Wyjaśniamy 15 filmowych zakończeń, które prawdopodobnie źle zinterpretowałeś

Zakończenia niektórych filmów stanowią dla widzów nie lada zagadkę, a czasem nawet są powodem wielu sporów. Bywa, że kompletnie nie rozumiemy, co chciał przekazać reżyser w finałowej scenie, albo co miał na myśli twórca dzieła, szczególnie, gdy posługuje się metaforami i alegoriami. A całościowy odbiór filmu jest bezpośrednio związany z tym, jakie wrażenia wynieśliśmy z końcowych scen.

Ekipa Jasnej Strony postanowiła wziąć pod lupę najbardziej zawiłe zakończenia filmowe. Mamy nadzieję, że poniższe interpretacje pozwolą wam spojrzeć na te dzieła kina z nowej perspektywy.

Nowy początek, 2016

Chociaż w filmie Denisa Villeneuve’a fabuła idzie do przodu, a reżyser daje widzom wiele wskazówek, to podstawowa koncepcja jest przedstawiona dopiero na samym końcu. Ten dramat sci-fi ma kompozycję klamrową — innymi słowy historia kończy się tam, gdzie się zaczyna, i zaczyna tam, gdzie się kończy. Widzowie mogą pomyśleć, że na początku filmu widzimy przeszłość głównej bohaterki, językoznawczyni Louise Banks, ale w końcu zdajemy sobie sprawę, że te fragmenty pochodzą z jej przyszłości. Po tym, jak postać grana przez Amy Adams nauczyła się nielinearnego języka heptapodów, czas stał się dla niej kołem.

Wspomnienia o zmarłej córce i rozwodzie z mężem, które widzieliśmy na początku filmu, to wydarzenia, które jeszcze nie przydarzyły się protagonistce. Louise doświadczyła przebłysku ze swojej przyszłości i chociaż wiedziała, że ​​straci dziecko i ukochanego, postanowiła niczego nie zmieniać. Głównym przesłaniem filmu jest idea, że oś czasu nie jest prostą. Jeśli postrzegasz czas tak jak heptapody, wygląda on zupełnie inaczej, a każda osoba tworzy swoje przeznaczenie.

mother!, 2017

„Są zachwyceni. Zrozumieli wszystko, ale każdy na swój sposób” — powiedziała postać grana przez Javiera Bardema, opowiadając o reakcji czytelników na jego książkę. To samo można powiedzieć o osobach, które obejrzały ten film. Po premierze psychologicznego thrillera wyreżyserowanego przez Darrena Aronofskyego w internecie pojawiło się wiele różnych interpretacji zakończenia. Niemal wszystkie filmy tego reżysera są pełne symboliki i mother! nie jest wyjątkiem. Głównym motywem fabularnym jest brutalność ludzkości wobec natury, a sam film jest czymś na wzór przypowieści biblijnej.

W wywiadzie dla Variety Darren Aronofsky wyjaśnił, że Javier Bardem reprezentował w filmie Boga, Jennifer Lawrence naturę, a dom to Ziemia. Natura jest torturowana i wykorzystywana, a apokalipsa na końcu filmu (pożar domu) jest wynikiem naszego złego traktowania planety.

To my, 2019

Główni bohaterowie filmu, rodzina Wilsonów, zostają zaatakowani przez swoich szalonych sobowtórów. Wkrótce widzowie dowiadują się, że napastnicy są częścią całej armii klonów, zwanych cieniami, która żyje pod ziemią. W końcowych scenach filmu postać grana przez Lupitę Nyong’o podąża za swoim przerażającym sobowtórem do lustrzanego labiryntu prowadzącego do lochu, którego fragmenty widzieliśmy w trakcie filmu. Po stoczonej tam walce widzimy retrospekcję z dzieciństwa Adelaidy i uświadamiamy sobie, że w rzeczywistości jest ona sobowtórem. Kiedy była dzieckiem, udało się jej wyjść na powierzchnię, a prawdziwa dziewczyna została pod ziemią.

Ten zwrot akcji wyjaśnia, dlaczego główna bohaterka i jej lęki tak bardzo się zmieniły. Jasne jest również, dlaczego dorosła Adelaida bała się pójścia na plażę: wiedziała, że ​​wejście do lochu wciąż się tam znajduje i nie chciała do niego wracać. Rozumiemy też dlaczego prawdziwa Adelaida zostaje przywódczynią sobowtórów: jest jedyną członkinią armii, która potrafi mówić.

Birdman, 2014

Trudno zrozumieć zakończenie filmu w reżyserii Alejandro Inárritu, opowiadającego o aktorze, który stracił rozum. W końcowej scenie widzimy córkę Riggana wchodzącą na pusty oddział szpitalny i spostrzegającą otwarte okno, zza którego słychać głosy i syreny. Postać grana przez Emmę Stone spogląda w dół, powoli podnosi głowę i uśmiecha się. Niektórzy widzowie musieli pomyśleć, że to szczęśliwe zakończenie i sugestia, że ​​Riggan rzeczywiście potrafi latać, ale główny bohater najprawdopodobniej popełnił samobójstwo, a jego córka ma halucynacje.

Sam traci kontakt z prawdziwym światem i zanurza się w świecie fantazji, w którym jej ojciec wciąż żyje. Relacja Riggana z córką jest kluczem do zrozumienia tego filmu.

Vanilla Sky, 2001

Z każdą minutą psychologiczny film Camerona Crowe’a staje się coraz bardziej pokręcony i pod koniec seansu widzowie nie mają pojęcia, co tak właściwie się stało. Sam reżyser dał wskazówkę, że odpowiedzi powinniśmy szukać w ostatnich 20 minutach. Postać Toma Cruise’a nawiedzają koszmary, w których widzi swoją okaleczoną twarz i zmarłą w wypadku samochodowym Juliannę, a psycholog próbuje dowiedzieć się, która część historii podejrzanego jest prawdziwa, a która nie.

David przypomina sobie, że ​​skorzystał z usług firmy Life Extension, która ratuje życie nieuleczalnie chorych pacjentów poprzez zamrożenie. Pracownicy firmy sprawiają również, że pacjenci doświadczają świadomych snów. David uświadamia sobie wtedy, że nie jest zadowolony z życia w świecie snu. Zakończenie filmu to wybór głównego bohatera: obudzić się i żyć w realnym świecie, czy dalej żyć w świecie marzeń? David bez wątpienia wybiera świat realny.

Lekarstwo na życie, 2017

Pod koniec thrillera Gore’a Verbinskiego Lockhart dowiaduje się, że szefem złowrogiej instytucji jest Heinrich Vollmer, szwajcarski baron i szalony naukowiec, który urodził się 200 lat przed wydarzeniami filmu i który przeprowadzał w klinice krwawe eksperymenty. Vollmer był w stanie opracować eliksir wiecznego życia na bazie specjalnego płynu wytwarzanego przez węgorze.

Lockhartowi udaje się pokonać szaleńca i wraz z Hannah i córką Vollmera opuszcza sanatorium. Wreszcie jest wolny, ale nienaturalny uśmiech mówi nam, że jego zdrowie psychiczne jest całkowicie zrujnowane. Lockhart zdaje się rozumieć, że we współczesnym świecie walka z systemem jest bezcelowa.

Czarny łabędź, 2010

W epilogu Nina (Natalie Portman) upada w pierwszym akcie spektaklu i schodzi ze sceny z płaczem, by przebrać się na drugi akt. W garderobie widzi Lily (Milę Kunis), która jest gotowa zastąpić ją na scenie. Dziewczyny zaczynają walczyć, a Nina zabija swoją konkurentkę, dźgając ją kawałkiem szkła. Następnie ukrywa jej ciało w łazience i fenomenalnie odgrywa drugi akt.

Po drugim akcie Lily, która żyje i ma się dobrze, odwiedza Ninę w garderobie i mówi jej, że wykonała świetną robotę. Postać grana przez Natalie Portman uświadamia sobie, że przez cały ten czas walczyła sama ze sobą i ma krwawiącą ranę w brzuchu. Pod koniec trzeciego aktu Nina opada w ramiona reżysera i wykrwawia się na śmierć. Uświadamiamy sobie, że tancerka, starając się osiągnąć perfekcję, dokonała autodestrukcji.

Nie otwieraj oczu, 2018

Kiedy główna bohaterka z dwójką dzieci w końcu dociera do sanktuarium, okazuje się, że jest nim szkoła dla niewidomych. Jest to bardzo symboliczne, gdyż właśnie ślepa wiara Mallory sprawiła, że ​​podróżowała przez bystrza rzeki z zawiązanymi oczami. Film skłania do zastanowienia się, czym jest słabość, a czym siła. W realnym świecie brak wzroku jest ograniczeniem, ale w filmie chronił przed potworami.

Mallory była w stanie uratować swoje dzieci dopiero, gdy otworzyła się na miłość. Kiedy w finałowej scenie główna bohaterka nadaje imiona swoim dzieciom i wypuszcza ptaki, niszczy mury, które wcześniej zbudowała wokół siebie. Epilog jest metaforą nadziei i wiary w to, że wszystko będzie dobrze, a pudełko z ptakami to klatka, w której Mallory trzymała swoje uczucia.

Zwierzęta nocy, 2016

Susan, właścicielka galerii sztuki, otrzymuje rękopis od swojego byłego męża Edwarda. Nigdy wcześniej nie wierzyła w jego talent pisarski. W napisanej przez siebie powieści Zwierzęta nocy autor pokazuje byłej żonie świat w swojej głowie. Edward porównuje ból utraty Susan do bólu głównego bohatera książki, Tony’ego Hastingsa, którego żonę i córkę zabili przestępcy. Powieść przykuwa uwagę Susan, która uświadamia sobie, że Edward jest naprawdę utalentowanym pisarzem. Zauroczona jego prozą, prosi byłego męża o spotkanie, a on od razu się zgadza.

Na spotkanie z nim wybiera drogą restaurację, która pasuje do jej stylu życia, ale Edward nie pojawia się, a Susan zdaje sobie sprawę, że nawet nie zamierzał tego zrobić. Genialna powieść i spotkanie, które nigdy nie miało się odbyć, to zemsta Edwarda na żonie. Udowodnił jej, że jego wewnętrzny świat jest o wiele bogatszy niż świat, w którym ona żyje. Zemsta jest głównym motywem tego filmu. Tony mści morderstwa, a Edward mści się na Susan.

Donnie Darko, 2001

Mimo że ten film miał premierę dwie dekady temu, ludzie wciąż dyskutują o jego zakończeniu. Według reżysera Richarda Kelly’ego główny bohater jest przewodnikiem, którego misją jest uratowanie świata. Donnie ma za zadanie zwrócić artefakt (silnik odrzutowy, który spadł z nieba), w przeciwnym razie pojawi się czarna dziura, która doprowadzi do apokalipsy. Finalnie nastolatek grany przez Jake’a Gyllenhaala pozwala, by silnik odrzutowy spadł na jego dom, mimo że wie, że doprowadzi to do jego śmierci. W samolocie była jego mama i siostra.

Donnie celowo poświęca swoje życie. Jego histeryczny śmiech w jednej z ostatnich scen jest tego wyraźnym znakiem. Zrzucenie z siebie odpowiedzialności za świat jest dla niego kojące. Donnie Darko to złożony film, który trudno zrozumieć po pierwszym obejrzeniu, ale wraz z kolejnymi seansami wszystko stopniowo układa się w spójną całość.

Mroczny Rycerz powstaje, 2012

Pod koniec filmu Bruce Wayne usiłuje uratować Gotham przed wybuchem nuklearnym. W tym celu umieszcza tykającą bombę atomową na pokładzie swojego samolotu i szybko odlatuje w stronę oceanu, gdzie dochodzi o eksplozji. Miasto zostaje uratowane, a wdzięczni mieszkańcy opłakują swojego bohatera i wznoszą pomnik Batmana. Alfred jedzie do Wenecji, gdzie spotyka zupełnie zdrowego Bruce’a siedzącego przy stole z Seliną (Kobietą-Kot).

Wielu widzów uznało tę scenę za sen Alfreda, ale, jak być może pamiętacie, w laboratorium Batmana bohater powiedział, że samolot posiada funkcję autopilota. Bruce najprawdopodobniej zaprogramował samolot, by zabrał bombę jak najdalej od miasta, jednocześnie fingując własną śmierć. W scenie weneckiej można również zobaczyć, że Selina nosi naszyjnik, który należał do matki Wayne’a. Próbowała go ukraść na samym początku filmu. Jako że Alfred o tym nie wiedział, nie mógł to być jego sen.

Wyspa tajemnic, 2010

W jednej z końcowych scen filmu Edward Daniels pojawia się w latarni morskiej, gdzie (według niego) dr Cawley przeprowadza okrutne eksperymenty na ludziach. W tej scenie dowiadujemy się, że protagonista, Andrew Laeddis, jest w rzeczywistości pacjentem szpitala psychiatrycznego, a wszystkie wydarzenia zostały zainscenizowane przez lekarzy, aby pomóc mu zrozumieć, co się stało, i uniknąć konieczności przeprowadzenia zabiegu lobotomii. Bohater grany przez Leonarda DiCaprio zdaje się pamiętać, że zabił swoją żonę, ale potem znów zaczyna twierdzić, że wszyscy przeciw niemu spiskują. Rozumiemy przez to, że eksperyment się nie powiódł i Andrew zostanie poddany lobotomii.

Ostatnie spojrzenie Laeddisa i jego słowa sugerują jednak, że dobrowolnie poddaje się procedurze. Rozumie, co robi, i zdaje sobie sprawę z tego, że terapia rzeczywiście zadziałała, ale nie chce dalej żyć z myślą, że nie był w stanie uratować żony i dzieci. Dlatego bohater udaje Edwarda Danielsa, a lekarz decyduje się na wykonanie lobotomii.

Velvet Buzzsaw, 2019

W epilogu artysta o imieniu Vetril Dease zabija 3 głównych bohaterów. Morf zostaje zaatakowany przez robota Hobomana, którego po raz pierwszy zobaczył w galerii w Miami. Josephina w tajemniczy sposób staje się częścią graffiti, gdy malowidła topią się wokół niej i pokrywają jej skórę. Dease’owi nie udaje się zabić Rhodory dziełem sztuki: kobieta zdołała uniknąć spadającej rzeźby.

Pomimo tego, że sam pozbył się wszystkich swoich obrazów, zmarły artysta mści się na ludziach, którzy chcieli zarobić pieniądze na jego pracach. Tatuaż z piłą tarczową na szyi Rhodory ożywa i zabija ją. Z filmu wiemy, że Velvet Buzzsaw to nazwa punkowego zespołu, do którego należała bohaterka w młodości, jednak od tego czasu stała się nudną i chciwą kuratorką sztuki. Rhodora została zabita przez symbol czasów, w których była twórcza.

Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie, 2016

Dramat autorstwa Paolo Genovese opowiada o grupie starych przyjaciół, która spotyka się na kolacji, aby podziwiać zaćmienie księżyca i po prostu dobrze się bawić. Kiedy zaczynają mówić o telefonach komórkowych, jeden z bohaterów proponuje grę, polegającą na położeniu telefonów na stole, odbieraniu wszystkich rozmów w trybie głośnomówiącym i czytaniu na głos każdej przychodzącej wiadomości. Podczas tej pozornie prostej i zabawnej gry przyjaciele uświadamiają sobie, że nic o sobie nie wiedzą. To główne przesłanie filmu: wszyscy, podobnie jak księżyc, mamy dwie strony: tę jasno oświetloną i tę, której nikt nie widzi.

Zakończenie filmu zdezorientowało wielu ludzi. Bohaterowie wychodzą z domu, śmiejąc się i trzymając za ręce, jak gdyby nigdy nic. Tak zakończyłby się wieczór, gdyby nie zagrali w grę. Bez rozczarowania, bez urazy, bez wstydu. Wszystkie problemy zostały tam, po ciemnej stronie Księżyca. Widz ma prawo zdecydować, co jest lepsze — gorzka prawda czy błoga nieświadomość.

Ad Astra, 2019

Gdy Roy udaje się na misję, by znaleźć zaginiony statek, ma również na celu zakończyć Projekt Lima i ocalić swojego ojca. Kiedy mężczyźni w końcu się spotykają, młody McBride zdaje sobie sprawę z tego, że jego ojciec nie jest bohaterem, za jakiego go uważał. Clifford uciekł w kosmiczną otchłań, ponieważ uważał, że nic już go nie łączy z Ziemią. Najbardziej symboliczną sceną jest ta, w której uprząż łącząca ojca i syna zostaje zerwana.

Kiedy Roy wrócił do domu, zrozumiał i zaakceptował swoje miejsce we wszechświecie. Wyzbył się uczucia emocjonalnej i fizycznej samotności, nie ciążyła już na nim konieczność poszukiwania swojego ojca i był gotowy, by naprawić relację ze swoją byłą żoną. Ad Astra to film o samopoznaniu i ważnych przemianach w ludzkiej duszy.

Czy byliście w stanie zrozumieć zakończenia tych filmów? Znacie jakieś inne dzieła kina z niezrozumiałymi scenami końcowymi?