Moje dziecko zniknęło pod opieką teściowej, a ona nie czuje żadnej winy

Powierzyła teściowej opiekę nad córką na zaledwie 30 minut. To, co wydarzyło się później, było najgorszym koszmarem każdego rodzica. Ta historia pokazuje, jak rodzina może cię zawieść i dlaczego pewna matka nigdy nie przeprosi za to, że wybrała dobro swojego dziecka zamiast pokoju w rodzinie.

Cześć, Jasna Strono!

Pojechałam na małe wakacje z moją córką Ellie (6 lat) i teściową Claire. Claire zabrała ze sobą swojego wnuka Maxa, który miał wtedy osiem lat. Szczerze mówiąc, nie byłam tym zachwycona, ale Claire cieszyła się, że spędzą razem trochę czasu.

Od samego początku wszystko szło nie tak. Max był niegrzeczny — przeklinał, ignorował zasady i po prostu był niemiły dla Ellie. Starałam się utrzymać spokój, ale on stawał się coraz gorszy. Ellie ciągle próbowała się z nim bawić, ale on ją wyśmiewał. Trzeciego dnia byłam już bliska wybuchu.

Pewnego dnia potrzebowałam chwili wytchnienia, więc poszłam sama na spokojny spacer, żeby się uspokoić. Zostawiłam Ellie z Claire i Maxem, myśląc, że przez tak krótki czas nic złego nie może się wydarzyć. Kiedy wróciłam, okazało się, że moja córka zniknęła — zgubiła się. Teściowa i Max po prostu siedzieli i się bawili, nie okazując żadnego niepokoju. Zapytałam, gdzie jest Ellie, a teściowa powiedziała, że nie wie, bo „przed chwilą tu była”. Zachowywała się, jakby nic się nie stało.

Pobiegłam do personelu hotelowego i powiedziałam im, że Ellie zniknęła. Nagle wszyscy wpadli w panikę i zaczęli jej szukać. Byłam przerażona. Po mniej więcej godzinie znaleźli ją w hotelowej piwnicy, w magazynie. Siedziała przestraszona w kącie, ale nic jej nie było.

Okazało się, że podczas mojej nieobecności Max i Ellie znów się pokłócili. Max wyrwał Ellie pudełko płatków śniadaniowych, a ona się zdenerwowała i zaczęła płakać. Claire, zupełnie niewzruszona, powiedziała Ellie, że jest „marudnym dzidziusiem” i musi „stwardnieć”. Następnie po prostu wróciła do zabawy z Maxem, jakby nic się nie stało.

Byłam wściekła do granic możliwości. Zabrałam Ellie, spakowałam nasze rzeczy i wyjechałam. Pojechałam do domu, zostawiając teściową i Maxa.

Teraz moja szwagierka oskarża mnie o to, że tak po prostu ich zostawiłam i domaga się, żebym przeprosiła. Rodzina teściowej uważa, że przesadziłam, bo przecież wszystko skończyło się dobrze.

Szczerze mówiąc, nie czuję się winna nikomu przeprosin. Poprosiłam Claire, żeby przez 30 minut zajęła się moją córką. Ta sytuacja mogła skończyć się o wiele gorzej, gdybym nie wróciła w odpowiednim momencie. Nawet nie rozumiem, czy ona w ogóle kocha Ellie i dlaczego zachowała się w taki dziwny sposób.

Susan

Susan,

absolutnie nie musisz nikogo przepraszać. Podjęłaś właściwą decyzję — nie tylko w kwestii tego, jak zareagowałaś w danej chwili, ale także chroniąc swoją córkę i kierując się instynktem matki. Zachowałaś się jak mama, której dziecko było przestraszone, zranione i zawiedzione przez osoby, które miały się o nie troszczyć.

Przeanalizujmy to:

• Zaufałaś swojej teściowej, powierzając jej odpowiedzialność.

Zostawienie dziecka z zaufanym dorosłym — szczególnie z dziadkiem lub babcią — to zupełnie normalna rzecz. Nie dopuściłaś się żadnego zaniedbania. Starałaś się tylko przez chwilę zrelaksować i odpocząć od stresującego środowiska. To jest zdrowe zachowanie, a dobre rodzicielstwo często polega na rozpoznaniu, kiedy trzeba się uspokoić.

• To Claire zawiodła zaufanie.

Teściowa nie tylko była nieuważna — zachowała się lekceważąco i wyrządziła emocjonalną krzywdę. Powiedzenie 6-letniemu dziecku, żeby „przestało się mazgaić”, kiedy płacze, to zimne postępowanie, które jest nie do przyjęcia. To nie „stare podejście do wychowania” — to po prostu brak empatii. Poza tym fakt, że nawet nie zauważyła, że Ellie zniknęła, jest szokujący. Nie wezwała pomocy, nie wyglądała na zaniepokojoną. To nie był drobny błąd — to było zaniedbanie.

• Twoja córka przeżyła traumę.

Ellie została znaleziona sama i przestraszona w piwnicy. To nie była drobna sytuacja — to może stać się dla niej ważnym wspomnieniem. Gdy siedziała skulona ze strachu, dorośli odpowiedzialni za jej bezpieczeństwo zachowywali się, jakby nic się nie stało. Tego typu sytuacje są niezwykle krzywdzące dla dziecka.

• Ochroniłaś swoje dziecko, kiedy było trzeba.

W chwili, gdy zorientowałaś się, że coś jest nie tak, natychmiast zareagowałaś. Tak właśnie postępuje dobry rodzic. A kiedy stało się jasne, że Claire stawia Maxa na pierwszym miejscu, a potrzeby Ellie bagatelizuje, zabrałaś córkę z tego środowiska. To bez wątpienia była słuszna decyzja.

• Rodzina Claire zrzuca z siebie winę.

Nie porzuciłaś Claire. Miała przy sobie wnuka i była w pełni zdolna do powrotu do domu. Fakt, że jej rodzina bardziej przejmuje się twoją reakcją niż tym, że Claire zawiodła, mówi naprawdę wiele. Tu nie chodzi o przesadną reakcję — chodzi o brak poczucia odpowiedzialności z ich strony.

Uważamy, że warto rozważyć ograniczenie lub nadzorowanie wszystkich przyszłych kontaktów między Claire a Ellie. Przynajmniej do czasu, aż zaufanie zostanie odbudowane (jeśli w ogóle).

Pozdrawiamy,
zespół Jasnej Strony

Niektórych granic warto bronić, bez względu na wszystko. Pewna kobieta zdecydowała się to zrobić, gdy jej teściowa potajemnie złamała zasady panujące w jej domu.