Mój chłopak wciąż oczekuje, że będę płacić, więc postanowiłam dać mu nauczkę

Randkowanie bywa jak pole minowe, a największe czerwone flagi potrafią powiewać przed naszym nosem, maskowane urokiem i pustymi obietnicami. Jeśli kiedykolwiek mieliście wrażenie, że to wy ciągle „płacicie rachunek” — zarówno finansowo, jak i emocjonalnie — to ta historia czytelniczki Jasnej Strony może wydać wam się wyjątkowo bliska.

Oto co nam napisała:

Cześć, Jasna Strono!

Wciąż dochodzę do siebie po tym, co wydarzyło się zeszłego wieczoru z moim chłopakiem Willem. Od 7 miesięcy powtarza się ten sam schemat — nigdy nie płaci, kiedy gdzieś wychodzimy. Za każdym razem to samo: „karta odrzucona”, „zapomniałem portfela”, „właśnie zapłaciłem ogromny rachunek, możesz tym razem zapłacić?”. I zawsze dodaje: „Następnym razem ja stawiam, obiecuję!”. Tyle że ten „następny raz” jeszcze nigdy nie nadszedł. To ja ciągle za wszystko płaciłam i, szczerze mówiąc, czuję się przez to okropnie lekceważona.

Próbowałam z nim o tym rozmawiać, ale tylko wzruszał ramionami. Miałam już tego dość, ale pomyślałam, że może w moje urodziny, w tej absurdalnie drogiej restauracji, w końcu się postara. Dałam mu ostatnią szansę. Kiedy jednak kelner przyniósł rachunek, Will zaczął swoją standardową zagrywkę — klepał się po pustych kieszeniach. „Kochanie, nie uwierzysz, ale...” — powiedział. To był moment, w którym straciłam cierpliwość. Wściekła i załamana powiedziałam tylko: „Muszę skoczyć do toalety”. Chwyciłam kopertówkę, pochyliłam się do kelnera i cicho poprosiłam, żeby przyniósł rachunek do stolika... po czym po prostu wyszłam z restauracji głównym wyjściem.

Na zewnątrz, trzęsącymi się rękami, szybko przelałam swoją połowę rachunku na jego konto z wiadomością: „Wszystkiego najlepszego dla mnie. Tym razem TY za siebie płacisz. Nie dzwoń do mnie”. Mój telefon oczywiście natychmiast zaczął dzwonić i dostałam mnóstwo wiadomości. Gdy odsłuchałam pocztę głosową, zrozumiałam, że był wściekły. Nie zmartwiony, nie zaskoczony — tylko czysta furia, że musiał zapłacić za siebie. W jednej wiadomości wrzeszczał: „Ty samolubna, niedojrzała materialistko!” i „Jak ŚMIAŁAŚ mnie porzucić?! Jesteś nieodpowiedzialna i żałosna! Zrujnowałaś mi wieczór!”.

Więc tak. Chyba mam swoją „nauczkę”. Od tamtej pory się nie odezwał. Czy postąpiłam źle? Czy niewłaściwie to rozegrałam? Co ja mam teraz zrobić? To wszystko wygląda jak ogromna czerwona flaga, a ja naprawdę się pogubiłam. Macie jakąś radę?

Pozdrawiam!
Rachel

Nie lekceważ tego, co czujesz.

Rachel, to całkowicie zrozumiałe, że czujesz złość, brak szacunku i zagubienie po takim doświadczeniu. Twoje uczucia są ważne i warto je uznać. Trwanie w związku, w którym nieustannie czujesz się wykorzystywana, może być bardzo wyczerpujące emocjonalnie.

To poważna czerwona flaga.

Zachowanie Willa, a zwłaszcza jego reakcja na konieczność zapłacenia swojej części, to poważny sygnał ostrzegawczy. Jego natychmiastowa złość i obelgi („samolubna, niedojrzała materialistka”, „nieodpowiedzialna i żałosna”) w momencie, gdy został skonfrontowany z obowiązkami finansowymi, pokazują głęboki brak szacunku, dojrzałości emocjonalnej i poczucia odpowiedzialności. Tu nie chodzi tylko o pieniądze — to ujawnia fundamentalny brak równowagi w waszym związku, a także jego sposób postrzegania ciebie.

Skup się na sobie

Biorąc pod uwagę przemoc emocjonalną i brak szacunku, jakich doświadczyłaś, twoim priorytetem powinno być teraz zadbanie o własne dobro. To oznacza stworzenie sobie przestrzeni z dala od Willa, aby móc spokojnie przetworzyć to, co się wydarzyło, i zastanowić się, czego naprawdę chcesz dla siebie. Jego brak przeprosin i trwająca złość pokazują, że nie jest gotów wziąć odpowiedzialności ani się zmienić.

Rozważ zakończenie związku.

Biorąc pod uwagę jego konsekwentne unikanie płacenia, manipulacyjne zachowania, a przede wszystkim przemocową reakcję, gdy w końcu musiał zapłacić — zdecydowanie warto rozważyć zakończenie tej relacji. Takie zachowania nie są oznaką zdrowego, pełnego szacunku związku. Zasługujesz na kogoś, kto cię ceni, traktuje jak równą sobie i uczciwie wnosi swój wkład w relację. Jego prawdziwe oblicze ujawniło się w momencie, gdy coś nie poszło po jego myśli — i był to bardzo niepokojący obraz.

Nie mylisz się.

Nie zrobiłaś nic złego, odchodząc ani wysyłając mu pieniądze z taką wiadomością. Przez 7 miesięcy byłaś cierpliwa, wielokrotnie pokrywając jego część rachunku, przyjmując puste obietnice. Dałaś mu ostatnią szansę w swoje urodziny — i zawiódł. Twoje działania były bezpośrednią konsekwencją jego długotrwałego, lekceważącego zachowania. Miarka się przebrała, a ty postawiłaś zdrowe granice.

Wykorzystaj swoją siłę i idź naprzód.

Poświęć teraz czas tylko sobie. Zastanów się, czego naprawdę pragniesz w partnerze i w związku — i nie idź na kompromisy, jeśli chodzi o szacunek, uczciwość i dojrzałość emocjonalną. Choć to doświadczenie było bolesne, może stać się cenną lekcją w rozpoznawaniu własnej wartości i stawianiu zdrowych granic. Pokazałaś ogromną siłę, stając w obronie siebie — i to właśnie ta siła poprowadzi cię ku bardziej satysfakcjonującej przyszłości.

Jeśli byliście w podobnej sytuacji lub macie rady, którymi możecie się podzielić, chcemy je poznać! Napiszcie swoje historie w komentarzach poniżej. A jeśli chcecie przeczytać inną opowieść o relacjach, zapoznajcie się z tym artykułem.