16 szkolnych przedstawień, które na długo zapadną w pamięć dzięki fantastycznym kostiumom

Dziecięce przedstawienia i występy to zawsze emocjonujący moment, zwłaszcza dla rodziców. To właśnie mamusie i tatusiowie muszą głowić się nad tym, jak przygotować strój, w którym dziecko poczuje się jak prawdziwa gwiazda uroczystości. Jedni idą na łatwiznę i wybierają gotowy kostium ze sklepu. Inni jednak uruchamiają wyobraźnię na całego i własnoręcznie tworzą małe dzieła sztuki — takie, które potem cała rodzina wspomina z uśmiechem jeszcze przez długie lata.

„Mój delikatny strój dzwoneczka jest prawie idealny. Gdyby nie to, co jest pod spodem”.

„Mam na myśli grube wełniane rajstopy z obwisłymi kolanami zrobione przez babcię. Mama mówi, że nie mogła mi ich zdjąć, bo w pomieszczeniu było zbyt zimno”.

„Syn poprosił o kostium budowlańca na przedstawienie. Spędziłem nad tym jakiś tydzień, pracując po 5-6 godzin w nocy”.

„Syn dostał rolę smoka w przedszkolnym przedstawieniu noworocznym. Żona uszyła skrzydła, a ja zrobiłem «zbroję» na klatkę piersiową i głowę z kartonu. Wszystko w ostatnią noc, bez przymiarek i mierzenia rozmiarów”.

„Na noworocznych przedstawieniach zawsze chciałam być Śnieżką, ale z jakiegoś powodu mi nie pozwalano”.

„Chodziłam do przedszkola, gdzie zdobycie eleganckiej tkaniny nie było łatwym zadaniem, a to jeszcze delikatnie powiedziane. Tak więc, zrządzeniem losu, świętowałam albo zupełnie bez kostiumu, albo przebrana za myszkę. Ale pewnego razu rodzicom udało się kupić prawdziwy kostium Czerwonego Kapturka”.

A tak przy okazji: mamy również świetny artykuł z historiami o dzieciństwie, które wywołują zarówno nostalgię, jak i śmiech.

„Moja najmłodsza córka była wężem”.

„Nie, na początku miała być jedną z pianek albo cukierków, ale czy ja 12 lat temu na darmo szyłam starszej córce kostium węża? Kiedy wychowawczynie zobaczyły ten strój i pokazały go nauczycielowi od muzyki, córkę wyznaczono do występów na wszystkich przedstawieniach we wszystkich przedszkolnych grupach. Drugie zdjęcie jest właśnie sprzed 12 lat”.

• Wydrukowaliście ten kostium na drukarce 3D czy jak? © Pasadei / Pikabu

„Oto moja najmłodsza córka. Kostiumy również uszyła moja żona. Pszczółka i biedronka. Teraz jest już piętnastoletnią damą”.

„Nasz bałwan na przedstawieniu”

„W przedszkolu dzieci dostały zadanie, żeby przyjść w kostiumach robotów. Wszyscy kupili stroje na platformach internetowych, a ja i moja koleżanka postanowiłyśmy się wykazać i zrobiłyśmy je same. Tatusiowie pomagali”.

„Mam już prawie gotowy kostium. Syn brał udział w przedszkolnym przedstawieniu i potrzebna była postać związana z kominkiem — najlepiej oczywiście razem z nim”.

„Postać musiała być w stanie się na nim położyć. W ruch poszły wszystkie kartony, resztki boazerii i tapety. Osobnym wyzwaniem było wyniesienie kominka z mieszkania i dowleczenie go aż do szkoły”.

„Dodaliśmy do kostiumu robota naszego syna panel LED. Stworzyliśmy kilka efektów: węża i tetris”.

„A to ja około 1980 roku. Kolor dodany już na komputerze”.

„W latach 2000. w szkole byłem arlekinem i wojownikiem. Maskę wojownika zrobiłem sam, a tata uszył mi żółtą kamizelkę”.

„Za ten kostium komitet rodzicielski w przedszkolu ochrzcił mnie mianem «gwiazdy» i wyrzucił z czatu. Bo przecież, według nich, wystarczyło zamówić jednakowe stroje u jakiejś tam znajomej krawcowej”.

„Kiedy w głębi duszy wcale nie jesteś księżniczką”.

• Gdy dół wybierała mama, a górę — tata. © Pikabu

„Nasz kostium do przedszkola z materiałów, które były pod ręką”.

„Znalazłam zdjęcia kostiumów karnawałowych, które sama robiłam dla mojego syna”.

Własnoręczne robienie kostiumu na przedszkolne przedstawienie, a potem obserwowanie, jak dziecko się cieszy, to zupełnie wyjątkowy rodzaj szczęścia. Na pewno i u was gdzieś w telefonie albo w rodzinnym albumie znajdują się podobne zdjęcia, które wciąż wywołują uśmiech. Podzielcie się swoimi fotkami i historiami w komentarzach — chętnie je obejrzymy i razem powspominamy.