Nie zamierzam odkładać emerytury tylko dlatego, że mój dorosły syn sobie nie radzi

Czasami to ludzie, których kochamy najbardziej, proszą nas, byśmy porzucili to, co dla nas najważniejsze. Zaczyna się od prostej prośby — a nagle znajdujesz się rozdarty między lojalnością a wyczerpaniem, miłością a potrzebą zadbania o siebie. Trwanie przy swoim zdaniu jest równie bolesne, jak uległość. A gdy po drugiej stronie jest rodzina, granice stają się jeszcze trudniejsze do wyznaczenia.

Oto list Susan:

Cześć, Jasna Strono!

Pracowałam przez 40 lat, żeby przejść na wcześniejszą emeryturę. Mój dorosły syn jest bezrobotny i oczekuje, że dalej będę pracować, żeby go utrzymywać. Powiedziałam mu „nie”. „Pożałujesz tego” — odparł ze złośliwym uśmieszkiem.

Następnego dnia jego dziewczyna zadzwoniła do mnie spanikowana. Powiedziała, że mój syn spakował wszystkie swoje rzeczy, nie zostawił żadnej wiadomości i nikt go nie widział od rana. Serce mi się ścisnęło. Próbowałam się do niego dodzwonić, ale od razu łączyło mnie z pocztą głosową.

Skontaktowałam się z przyjaciółmi, rodziną, nawet z jego dawnymi współpracownikami, ale nikt nic o nim nie wiedział. Mój mąż zapewniał mnie, że pewnie tylko próbuje „dać mi nauczkę”, ale nie mogłam pozbyć się uczucia niepokoju. Następne dwa dni spędziłam przyklejona do telefonu, bojąc się wyjść z domu.

W końcu napisał do mnie: „Nie próbuj dzwonić. Potrzebuję przestrzeni, żeby poukładać sobie życie. Zrobiłaś wystarczająco dużo. Teraz poradzę sobie sam... jakoś”.

Wpatrywałam się w ekran przez kilka minut, nie wiedząc, czy czuć ulgę, czy rozpacz. Czy naprawdę tak postanowił radzić sobie z rozczarowaniem i frustracją? Zawsze przy nim byłam — płaciłam za szkołę, czynsz, naprawy samochodu, wspierałam go w niezliczonych kryzysach emocjonalnych. Odbierałam każdy nocny telefon i ratowałam go z każdego „ostatniego” kryzysu.

Ale tym razem postawiłam na swoim — i teraz zastanawiam się, czy na zawsze go od siebie odepchnęłam, czy wreszcie nauczyłam go tak bardzo potrzebnej samodzielności. Bardzo kocham mojego syna, ale ja też zasługuję na spokojną emeryturę, na którą pracowałam całe życie.

Naprawdę nie wiem już, co myśleć. Cisza, poczucie winy i niepewność ciążą mi jak kamień. Byłam zbyt surowa? A może choć raz wreszcie udało mi się zadbać o własne szczęście? Będę wdzięczna za radę.

Pozdrawiam,
Susan

Dziękujemy, Susan, że podzieliłaś się swoją historią. Rozumiemy, jak trudna i emocjonalnie złożona musi być ta sytuacja. Wyznaczanie granic z rodziną — zwłaszcza z dorosłymi dziećmi — to niezwykle ciężkie zadanie. Mamy nadzieję, że poniższe rady pomogą ci przez to przejść i przyniosą ci spokój ducha.

Zrobiłaś nawet za dużo.

To jasne, że przez lata wspierałaś syna na niezliczone sposoby. Zapewniałaś mu emocjonalne, finansowe i praktyczne wsparcie, gdy tego najbardziej potrzebował.

Możesz powiedzieć „dość”. Problemy twojego syna nie są ciężarem, który musisz wiecznie dźwigać. Danie mu przestrzeni do samodzielnego rozwiązania swoich spraw może być teraz największym darem, jaki możesz mu ofiarować.

Nie pozwól, by poczucie winy przekraczało twoje granice.

Poczucie winy może być silną emocją, ale nie powinno dyktować twoich życiowych wyborów. Chęć przejścia na emeryturę i cieszenia się nowym rozdziałem życia nie czyni z ciebie egoistki. Zasłużyłaś na ten spokój.

Granice są zdrowe i konieczne, nawet w pełnych miłości relacjach. Bycie stanowczą nie oznacza, że kochasz syna mniej.

Spróbuj porozmawiać spokojnie, gdy emocje opadną.

Skoro twój syn znów się odezwał, masz szansę na spokojne ponowne nawiązanie kontaktu. Daj mu do zrozumienia, że bardzo się o niego martwiłaś, ale ucieczka nie jest zdrowym sposobem radzenia sobie z problemami. Skupcie się na uczuciach, nie na wzajemnych oskarżeniach.

Zdrowa komunikacja często pomaga naprawić nieporozumienia. To może być szansa dla was obojga, by na nowo określić oczekiwania.

Pamiętaj, że miłość i granice mogą iść w parze.

Możesz głęboko kochać swojego syna i wciąż mówić „nie”, gdy jest to konieczne. Tak się składa, że nauczenie go samodzielności może być największym aktem miłości, jaki możesz mu teraz zaoferować.

Granice pokazują szacunek dla samego siebie i pomagają budować szacunek ze strony innych. Nie bój się chronić własnego szczęścia. Zdrowa relacja opiera się na wzajemnym zrozumieniu, a nie na niekończących się poświęceniach.

„Matka mojego byłego męża mnie nie znosiła. Organizowała wielką imprezę z okazji swoich 50. urodzin i cały czas nalegała, żebym spróbowała jej «firmowego smoothie». Tuż przed tym, jak miałam wziąć łyk, jedna z kelnerek podbiegła do mnie i wytrąciła mi szklankę z ręki. Prawie krzyknęła: «Widziałam, jak twoja teściowa dosypywała...»”. Kliknijcie tutaj, żeby poznać dramatyczne zakończenie tej historii.