Mówię mężowi, że nie jestem w ciąży — on nadal mi nie wierzy

Na pierwszy rzut oka wygląda to na zwykłe nieporozumienie — ale rzadko na tym się kończy. Gdy jedno z partnerów uparcie twierdzi, że coś jest prawdą, a drugie stanowczo temu zaprzecza, sytuacja może szybko wymknąć się spod kontroli. Czasem jednak za tym wszystkim kryje się coś więcej, niż się wydaje.

Jedna z naszych czytelniczek podzieliła się swoją historią.

Cześć, Jasna Strono!

Jestem żoną mojego męża od trzech lat. Ogólnie wszystko między nami układa się dobrze — nie jest idealnie, ale nigdy nie miałam poważnych wątpliwości co do naszego związku. Aż do teraz.

Miesiąc temu powiedział nagle coś w stylu: „Wiem, że jesteś w ciąży”. Zaśmiałam się i odpowiedziałam, że na pewno nie. Jesteśmy ostrożni, śledzę swój cykl i właśnie skończyłam miesiączkę.

Ale on był tak pewny. Dziwnie pewny. Mówił rzeczy w rodzaju: „Promieniejesz”, „Twoje nastroje się zmieniły”.

Na początku to było urocze — trochę schlebiające, jakby naprawdę marzył o dziecku. Ale potem zrobiło się... intensywnie. Zaczął wspominać o tym codziennie. A potem kilka razy dziennie. Zrobiłam test, żeby go uspokoić. Wyszedł negatywny.

Powiedział: „Czasem potrzeba chwili, żeby hormony się ujawniły”. OK, uczciwe podejście. Zrobiłam kolejny kilka dni później. Znów negatywny. Nadal mi nie wierzył.

Zaczął traktować mnie jak ciężarną. Kupił witaminy prenatalne. Przestał robić poranną kawę, by unikać kofeiny. Nawet powiedział swojej mamie, że spodziewamy się dziecka. Bez mojej wiedzy. Byłam zszokowana, gdy zadzwoniła z gratulacjami.

W końcu usiadłam z nim i powiedziałam: „Zaczyna mnie to przerażać. Nie jestem w ciąży. Dlaczego jesteś tego taki pewien?”. Wciąż powtarzał: „Czuję to. Po prostu wiem”.

Zaczęłam się zastanawiać, czy to jakiś psychiczny problem. Może urojenia? Starałam się nie wyciągać pochopnych wniosków, ale to było zupełnie nie w jego stylu.

W końcu powiedziałam mu, że skoro naprawdę wierzy, że jestem w ciąży, to pójdźmy razem do lekarza, by to „potwierdzić”. Nie chciałam być złośliwa — po prostu potrzebowałam, by ktoś profesjonalny powiedział mu to, co ja już wiedziałam.

Więc poszliśmy. Zrobiłam oba testy. Negatywne. Znowu.

Wtedy wydarzyło się coś dziwnego. Lekarka poprosiła mnie na bok i zapytała, czy mój mąż był ostatnio pod dużym stresem. Powiedziałam, że tak — dużo pracy, mało snu. Zaleciła, by on też się przebadał, tak na wszelki wypadek.

Okazało się, że ma guz przysadki mózgowej. Na szczęście niezłośliwy, ale poważnie rozregulował jego gospodarkę hormonalną. Lekarka powiedziała, że może to wpływać na postrzeganie rzeczywistości, nastrój, a nawet wywołać urojenia — jak przekonanie, że ktoś jest w ciąży, choć nie jest.

To się nazywa zespół Couvade, czyli „sympatyczna ciąża”, i w rzadkich przypadkach może się pojawić, gdy coś wpływa na chemię mózgu mężczyzny.

Teraz się leczy i zaczyna terapię. Jest też bardzo zawstydzony całym zachowaniem — zwłaszcza tym, jak mnie traktował. Cieszę się, że udało się to wychwycić w porę.

Po prostu musiałam się tym podzielić, bo wszystko to było surrealistyczne, a momentami przerażające. Jeśli twój partner zaczyna zachowywać się zupełnie inaczej niż zwykle — nie ignoruj tego. Zaufaj intuicji. Czasem to nie jest tylko „dziwactwo”. Czasem to sprawa zdrowotna.

Dziękujemy za podzielenie się historią! Takie sytuacje mogą być niezwykle stresujące i sprawiać, że człowiek czuje się zagubiony. Dlatego przygotowaliśmy kilka wskazówek, które mogą się przydać:

Nie bagatelizuj nietypowego zachowania.

Jeśli ktoś bliski zaczyna zachowywać się dziwnie lub obsesyjnie na punkcie czegoś bez sensu, to może nie być tylko upór. Nagłe zmiany w postrzeganiu, pamięci czy rozumowaniu mogą świadczyć o poważniejszym problemie medycznym.

Udaj się na badania, gdy coś cię niepokoi.

Zaufaj swojej intuicji. Jeśli zachowanie ukochanej osoby jest nietypowe lub coraz bardziej niepokojące, delikatna sugestia, by udać się do lekarza, może mieć ogromne znaczenie. Czasem nie chodzi o rację w kłótni, tylko o zrozumienie, że może dziać się coś poważnego.

Łącz empatię z wyraźnymi granicami.

Można wspierać bliską osobę, dbając jednocześnie o własne emocje. Ustal granice wobec powtarzających się, stresujących rozmów, ale nie zamykaj się na możliwość, że w tle może kryć się coś poważnego.

Nie ignoruj emocjonalnych skutków.

Nawet jeśli przyczyną jest choroba, bycie ignorowaną lub niewysłuchaną przez partnera zostawia ślad. Masz prawo do wsparcia, rozmowy z terapeutą czy czasu na dojście do siebie — zwłaszcza po sytuacji, w której granice między zaufaniem a chorobą mocno się zatarły.

To, co zaczęło się jako drobna sprzeczka, mogło przerodzić się w coś znacznie głębszego. Takie momenty pokazują, jak łatwo wątpliwości mogą niszczyć zaufanie — i jak brak słuchania może zamienić błahostkę w trwałe pęknięcie.