8 rodziców, którzy bezwarunkowo wsparli swoje dzieci

2 miesiące temu

Rodzice są naszą pierwszą miłością i soczewkami, przez które patrzymy na świat. Uosabiają bezinteresowność i dobroć, a ich przejawy uczuć głęboko nas inspirują. Poniższe opowiadania przedstawiają potężne, trwałe więzi między rodzicami i ich dziećmi, podkreślając niezwykłe wysiłki rodziców, aby ich pociechy czuły się cenione.

Mój wujek nauczył swoją córkę języka migowego, więc jeszcze zanim zaczęła mówić, była w stanie migać proste rzeczy. To znacznie ułatwiło im życie, ponieważ gdy była płakała, mogli się dowiedzieć, czy jest głodna, zmęczona itp. © antipromaybe / Reddit

Dowiedziałam się, że mój narzeczony zdradził mnie kilka dni przed naszym ślubem. Powiedziałam o tym tylko tacie, a on stwierdził: „Nie możemy teraz odwołać ślubu. Zaproszenia zostały już wysłane”. W dniu ślubu, gdy tata prowadził mnie do ołtarza, zauważyłam coś niezwykłego: alejka wcale nie prowadziła do ołtarza. Zamiast tego łagodnie skręcała w kierunku bocznych drzwi, z dala od oczekujących gości.
Zdezorientowana spojrzałam na ojca, a on do mnie mrugnął. Zapytałam: „Tato, co się dzieje?”. w odpowiedzi usłyszałam: „Nie musisz przez to przechodzić. Rozmawiałem z gośćmi i powiedziałem im, że ślub jest przełożony z powodu spraw osobistych. Oni to zrozumieją. Nie musisz dziś nikomu niczego wyjaśniać”.
Poczułam, jak ogarnia mnie fala ulgi. Gdy wyszliśmy na zewnątrz, zobaczyłam pięknie udekorowany ogród, z małą grupą moich najbliższych przyjaciół i rodziny zebranych wokół przytulnego stołu. Nie było śladu po ceremonii ślubnej, tylko celebracja miłości i wsparcia.

Jako dziecko bardzo zmagałam się z tym, jak wyglądam — byłam przekonana, że jestem naprawdę nieatrakcyjna. Pewnego dnia, patrząc na siebie w lustrze, nie mogłam się powstrzymać i ze łzami w oczach powiedziałam: „Dlaczego wyglądam tak brzydko?”. Mój tata, przechodząc obok, usłyszał mnie i odrzekł: „Och, nie wiedziałaś? Przed twoimi narodzinami przypadkowo wysłałem mój olśniewający wygląd pod zły adres. Ale nie martw się, zachowałem pokwitowanie!”.
Wpatrywałam się w niego zdezorientowana: „Pokwitowanie?”. „Tak” — powiedział z uśmiechem. „Więc kiedy skończysz 18 lat, możemy wymienić go na coś jeszcze lepszego — osobowość tak czarującą, że nikt nie zauważy tego, co uważasz za «brzydkie». Zaufaj mi, to świetna oferta”.
Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu przez łzy. Tata mrugnął do mnie i dodał: „Do tego czasu będziesz miała swoją buzię — jak dla mnie naprawdę niezłą”.

Kiedy nie zaliczyłam pierwszego roku na uniwersytecie, moi rodzice nie złościli się ani nie byli zdenerwowani. Mama usiadła obok mnie, gdy płakałam ze wstydu, i przytulała mnie, dopóki się nie uspokoiłam. Powiedziała, że to nie koniec mojego życia, że jest ze mnie dumna i że zawsze będzie. © forgetful-giraffe / Reddit

Moi rodzice są bardzo otwartymi i akceptującymi ludźmi. Pamiętam, jak wiele razy, gdy ja i moje rodzeństwo byliśmy mali, mówili: „Nie obchodzi nas, w kim się zakochacie”. To naprawdę utkwiło mi w pamięci, ponieważ jestem biseksualna. Kiedy ujawniłam się przed nimi, nie wycofali się ze swoich słów i zaakceptowali mnie taką, jaka jestem. Moja mama i ja dyskutujemy nawet na tematy LGBT przy herbacie, a mój tata często żartuje z tego w przyjazny sposób. © Dia_Danger / Reddit

Moi rodzice nie są idealni, ale wiele rzeczy zrobili dobrze. Najważniejsze jest to, że wspierają mnie i mojego brata w naszych pasjach, nawet jeśli ich nie rozumieją lub nie lubią. Nie obchodziła ich jazda na deskorolce, ale przez lata wydali setki dolarów, by mój brat mógł cieszyć się swoim hobby. Jeśli chodzi o mnie, nie tylko pomogli mi kupić zestaw perkusyjny, ale pozwolili mojemu zespołowi ćwiczyć w naszej piwnicy i wozili nas na wszystkie występy.
Chcieli, żebym został prawnikiem, ale byli gotowi zadowolić się moim zawodem kucharza. Na dłuższą metę zrobiło to wielką różnicę, ponieważ miałem świadomość, że mogę dokonywać własnych wyborów w życiu i nic nie za mnie z góry ustalone. Wiem, że mogę robić to, co sprawia mi przyjemność, a moi rodzice będą mnie wspierać i dopingować. © mgraunk / Reddit

Mój tata był wyjątkowo sprawiedliwy. Każdy konflikt rozwiązywał w następujący sposób: siadał ze mną i kazał mi ocenić wiele perspektyw. Jeśli byliśmy w stanie przeanalizować daną kwestię i okazywało się, że ktoś rzeczywiście źle mnie potraktował/zrobił coś niewłaściwego, a ja „miałem rację”, przyznawał mi ją, ale potem nadal pracował ze mną, aby znaleźć sposób na rozwiązanie problemu z drugą osobą. I odwrotnie: jeśli się myliłem, tłumaczył mi to tak, że sam zdawałem sobie z tego sprawę.
Myślę, że to naprawdę pomogło w budowaniu pewnych cech charakteru, za które jestem bardzo wdzięczny, ale także stworzyło relację między dzieckiem a rodzicem opartą na wzajemnym zaufaniu. Czułem się komfortowo, zwracając się do taty w każdej sprawie. Wiedziałem, że powie mi, jeśli się mylę, ale wiedziałem też, że poprze mnie, jeśli mam rację. To było bardzo ważne, bo czułem się szanowany jako nastolatek. © _misst / Reddit

Kiedy byłem mały, mieszkaliśmy niedaleko autostrady. Pewnego razu zapytałem mamę, jak daleko jest autostrada i gdzie będziemy, jeśli po prostu na nią wjedziemy i będziemy jechać dalej. Miała mapę, ale czy mi ją pokazała? Nie. Powiedziała: „Zobaczymy”.
Wskoczyliśmy do samochodu i jechaliśmy przez wiele godzin, aż oboje byliśmy już zmęczeni. Dopiero wtedy wyciągnęliśmy mapę i znaleźliśmy trasę do domu wzdłuż brzegu jednego z Wielkich Jezior USA. To było w latach 80., przed GPS-em i telefonami komórkowymi. Miałem może 10 lat, a mama pozwoliła mi nawigować do domu. Mogła mi po prostu powiedzieć, gdzie prowadzi ta droga lub pokazać na mapie, nie ruszając się z kanapy, ale chciała, żebym zobaczył sam... © Panic_Azimuth / Reddit

Relacje między dziećmi i rodzicami bywają czasami trudne. Jednak niektóre osoby mają ogromne szczęście, ponieważ zostały obdarzone niesamowitymi matkami i ojcami, którzy zawsze służą im wsparciem. Więcej wzruszających historii można znaleźć tutaj.