatki spotkałyśmy się zupełnym przypadkiem na fitnessie i byłyśmy przeszczęśliwe. W wieku 23 lat zderzyłyśmy się na uczelni i pogratulowałam jej ślubu. W wieku 24 lat, już obie w ciąży, wpadłyśmy na siebie w drzwiach poradni ginekologicznej. Chwilę później spotkałyśmy się na kursach dla ciężarnych. Po miesiącu znów spotkałyśmy się na ulicy, ona już była mamą. W końcu wymieniłyśmy się numerami. Tak zyskałam najlepszą przyjaciółkę na świecie. © Ideer

• Pewnego razu zapytałam kasjerkę, gdzie znajduje się dany towar, a ona — zamiast po prostu mi to wytłumaczyć — wyszła zza kasy i sama mnie tam zaprowadziła. Chwilę porozmawiałyśmy o pracy i zapytała mnie, czy nie prowadzimy naboru. Odpowiedziałam, że na razie nie, ale zaproponowałam jej wypełnienie formularza — i tak też zrobiła. Po pewnym czasie zmieniłam pracę, a w nowym miejscu powiedziano mi, że ktoś niedawno wypełnił ankietę, myśląc, że to wciąż ta stara firma, która wcześniej tu działała. Przekazano mi zgłoszenie i okazało się, że to właśnie ta kasjerka! Uznałam to za znak i ją zatrudniłam. Od tamtego czasu minęło 20 lat i nadal się przyjaźnimy. © Reddit
• W dzieciństwie czasami dla zabawy wybierałam na telefonie przypadkowe numery. Raz odebrała miła starsza pani i wciągnęłyśmy się w rozmowę. Zapamiętałam numer, bo był dość prosty i przez rok regularnie dzwoniłam do niej i do jej męża. Za każdym razem odbierali, byli serdeczni i opowiadali, co u nich słychać. © Ideer

Właśnie w taki sposób zwyczajne, zdawałoby się przypadkowe spotkania potrafią zamienić się w ciepłe, piękne historie, do których chce się wracać. A jeśli lubicie takie opowieści, zajrzyjcie tutaj — dowiecie się, jak rozmowy telefoniczne zdołały zupełnie niespodziewanie odmienić czyjeś życie.