Teściowa przekroczyła granicę — nie szanuje mojego psa

godzina temu

Niektórzy ludzie nie rozumieją, jak głęboko potrafimy kochać nasze zwierzęta. Myślą, że to tylko towarzysze, a nie rodzina. Ale dla wielu z nas, zwłaszcza tych, którzy uratowali zwierzę albo sami zostali przez nie uratowani, ta więź jest niezwykle silna. Niestety nie każdy ją szanuje — a czasem to właśnie najbliżsi ranią nas najbardziej, nie dostrzegając, jak wiele zwierzak dla nas znaczy.

Niedawno jedna z czytelniczek podzieliła się z nami swoją poruszającą historią. Po jej przeczytaniu nadal próbujemy dojść do siebie.

Cześć, Jasna Strono!

Mam 32 lata, mieszkam z mężem i naszym psem Bruno — to 4-letni psiak uratowany ze schroniska, który stał się dla mnie jak członek rodziny. Moja teściowa zawsze komentowała sposób, w jaki się nim zajmuję — mówiła rzeczy w stylu: „To tylko pies” albo „Traktujesz go lepiej niż większość ludzi swoje dzieci”. Starałam się to ignorować. Myślałam, że po prostu nie rozumie, jak wiele ten zwierzak dla mnie znaczy.

W zeszłym miesiącu została u nas na tydzień. Na początku wszystko wydawało się w porządku. Nawet udawała, że jest miła dla Bruno. Pewnego dnia wróciłam jednak z pracy i psa nie było.

Odpowiedź mojej teściowej? Zmroziła mi krew w żyłach.

Zapytałam, gdzie jest Bruno, a ona bez cienia zmartwienia powiedziała: „Wydawało mi się, że potrzebuje trochę świeżego powietrza, więc go wypuściłam. Psy nie powinny być cały czas zamknięte w domu”.

Spanikowałam. Wybiegłam na zewnątrz go szukać — nie miał smyczy, a ja nie miałam pojęcia, gdzie mógł pójść. Potem okazało się, że przywiązała go do słupa kilka ulic dalej, myśląc, że po prostu tam sobie poczeka. Ale Bruno przegryzł smycz i zniknął.

Byłam załamana i wściekła. Spędziłam godziny na poszukiwaniach. Na szczęście sąsiad zauważył go niedaleko swojego podwórka — przestraszonego, ale bezpiecznego.

Tej samej nocy poprosiłam teściową, żeby wyjechała. Nie mogłam na nią patrzeć. Nawet mnie nie przeprosiła.

Teraz nasza czytelniczka zmaga się z tym, jak iść dalej — nie tylko w relacji z teściową, ale też z mężem, który znalazł się między młotem a kowadłem i upiera się, że to było „tylko nieporozumienie”.

1. Ustal jasne granice z teściową.

Pozwól swojemu partnerowi zająć się komunikacją. Jeśli twoje relacje z teściową są napięte, poproś współmałżonka, abyście porozumiewały się przez niego. Może to zmniejszyć stres i zapobiec nieporozumieniom.

2. Wzmocnij relacje z małżonkiem.

Szczerze podziel się swoimi uczuciami i wyjaśnij, dlaczego incydent był dla ciebie tak bolesny. Poproś męża o wsparcie w egzekwowaniu granic.

3․ Odbuduj zaufanie i bezpieczeństwo swojego zwierzaka.

Spędzaj dodatkowy czas ze swoim zwierzakiem, utrzymuj przewidywalną rutynę i zapewnij mu komfort, aby pomóc mu dojść do siebie po traumie.

4. Zajmij się swoją traumą emocjonalną.

Uznaj swoje uczucia gniewu, smutku lub zdrady. Tłumienie emocji może utrudniać proces leczenia. Podziel się swoją historią z zaufanymi przyjaciółmi, z grupą wsparcia lub z psychologiem. Nie jesteś w tym sama.

5. Podejmij decyzję o przyszłych kontaktach i granicach.

W razie potrzeby ogranicz lub wstrzymaj kontakt z teściową, aby nadać priorytet swojemu dobremu samopoczuciu i bezpieczeństwu zwierzęcia. Z czasem zastanów się nad tym, co najlepiej się sprawdza i jeśli będzie taka konieczność, wprowadź zmiany, aby utrzymać spokój w domu.

Nie każdy zrozumie miłość, jaką darzymy nasze zwierzęta i to jest w porządku. Ale jeśli ktoś nie szanuje tej więzi lub, co gorsza, jej zagraża — nie ma miejsca w naszej strefie bezpieczeństwa. Zwierzęta może nie mówią naszym językiem, ale powierzają nam swoje życie. Dowiedz się więcej o psach tutaj.