Moja siostra nazwała noworodka imieniem faceta, który mnie zdradził

5 godziny temu

Zdrada boli, ale gdy dopuszcza się jej ktoś bliski, może być wręcz nie do zniesienia. Historia, którą chcemy dziś się z wami podzielić, została przesłana przez naszą czytelniczkę i jest doskonałym przykładem takiej sytuacji. To opowieść o utraconym zaufaniu, sekretach i decyzjach, które przekraczają granice i są niewybaczalne. Nasza czytelniczka czuje, że nie ma się już do kogo zwrócić i ma nadzieję, że nasza społeczność udzieli jej rady i wsparcia. Oto co napisała.

Rozwiodłam się z mężem po tym, jak mnie zdradził. Ale wczoraj moja siostra powiedziała mi, że nazwała swoje dziecko jego imieniem. Wpadłam w szał, ale ku mojemu zaskoczeniu dodała: „Daj wreszcie spokój, on już cię nie kocha!”. Jej reakcja złamała mi serce, ale ostateczny cios przyszedł, gdy zobaczyłam mojego byłego z jego nową dziewczyną...

Droga Jasna Strono!

Nigdy nie myślałam, że się do was zwrócę, ale jestem załamana i wściekła. Nadal trzęsą mi się ręce, gdy to piszę. Muszę opowiedzieć swoją historię.

Kilka lat temu, kiedy odwiedzałam rodzinę na święta, moja młodsza siostra przedstawiła mi swojego dawnego przyjaciela Jasona. Znali się ze szkoły, byli bardzo blisko, ciągle żartowali i nieustannie do siebie pisali. Zawsze powtarzała, że jest dla niej jak „opiekuńczy starszy brat”.

W ten sposób go poznałam.

To dzięki niej zaczęliśmy rozmawiać. W końcu zostaliśmy parą. Potem był ślub i pięć lat małżeństwa. Nie było idealnie, ale w nas wierzyłam. Wierzyłam w niego.

Aż do dnia, gdy dowiedziałam się, że mnie zdradził.

Nie było żadnych znaków ostrzegawczych. Nie było wielkich kłótni. Po prostu w pewien przypadkowy wtorek zobaczyłam na jego telefonie zalotne, jednoznaczne wiadomości. Kiedy się z nim skonfrontowałam, nie zaprzeczył. Spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: „Nie wiem... Chyba się nudziłem”.

To jedno zdanie — nudziłem się — roztrzaskało moje serce na kawałki.

Złożyłam pozew o rozwód, spakowałam swoje rzeczy. Osobą, której płakałam w rękaw, przed którą się wyżalałam i na której najbardziej polegałam, była moja siostra. Ta sama, która nas sobie przedstawiła. Powiedziała, że dla niej on już nie istnieje. Mówiła, że nie może uwierzyć, że mi to zrobił. Wybrała mnie.

A ja jej uwierzyłam.

A teraz przenieśmy się do wczoraj: moja siostra urodziła swoje pierwsze dziecko. Byłam taka podekscytowana! Uszyłam dla niej kocyk z ręcznie wyszywanymi gwiazdkami i napisałam wzruszającą kartkę. Myślałam, że wciąż jesteśmy tak samo blisko jak dawniej.

Weszłam do sali szpitalnej. Promieniała, trzymała dziecko na rękach i się uśmiechała. Zapytałam, jak ma na imię maluszek.

A wtedy ona powiedziała: „Poznaj małego Jasona”.

Zamarłam. Kiedy poprosiłam o wyjaśnienie, odpowiedziała: „Daj spokój, on już cię nie kocha!”. Jej słowa złamały mi serce, ale ostateczny cios przyszedł, gdy zobaczyłam mojego byłego i jego nową dziewczynę w drzwiach sali szpitalnej.

Stał tam z głupim balonikiem i bukietem kwiatów. Jego nowa dziewczyna była u jego boku, jakby to było zupełnie naturalne. Jakby byli rodziną.

Odwróciłam się do siostry, zupełnie oszołomiona. „Dlaczego on tu jest?”.

Odpowiedziała spokojnie: „Jest moim przyjacielem. Zawsze przy mnie był. Nawet w czasie ciąży”.

Nie mogłam w to uwierzyć. Utrzymywała z nim kontakt — z mężczyzną, który mnie zniszczył. Z mężczyzną, którego poznałam przez nią. Mówiła, że nie opowiada się po żadnej ze stron, ale ewidentnie to zrobiła. Wybuchłam: „Rozmawiałaś z nim za moimi plecami? Nazwałaś po nim swoje dziecko? Oszalałaś?!”.

Jason, ze swoją zadowoloną z siebie miną, miał czelność się odezwać: „Musisz odpuścić. Tu nie chodzi o ciebie”.

Zaczęłam krzyczeć. Nie obchodziło mnie, że ludzie patrzą. Powiedziałam wszystkim w sali, jak zniszczył nasze małżeństwo, jak mnie upokorzył i jak moja własna siostra zaprosiła go tutaj i wręczyła mu dziecko, jakby był dumnym wujkiem. Przyszła pielęgniarka, żeby mnie uspokoić, ale wciąż cała się trzęsłam. Odwróciłam się do siostry i powiedziałam: „Zdradziłaś mnie. Nawet nie mrugnęłaś, gdy to robiłaś”.

Nawet nie próbowała przeprosić. Po prostu powiedziała: „Chciałam imienia silnego mężczyzny. On jest moim dobrym przyjacielem. Musisz dorosnąć”. Wtedy po prostu wyszłam.

Teraz mój telefon nie przestaje dzwonić! Mama twierdzi, że zrujnowałam siostrze piękny dzień. Tata udaje, że nic się nie stało. A moja siostra? Wstawiła zdjęcie na Facebooka z podpisem: „Witaj na świecie, mały Jasonie! Jesteś otoczony miłością!”.

Miłością? Może i tak, ale na pewno nie moją.

Nie wiem nawet, co mam robić dalej. Czuję się, jakby mnie wymazano. Zastąpiono. A co najgorsze — czuję się zdradzona przez własną rodzinę. Wiem, że to może zabrzmieć absurdalnie, ale... czy naprawdę się mylę? Czy moja reakcja była przesadzona? Czy mam prawo czuć się zdradzona? Mam wrażenie, jakbym wariowała. Co powinnam zrobić? Dziękuję za przeczytanie mojej historii, Jasna Strono.

Dziękujemy, że tak odważnie podzieliłaś się swoją historią. Wiemy, że nie było łatwo otworzyć się na temat tej bolesnej zdrady, zwłaszcza gdy dotyczy ona kogoś tak bliskiego jak siostra. Choć czujesz się rozczarowana i zagubiona, nie jesteś sama — wiele osób przeszło przez podobne sytuacje i znalazło sposób, by iść dalej. Mamy nadzieję, że te wskazówki pomogą ci odzyskać spokój i odnaleźć najlepszą dla siebie drogę.

Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc ci przetrwać tę sytuację.

Pozwól sobie czuć. Nie tłum w sobie bólu, złości czy smutku. Uznanie swoich emocji jest pierwszym krokiem do uzdrowienia. Nie ma nic złego w tym, że czujesz się zraniona i w porządku jest też poświęcić czas na przetworzenie tych uczuć.
Wyznacz jasne granice. Jeśli twoja siostra i twój były wyrządzają ci krzywdę emocjonalną, warto się zdystansować. Szacunek do samego siebie powinien być priorytetem, a czasami oznacza to ograniczenie kontaktu lub ustalenie nowych warunków w celu zachowania dobrego samopoczucia.
Poszukaj wsparcia u innych. Rozmowa z przyjaciółmi, zaufanymi członkami rodziny lub nawet z terapeutą może pomóc ci uporządkować myśli i emocje. Nie dźwigaj tego ciężaru samotnie.
Odzyskaj swoją tożsamość poza związkiem. To normalne, że czujesz się zagubiona po zdradzie, ale pamiętaj, że twoja wartość nie zależy od związku czy opinii innych. Skup się na swoich zainteresowaniach, celach i tym, co sprawia, że jesteś szczęśliwa.
Staraj się nie ulec niszczącemu żalowi. Choć może to być trudne, staraj się nie wpadać w gniew. Przebaczenie, gdy w końcu nadejdzie, będzie służyć twojemu wewnętrznemu spokojowi, a nie usprawiedliwianiu tych, którzy cię skrzywdzili.
Pamiętaj, że zasługujesz na miłość i szacunek. Nie pozwól nikomu, nawet bliskim członkom rodziny, sprawić, że poczujesz się gorsza lub nieszanowana. Zasługujesz na to, co najlepsze.

Jeśli ta historia skłoniła was do zastanowienia się nad skomplikowanymi relacjami lub chcecie uzyskać wskazówki, jak radzić sobie ze zdradą, możecie przeczytać nasz kolejny artykuł. W relacjach międzyludzkich zawsze jest miejsce na naukę i rozwój — nawet jeśli wydają się trudne.