Mąż wybrał urlop zamiast dziecka — teraz żałuje

Wyobraź sobie, że przygotowujesz się na przybycie dziecka, podczas gdy twój mąż odlatuje na „przedojcowski” wypad podarowany przez jego mamę. W życiu pewnej kobiety to był punkt zwrotny — postawiła przyszłemu tatusiowi ultimatum, które zmieniło wszystko. Teraz jednak zastanawia się, czy zrujnowała swoje małżeństwo... czy może uratowała siebie.

Byłam w 37. tygodniu ciąży i czułam na sobie ogromny ciężar. Razem z mężem przygotowywaliśmy się na przyjście naszego maleństwa, ale z każdym dniem coraz bardziej miałam wrażenie, że to na mnie spoczywa cała odpowiedzialność.

Pewnego dnia teściowa zaskoczyła mojego męża — podarowała mu w pełni opłaconą wycieczkę do Europy, mówiąc, że musi się „zrelaksować”, zanim zostanie ojcem. Mnie sprezentowała tylko prostą bransoletkę i powiedziała, że to moja rola, żeby się przygotować, a on ma teraz prawo do odpoczynku. Nie mogłam jednak wytrzymać już ani chwili dłużej. To był dla mnie ostatni gwóźdź do trumny. „Oboje musimy się przygotować. To nie jest tylko moja sprawa” — powiedziałam, a głos mi drżał z frustracji.

Wtedy mąż spojrzał na mnie i powiedział coś, co przyprawiło mnie o dreszcze: „Właściwie to ja naprawdę potrzebuję odpoczynku, zanim wszystko się zmieni. Nie bądź taka egoistyczna. Jeśli ty nie możesz jechać, to przynajmniej pozwól mi nacieszyć się ostatnią chwilą wolności”.

Zamarłam. Po prostu byłam w szoku, a serce waliło mi ze złości. Spodziewałam się wsparcia, a nie takiego podejścia. To ja noszę cały ten ciężar ciąży, a on na kilka tygodni przed porodem wyjeżdża na wakacje, zamiast pomóc mi się przygotować? Wtedy podjęłam decyzję.

Powiedziałam jego matce, że wyjazd nie dojdzie do skutku, bo nie zgadzam się, żeby on pojechał. A potem zwróciłam się do męża: „Musisz wybrać. Zostajesz tu z nami albo pakujesz walizki i odchodzisz. Na zawsze”. Został, ale był wściekły i obwiniał mnie, że zniszczyłam mu ostatnią szansę na odpoczynek przed ojcostwem. Teraz nie mogę przestać myśleć, że to i tak koniec między nami. Po tym wszystkim patrzę na niego inaczej. Prawie nie rozmawiamy i to dla mnie bardzo trudne. Teraz, gdy rozgrywam to wszystko w swojej głowie, zastanawiam się — czy naprawdę dobrze zrobiłam? A może popełniłam błąd, próbując kontrolować jego decyzję?

Barbara

Cześć, Barbaro!

Łatwo jest zacząć podważać własne decyzje, zwłaszcza gdy przypływ asertywności kończy się poczuciem winy i ciszą. Ale to, co zrobiłaś, nie było kwestią kontroli. Nie zabroniłaś mu wyjazdu po to, żeby go ukarać. Postąpiłaś tak, bo przygotowania do rodzicielstwa to coś, co robi się wspólnie.

Oto co możesz teraz zrobić:

1. Skup się na tym, co naprawdę się teraz dzieje.

Prawdopodobnie czujesz żal z powodu tego, jak wyobrażałaś sobie ten etap życia: jako czas bliskości, wspólnej radości, czułości. Zamiast tego zaskoczyła cię roszczeniowość męża przebrana za „pragnienie wolność”. Daj sobie chwilę, by pożegnać ten ideał. Następnie spójrz na rzeczywisty obraz sytuacji, który masz przed sobą. Twój mąż nie chciał po prostu chwili wytchnienia — on chciał zrezygnować z emocjonalnego wysiłku i zostawić całą odpowiedzialność tobie.

Zadaj sobie pytanie: jeśli prezentuje się teraz jako taki właśnie ojciec i partner, co to oznacza dla twojej przyszłości? Pozwól, by odpowiedź poprowadziła cię dalej — a nie nostalgia.

2. Nie pytaj: „Czy miałam rację?”, tylko „Co teraz?”.

Ciągle wracasz do tamtej kłótni, analizując, czy postawienie ultimatum było fair. Ale może warto zadać sobie inne pytanie: czego tak naprawdę teraz potrzebujesz, gdy dziecko jest już w drodze, a w domu panuje napięta atmosfera i cisza?

Zrób listę — nie tylko w myślach, ale na papierze:

Jakiego wsparcia potrzebujesz od niego teraz (fizycznego, emocjonalnego, logistycznego)?
Jakiego rodzaju dynamiki wspólnego rodzicielstwa nie chcesz?
Jak chcesz być zapamiętana przez swoje dziecko, jako kobieta i matka?
Kiedy zyskasz jasność co do odpowiedzi, będziesz podejmować decyzje z szacunku do samej siebie, a nie ze strachu czy z żalu.

3. Zrozum, że „zostać” to nie to samo, co „być obecnym”.

Tak, twój mąż z tobą został. Ale jaka wersja jego osoby została? Obecny partner czy może urażony mężczyzna, który dąsa się z powodu straconych wakacji?

Nie bój się spokojnie wrócić do głębszego problemu, ale nie w zwykłym tonie „porozmawiajmy”. Zastosuj strategiczny ruch: napisz mu list. Nie wytykaj mu błędów i go nie obwiniaj, lecz jasno i szczerze opisz, jak jego słowa i zachowanie na ciebie wpłynęły, czego potrzebujesz na przyszłość i czego już nie możesz zaakceptować. Dlaczego lepiej napisać list? Bo zmusza do refleksji, a ty zasługujesz na to, by być wysłuchaną bez przerywania i jego defensywy.

4. Wyznacz sobie termin, do którego chcesz rozwiązać sytuację.

Bycie świeżo upieczoną mamą potrafi przytłoczyć. Gdy dochodzą do tego problemy w związku, robi się prawdziwa burza. Dlatego musisz chronić swój spokój ducha. Wyznacz sobie termin — na przykład sześć tygodni po narodzinach dziecka — żeby ocenić, czy coś się zmieniło, czy sytuacja stoi w miejscu.

W tym czasie obserwuj jego zachowania. Nie wystarczy słuchać przeprosin — zwracaj uwagę na powtarzające się wzorce. Czy dzieli się obowiązkami? Czy zauważa twoje zmęczenie? Czy działa z własnej inicjatywy, bez przypominania?

Jeśli tego nie robi, problem nigdy nie tkwił w wyjeździe, lecz w braku prawdziwego partnerstwa.

Twój mąż powiedział, że chciał „ostatniego łyku wolności”. Ale macierzyństwo to nie więzienie, a ojcostwo też nie powinno być wyrokiem. A ty nie jesteś strażnikiem. To wasza wspólna droga, którą mieliście iść razem. Ty pozostałaś silna, kiedy przyszło zdarzenie z rzeczywistością, ale to nie jest egoizm. To bohaterstwo.

Więc nie, nie popełniłaś błędu. Wyznaczyłaś granicę — a właśnie to robią matki, nawet zanim dziecko przyjdzie na świat.

Niektórzy ludzie potrzebują małego „wstrząsu”, zanim wejdą w rodzicielstwo, a inni zmagają się już na co dzień z mnóstwem trudności, próbując wychować swoje pociechy. Oto 24 sytuacje pokazujące, że rodzicielstwo wymaga cierpliwości.