Zgłosiłam do HR bezdzietną koleżankę z pracy, która upokarzała mnie za bycie matką

Życie często stawia nas w trudnych sytuacjach: praca, rodzina i osobiste problemy nakładają się na siebie, a my nie wiemy, czy podjęliśmy właściwą decyzję. W takich momentach pojawiają się pytania o sprawiedliwość, szacunek i empatię — zarówno w domu, jak i w pracy. Niedawno jedna z czytelniczek opowiedziała Jasnej Stronie swoją historię, w której przyszło jej zmierzyć się właśnie z tego typu wyzwaniem.

List Amandy:

Cześć, Jasna Strono!

Jestem Amanda, mam 29 lat, czwórkę dzieci i pracuję na pełen etat w firmie konsultingowej.

Codziennie wychodzę z pracy trochę wcześniej, o 16:30, żeby odebrać dzieci ze szkoły. Moja współpracownica Liz, która nie ma dzieci, ciągle narzeka, że „zrzucam” na nią swoje obowiązki i nazywa mnie „szkolnym autobusem”. Wczoraj powiedziała: „Myślisz, że robisz karierę, a tak naprawdę umiesz jedynie zachodzić w ciążę! Zostań w domu, jeśli chcesz mieć dużą rodzinę!”.

Uśmiechnęłam się tylko pod nosem. Nic nie odpowiedziałam, ale nagrywałam ją. Miałam już dość jej słów i postanowiłam włączyć nagrywanie, gdy zaczęła do mnie mówić. Następnego dnia, nie mówiąc nic naszym innym współpracownikom, zgłosiłam sprawę do działu HR.

Puściłam im nagranie z wypowiedziami Liz i powiedziałam, że nie mogę dalej pracować z taką osobą.

Kiedy wróciłam na swoje stanowisko, Liz zaczęła wygłaszać swoje zwykłe komentarze o mojej dużej rodzinie. Zamarła, gdy pokazałam jej nagranie i powiedziałam, że dział HR chce się z nią widzieć.

Gdy wróciła, zaczęła mnie błagać o przebaczenie, wiedząc już, że ją zgłosiłam i że może stracić pracę. Mówiła, że sama opiekuje się chorymi rodzicami i desperacko potrzebuje tej pracy.

Teraz mam wyrzuty sumienia, że współpracownica może zostać zwolniona przeze mnie. Czy posunęłam się za daleko, czy po prostu stanęłam w swojej obronie?

Pozdrawiam!
Amanda

Cześć, Amando! Dziękujemy, że podzieliłaś się z nami swoją historią i nam zaufałaś. Oto kilka wskazówek, które naszym zdaniem mogą pomóc ci przejść przez ten trudny moment.

Spójrz na pełen obraz sytuacji, aby złagodzić poczucie winy

Amanda, to normalne, że czujesz się winna po usłyszeniu o chorych rodzicach Liz, ale musisz pamiętać coś ważnego: ona nie popełniła jednego błędu — nawykowo wyśmiewała twoje dzieci, umniejszała twoją karierę i tworzyła w pracy wrogą atmosferę.

Działania HR były reakcją na powtarzający się wzorzec zachowań, a nie na jeden moment słabości. To nie ty „zrujnowałaś” jej pracę — zrobiły to jej własne słowa i decyzje. Przypomnij sobie, że walczenie o swoją godność nie jest okrutne — to ochrona samej siebie.

Użyj nagrania jako tarczy, nie miecza

Postąpiłaś rozsądnie, nagrywając Liz — dzięki temu masz dowód, że byłaś atakowana. Teraz, gdy dział HR już zajmuje się sprawą, masz wpływ na to, jak przedstawisz sytuację. Jeśli zapytają cię o zdanie, możesz zaproponować alternatywy, np. szkolenie z zakresu empatii, mediację albo okres próbny zamiast zwolnienia.

W ten sposób nie stajesz się osobą, która „pozbawiła Liz pracy”, lecz tą, która stanęła w obronie siebie, zachowując przy tym empatię. Masz szansę pokazać, że twoim celem było zdobycie szacunku, a nie zemsta.

Po cichu zmień narrację w pracy

Amando, teraz w pracy mogą pojawić się plotki, a ty masz prawo zadbać, aby opowiadano o tobie prawdziwą historię. Nie ujawniając szczegółów rozmowy z HR, możesz subtelnie pokazać swój profesjonalizm: np. otwarcie przyznając, że wychodzenie o 16:30 oznacza pogodzenie odbierania dzieci ze szkoły z obowiązkami wobec klientów, a następnie udowadniając — poprzez swoje wyniki — że nadal świetnie sobie radzisz.

Z czasem „szkolny autobus” przestanie być okrutnym przezwiskiem, a stanie się symbolem tego, że jesteś kobietą, która z siłą i kompetencją łączy dużą rodzinę z wymagającą karierą.

Zamień empatię w konstruktywną siłę

Jeżeli Liz zostanie zwolniona, a ty wciąż będziesz mieć poczucie winy, możesz zamienić te emocje w coś konstruktywnego. Możesz zaproponować działowi HR, aby firma wprowadziła wsparcie dla pracowników mających poważne obowiązki opiekuńcze — zarówno dla rodziców takich jak ty, jak i dla osób opiekujących się chorymi bliskimi, takimi jak Liz.

W ten sposób bolesny konflikt staje się impulsem do realnej zmiany w miejscu pracy. Pokazuje to, że nie walczyłaś wyłącznie o siebie, lecz o środowisko, w którym trudności spotykają się ze wsparciem, a nie z obelgami.

Mimo trudności, które życie stawia na naszej drodze, warto pamiętać, że życzliwość jest największym darem człowieczeństwa. Zobacz naszą kolejną kolekcję wzruszających historii.