16 kobiet ujawniło, dlaczego na zawsze zerwały kontakt ze swoimi przyjaciółkami

Najlepsza przyjaciółka jest prawie jak siostra. To osoba, która zna cię na wylot, przechowuje twoje najskrytsze tajemnice i jest gotowa przybyć z pomocą nawet o 3:00 nad ranem. Razem śmiejecie się do bólu brzucha i płaczecie, mając pewność, że wasza więź jest na zawsze. Czasami jednak ta piękna iluzja rozpada się na kawałki...

• Miałam kiedyś przyjaciółkę. Ona i jej ojciec pomogli mi znaleźć pracę, kiedy przeprowadziłam się do ich miasta. Pięć lat temu nagle zerwała ze mną kontakt. A w zeszłym tygodniu zadzwoniła, jak gdyby nigdy nic. Na moje pytanie, o co się wtedy stało, odpowiedziała: „Obraziłam się, że nie przyjechałaś na pogrzeb mojego ojca!”. Widocznie powinnam była się o tym jakoś dowiedzieć, choć nawet nie miałam pojęcia, że jej ojciec zmarł. © ADME
• Na studiach byłam nierozłączna z moją przyjaciółką. Pewnego razu usłyszałam jednak pod drzwiami jej pokoju w akademiku: „Tak, mamo, piszemy razem pracę dyplomową. Jak skończymy, to ją zablokuję, bo przecież nie będę się z nią dalej zadawać”. Od razu uciekłam i chciałam już wtedy jej wszystko wygarnąć, ale postanowiłam zagrać sprytniej — po obronie po prostu pogratulowałam jej ukończenia studiów i na końcu dodałam: „Nie zapomnij mnie potem zablokować, bo przecież i tak nie chcesz się dalej ze mną zadawać”. Musielibyście zobaczyć jej minę w tamtej chwili. Później wiele razy przepraszała, pisała, dzwoniła — ale tej przyjaźni już nie dało się odzyskać. Bardzo to wtedy przeżyłam, ale dzięki temu nauczyłam się lepiej rozgryzać ludzi. A poza tym zbliżyłam się do innej koleżanki, której wcześniej prawie nie zauważałam, bo byłam zajęta moją fałszywą przyjaciółką.

• Miałam przyjaciółkę. Zaczęła spotykać się z chłopakiem, który źle ją traktował, a mnie tylko wypłakiwała się w rękaw. Kiedy w końcu się rozstali, naprawdę się ucieszyłam. Wkrótce jednak przestałyśmy się kontaktować, bo jej nowy chłopak (a teraz już mąż) uznał, że chcę ją znowu zeswatać z byłym. Nie mam pojęcia, skąd mu to przyszło do głowy, ale nasza relacja stopniowo się rozpadła. © Dzen
• Uważałam ją za bliską osobę. Miałam wtedy w życiu bardzo trudny okres — opiekowałam się leżącą babcią, pracowałam i prowadziłam sprawę w sądzie. Kiedyś nie wytrzymałam i rozpłakałam się przy niej. Spojrzała na mnie zaskoczona i powiedziała: „Zazwyczaj sama sobie radzisz. Nie wiem, jak cię teraz wesprzeć. Może na razie nie będę się wtrącać, a jak będziesz w lepszym nastroju, to sama się odezwiesz, dobrze?”. Nie pokłóciłyśmy się, nadal mamy kontakt, ale poczucie bliskości i zaufania już zniknęło. © ADME
• Poprosiłam przyjaciółkę, żeby pomogła mi wybrać suknię ślubną. A ona później wrzuciła do swoich mediów społecznościowych zdjęcie, na którym jestem w tej sukni i jeszcze mnie oznaczyła. Od razu zaczęli do mnie pisać znajomi. Usunęłam oznaczenie, a potem wyrzuciłam ją z grona znajomych, żeby mój przyszły mąż nie zobaczył sukni przed ślubem. Po co ona to zrobiła? Dla kilku lajków? Na ślub postanowiłam jej już nie zapraszać. © Reddit

• Przyjaciółka wychodziła za mąż. Ślub miał być wystawny. Zaprosiła mnie, żebym została jej druhną. Ale tydzień przed weselem oznajmiła: „Brakuje nam pieniędzy, mogłabyś pożyczyć nam 50 tysięcy?”. Zaniemówiłam! Powiedziała to tak, jakby to było normalne, że mam się dorzucić do ich ślubu. Oczywiście odmówiłam, a ona się obraziła. Teraz wszyscy jej krewni patrzą na mnie krzywo, jakbym to ja miała płacić za ich uroczystość. © VK
• Jestem wściekła, bo odwiedziła mnie przyjaciółka z córką, przyleciały z innego kraju. Przyjęłam je bardzo gościnnie: oprowadzałam po mieście, częstowałam śniadaniami i kolacjami. A przecież mam małe dziecko i obowiązków po kokardę. Dzisiaj poszłyśmy do zoo. Koleżanka zapłaciła za wstęp, a jej córka zapytała: „Dlaczego mamy płacić też za was?”. Matka nawet nie raczyła jej wytłumaczyć, że wcześniej to ja za wszystko płaciłam! Szlag mnie trafił. Nie potrzebuję takich „przyjaźni”! © VK
• Moja bliska przyjaciółka zerwała ze mną kontakt, bo przestałam spełniać jej prośby. O mało nie straciłam przez to pracy! Chciała, żebym odbierała jej córkę ze szkoły. Kiedy poprosiła o to kolejny raz, zebrałam się na odwagę i odmówiłam. Od tamtej pory już się nie odezwała. Cóż, mam dość bycia tą, która wszystkim robi przysługi. © Reddit

• Przyjaciółka, nawet o tym ze mną nie rozmawiając, nagle uznała, że za mało się angażuję w naszą przyjaźń. Kiedy zadzwoniłam, żeby ją wesprzeć w trudnym momencie, nakrzyczała na mnie i nagadała mi mnóstwo przykrych rzeczy — naprawdę dotkliwych. A potem jeszcze była zdziwiona, że nie chciałam już mieć z nią kontaktu. © Reddit
• Zamieszkałyśmy razem w akademiku, w pokoju z dwiema innymi dziewczynami. Nagle one obie zaczęły mnie unikać, a ja nie miałam pojęcia dlaczego. Wkrótce moja przyjaciółka trafiła do szpitala. Przygotowałam dla niej jedzenie, chciałam ją odwiedzić. I wtedy jedna z dziewczyn nie wytrzymała i zapytała: „Dlaczego ty tak dobrze traktujesz Lenę, skoro ona obgaduje cię za plecami?”. Byłam w szoku, nie spodziewałam się po niej takiej podłości. Kiedy wróciła ze szpitala, powiedziałam jej wszystko wprost. Próbowała się pogodzić, ale nie — takich rzeczy nie potrafię ani zrozumieć, ani wybaczyć. Po 20 latach spotkałyśmy się przypadkiem w autobusie. O mało się nie rozpłakała i delikatnie zasugerowała, że chętnie by się znów ze mną spotkała i porozmawiała jak dawniej. © ADME
• Zaszłyśmy w ciążę prawie w tym samym czasie, urodziłyśmy zaledwie tydzień po sobie — ja syna, ona córkę. Byłyśmy wtedy naprawdę blisko, rozmawiałyśmy o wszystkim: pieluchy, mleko, bajki, katar, nocniki. Nasze dzieci nawet chodziły do tego samego przedszkola. Mój synek przynosił jej córeczce kwiatki i figurki z LEGO. Przyjaciółka żartowała: „No, zięć mi rośnie!”. Wszystko było uroczo, dopóki dzieci nie skończyły 5 lat. Mój syn zaczął się wtedy interesować inną dziewczynką z grupy. No i zrobiło się przedstawienie! Przyjaciółka przyszła do mnie do domu i z pretensją zapytała: „To ma być normalne? Czemu twój syn teraz odwraca się od mojej córki?!”. Byłam zaskoczona, ale potem zrozumiałam, że sama jestem sobie winna — to ja narzuciłam synowi tę „dziecięcą przyjaźń”. Od tamtej pory bardzo ostudziłam swój zapał do zacieśniania znajomości mojego dziecka. © VK

• Przyjaciółka wychodziła za mąż i... nic mi o tym nie powiedziała. Wybrała na świadkową inną dziewczynę, która odmówiła. Wtedy poprosiła mnie, a ja się zgodziłam. Dzień przed ślubem zobaczyłam ją zapłakaną. Okazało się, że poszła do fryzjera zrobić fryzurę ślubną, a tam spalono jej blond włosy, a resztę przefarbowano na czarno. Na głowie zostało jej może 5 centymetrów włosów. To, jak przyczepiałam jej welon, to już w ogóle osobna historia... Niestety, spotkały mniej później z jej strony również inne niemiłe rzeczy — o niektórych dowiadywałam się dopiero po latach od wspólnych znajomych. © Dzen
• Miałam najlepszą przyjaciółkę. Przyjaźniłyśmy się od 1. klasy, uważałyśmy się za siostry.
  Aż pewnego dnia zaczęła spotykać się z chłopakiem z „wyższych sfer”. Na początku ciągle razem spędzaliśmy czas — ja, ona i jej nowa paczka. Ale po roku zupełnie się zmieniła: sztuczne rzęsy, paznokcie, zadzieranie nosa, nowe przyjaciółki „na poziomie”. A ja? Według niej nie pasowałam do tej nowej ekipy, bo „jestem zbyt prosta jak na ich towarzystwo”. Trzynaście lat przyjaźni poszło na marne. © Podsłuchane / Ideer
• Kiedyś pożyczyłam przyjaciółce trochę pieniędzy i bardzo tego żałuję. Była miła, poprosiła o drobne na obiad. Pożyczyłam bez wahania. A kilka dni później dowiedziałam się, że rozpowiada o mnie okropne plotki. Nasza przyjaźń skończyła się błyskawicznie... © Reddit

• Mam dwie przyjaciółki jeszcze ze szkoły. Kiedyś się pokłóciłyśmy. Później uznałam swoją winę i zaprosiłam je na herbatę. Siedzimy, rozmawiamy, śmiejemy się. W pewnym momencie wyszłam na chwilę. Wracam i słyszę: „Dobrze, że się przyznała. Bo i tak nie ma innych przyjaciółek oprócz nas, a jeszcze się obrażała”. © Ideer
• Oszczędzałam na wszystkim. Nie było mnie stać nawet na owoce dla córki, bo mąż uważał, że to niepotrzebny luksus — „przecież ma mleko matki”. Moja przyjaciółka czasem częstowała mnie zimą truskawkami. Na początku się cieszyłam, że jest taka miła, a potem... zaniemówiłam, bo okazało się, że kupowała je za pieniądze mojego męża. Po pewnym czasie mój mąż odszedł właśnie do niej i to ją utrzymywał. Wróciłam wtedy do pracy. Było ciężko, ale jakoś sobie poradziłyśmy, dziś niczego nam nie brakuje. A „przyjaciółka”, która została z moim byłym, już się przekonała, jak to jest — teraz liczą każdy grosz. © Ideer

Po takich historiach człowiek mimowolnie zaczyna patrzeć na innych z większą ostrożnością. Ale może właśnie w tym kryje się najważniejsza lekcja: nawet najbardziej bolesne doświadczenia uczą nas lepiej rozumieć ludzi. A także doceniać tych, którzy są z nami nie tylko w chwilach radości, ale też wtedy, gdy życie daje w kość. Warto skupić się na przyjaźniach, które przetrwały nie tylko wspólne śmiechy, ale i prawdziwe życiowe burze! Czy wam też zdarzyły się „przyjaciółki”, które okazały się kimś zupełnie innym, niż się wydawało?