11 dobrych postaci filmowych, które czasami są bardziej denerwujące niż Dolores Umbridge

Bohaterowie filmowi czy literaccy z reguły dzielą się na dobrych i złych. Szlachetne postaci charakteryzuje szeroki wachlarz pozytywnych cech, więc jeśli zrobią już coś złego, muszą mieć ku temu konkretne powody. Dla przykładu, humorki Harry’ego Pottera tłumaczy się byciem nieustannym celem polowania Sami-Wiecie-Kogo. Z kolei nikczemność Białej Królowej wychodzi na jaw dopiero pod koniec filmu.

Ekipa Jasnej Strony postanowiła dokonać analizy i obiektywnie ocenić dobre postaci filmowe, ponieważ mamy wobec nich mnóstwo wątpliwości.

Harry Potter — seria filmów o młodym czarodzieju

Harry często traci panowanie nad sobą i odreagowuje swój gniew na innych, w tym na swoich przyjaciołach. Pamiętacie, jaki był wściekły podczas poszukiwania horkruksów? Najpierw miał trudną rozmowę z Hermioną, a potem pokłócił się z Ronem. Koniec końców, kierowany frustracją zostawił oboje na pastwę losu. Moglibyśmy obwiniać za to medalion horkruksów, ale nosiła go przecież cała trójka. A mimo to Hermiona tak się nie zachowywała, z kolei Ron, choć musiał oglądać nieprzyjemne wizje, wyszedł z tego cało i ostatecznie zniszczył pamiątkę po Salazarze Slytherinie. Nie wiadomo, czy Harry kiedykolwiek odważyłby się przeprosić przyjaciół za tamten wybuch emocji.

Nawet ataki na Draco Malfoya nie zawsze znajdują uzasadnienie. A trzeba przyznać, że niektóre z nich są bardzo wyrafinowane. W Księciu Półkrwi Harry rzucił na swojego rówieśnika zaklęcie, które prawie go zabiło.

Harry bywa również arogancki. Przykładowo, w Harrym Potterze i Czarze Ognia świętuje wygraną w jednym z turniejów, całkowicie zapominając o swoich przyjaciołach. Innym razem, podczas rozmowy z Hermioną, mówi, że „przecież jest wybrańcem”, za co od razu dostaje po głowie od przyjaciółki. Zasłużył sobie.

Często jest również lekkomyślny. Przykład: demaskacja Gwardii Dumbledore’a. Nie tylko wyobrażał sobie siebie jako eksperta w obronie przed czarną magią, ale też niechcący wystawił dyrektora szkoły. Po wyszpiegowaniu tajnego zrzeszenia Albus Dumbledore został zwolniony.

Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Harry niespecjalnie interesuje się problemami swoich przyjaciół. Nie liczy się z uczuciami Rona, który zawsze musi być w cieniu swego „wybranego” kolegi. Związek Weasleya i Hermiony również niewiele go obchodzi. Można odnieść wrażenie, że przyjaciele Harry’ego mają tylko jedno zadanie: ratować go z opałów.

Co więcej, Harry jest zbyt pewny siebie. Zawsze chce walczyć ze złem w pojedynkę i przez tyle lat wciąż nie nauczył się akceptować wsparcia wiernych przyjaciół. Szkoda tylko, że w związku z Ginny jest tak nieśmiały, że zawsze to ona musi robić pierwszy krok.

Kudłaty i Scooby-Doo — Scooby-Doo

Ta dwójka w niczym nie przypomina bohaterów ratujących świat przed zagładą. Obaj są tchórzliwi i zamiast pomagać przyjaciołom w panice uciekają przed zagrożeniem. Poza tym Kudłaty i Scooby-Doo zawsze niszczą plan całej grupy w najważniejszych momentach, niejednokrotnie narażając wszystkich na niebezpieczeństwo.

Przykładowo, miało to miejsce podczas walki z Luną, strachem, który porwał Daphne. Nie realizując swojej części planu, Kudłaty i Scooby-Doo po prostu uciekli, uniemożliwiając Velmie i Fredowi dokończenie akcji. Jak zwykle, pojmanie ducha i uratowanie fabryki przed całkowitym zamknięciem jest dziełem przypadku.

Nasza dwójka nawet nie przeprosiła za to, co zrobiła. Co gorsza, ich poczynaniom towarzyszył głupkowaty humor i śmiech. Kudłaty i Scooby najchętniej by się ciągle bawili, objadali górą jedzenia i obijali. Oni zwyczajnie nie wiedzą, jak się zachować.

Cady Heron — Wredne dziewczyny

Za główny czarny charakter filmu uważa się Reginę, ale małomówna Cady jest o wiele gorsza. Jej pojawienie się w szkole wywołuje chaos. Najpierw wtajemniczana w reguły szkoły przez Janis i Damiana — oraz próbując przypodobać się nowym znajomym — zgadza się na uczestnictwo w planie mającym na celu zrujnowanie reputacji „Plastików”. Potem całkowicie zaniedbuje naukę, a jej oceny z algebry, z którą zawsze świetnie sobie radziła, są coraz niższe. Wszystko dlatego, że nie potrafi skupić się na niczym innym niż Aaronie, obiekcie swoich westchnień.

Próbując zacieśnić więzy z „Plastikami”, Cady zapomina o Janis i Damianie i nawet nie zaprasza ich na imprezę. Ostatecznie Cady się zmienia, ale jej poczynania są niepokojące. Każą nam spodziewać się w niedalekiej przyszłości kolejnego wybryku bohaterki. Jest to szczególnie podkreślone faktem, że dziewczyna porównuje interakcje grupowe do okrutnych praw świata zwierząt. Na końcu filmu daje widzom wskazówkę, że wkrótce szkoła ujrzy zupełnie nowe oblicze „Plastików”.

Jacob Black — seria filmów Zmierzch

Choć niektórzy fani serii uważają, że Jacob byłby lepszym partnerem Belli niż Edward, jego zachowanie często sugeruje coś zupełnie przeciwnego. Jego miłość można niekiedy interpretować jako niezdrowe zainteresowanie, a wręcz manię. Krótko mówiąc, wilkołak prześladuje Bellę i zmusza ją do związku. W drugiej i trzeciej odsłonie filmu nieustannie powtarza, o ile jest lepszy od Edwarda, którego przy okazji obraża za plecami.

Przyjaźń Jacoba i Belli opiera się na samolubnych motywach: nie wiadomo, czy pomógłby przyjaciółce w naprawie motocykli, nie żywiąc nadziei na odwzajemnienie uczuć. Od tamtej pory zachowuje się jak manipulator i tyran. Oskarża Bellę o wykorzystywanie jego pomocy do własnych celów, nie może pogodzić się z nieodwzajemnioną miłością, zabrania jej spotykania się z Edwardem we Włoszech i zmusza ją do pocałunku. W porównaniu do wampira, który zawsze daje Belli wolność wyboru, Jacob sprawia wrażenie, jakby miał na jej punkcie obsesję i był samolubny.

Alice Cullen — seria filmów Zmierzch

Na pierwszy rzut oka Alice wydaje się uprzejmą i pozytywną postacią, ale prawda jest taka, że jest wścibska i do wszystkiego się wtrąca. Stara się zaprzyjaźnić z Bellą, choć nie zauważa, jak trudno jest jej przywyknąć do nowych znajomych. Nie dość, że nie dostrzega jej introwersji, to w dodatku ignoruje fakt, że dziewczyna po raz pierwszy w życiu zadaje się z wampirami (które, swoją drogą, są niebezpieczne).

Alice zawsze narzuca innym swoje decyzje, a bardzo często są one kontrowersyjne i ryzykowne. Zaprasza ludzi do domu wampirów na przyjęcie pomimo wcześniejszego ataku Jaspera na Bellę. Przynosi do domku Belli i Edwarda ubrania, które zdradzają jej, delikatnie mówiąc, nietypowy gust. Za każdym razem, gdy Edward stara się taktownie powstrzymać swoją asertywną siostrę, ta naprawdę nie widzi we własnym postępowaniu nic złego.

Peeta Mellark — seria filmów Igrzyska Śmierci

Peeta sprawia wrażenie wrażliwego, a wręcz bezbronnego młodzieńca. Tymczasem, zaślepiony miłością do Katniss, w ogóle nie rozumie, że nie jest to najlepszy czas na tego typu sprawy, tym bardziej, że stawką jest życie obojga. Nieustannie próbuje manipulować emocjami Katniss. Najpierw wyznaje jej miłość, a potem kłamie, mówiąc, że są małżeństwem i że dziewczyna jest w ciąży. W ten sposób zmusza ją jednocześnie do kontynuowania gry na jej emocjach.

Z natury uprzejmy chłopak chce za wszelką cenę zaprezentować się jako altruista: zgłasza się do turnieju na ochotnika, nawet gdy jego udział nie jest wymagany i oddziela się od Katniss, żeby działać w pojedynkę. Regularnie jednak wpada w kłopoty, co często zmusza ją do ratowania mu skóry. Przez Peetę giną niewinni ludzie, jak chociażby Mags. Przez niemal całą serię filmów jest ciężarem dla otoczenia, szczególnie dla Katniss.

Mary Jane Watson — trylogia Spider-Man

Mary Jane jest typową „damą w opresji”, którą zawsze trzeba ratować. Co rusz pakuje się w kłopoty i czeka, aż superbohater przyjdzie jej z pomocą. Dopiero pod koniec trylogii widzimy, że przestaje być słabeuszem i nawet pomaga Parkerowi w walce z Venomem, zrzucając na niego betonowy blok. Ale na tym jej odwaga się kończy.

Być może stała się silniejsza pod presją walki. Dawniej była rozpuszczoną aktorką, która domagała się pełnej atencji i szacunku Petera za jej talent. Pamiętacie, jak bardzo Mary Jane była urażona faktem, że Parker przegapił jej występ i nawet nie zastanowiła się, dlaczego nie mógł przyjść? W trzeciej części, gdy została zwolniona z teatru i musiała podjąć pracę w klubie, w końcu zeszła na ziemię.

Ralph de Bricassart — Ptaki ciernistych krzewów

Początkowo w młodym i charyzmatycznym księdzu o niemal idealnej urodzie kochają się miliony wiernych fanek serialu. Wewnętrzny świat tego bohatera pełen jest sprzeczności i tajemnic, co również z pewnością działa przyciągająco. Całkowicie różni się od reszty kleru i nic dziwnego, że Meggie także uległa jego czarowi.

Jednak w miarę rozwoju akcji zaczynamy sobie uświadamiać, jak bardzo to pierwsze wrażenie jest mylne. Oddając się pracy, Ralph pragnie osiągnąć stan idealnej egzystencji. Ale pod postacią strażnika wartości duchownych skrywa się cyniczny karierowicz. Duchownemu bowiem wcale nie zależy na ofiarnej służbie ludowi bożemu, a na wspinaniu się po kolejnych szczeblach kariery.

Nie ma nic złego w realizowaniu własnych ambicji, ale Ralph chce zaspokoić zarówno swoje duchowe, jak i cielesne potrzeby. Nawet przez myśl mu nie przechodzi, że działa kosztem emocji biednej Meggie i ją krzywdzi. Ralph okazuje się bezwzględnym egoistą o słabym charakterze, który chce czerpać z obu światów pełnymi garściami.

Kate — Last Christmas

Kate jest niepewną siebie introwertyczką, która pracuje w sklepie z akcesoriami świątecznymi. W filmie dowiadujemy się, że jej problemy ze światem zewnętrznym są związane z poważną chorobą serca. To jednak nie powód, by być obojętnym i nieodpowiedzialnym.

Przyzwyczaiła się, że wszyscy się nią zaopiekują, bez względu na towarzyszące im w życiu trudności. Teraz chce się usamodzielnić, ale nie ma pojęcia, jak wejść w dorosłe życie. Niezapowiedziane wizyty i nadużywanie czyjejś gościnności są dla niej czymś normalnym. Nie stara się znaleźć pracy ani uporządkować swojego życia. Często kłóci się z matką oraz siostrą i zachowuje się jak niedojrzała emocjonalnie nastolatka. Wiecznie narzeka na swoje problemy, za które obwinia wszystkich, tylko nie siebie.

Biała Królowa — Alicja w Krainie Czarów i Alicja po drugiej stronie lustra

Zawsze jest ubrana w elegancką białą suknię i zachowuje się uprzejmie wobec wszystkich. Tak widzimy Białą Damę na początku filmu, jednak ten obraz jest zwodniczy. Mirana i jej siostra są do siebie bardzo podobne. Walczy z Czerwoną Królową z tą samą zawziętością, co ona, tyle że swoje pragnienia skrywa za niewinnym uśmieszkiem. Mirana nie zamierza pogodzić się z Zelżbietą i jest gotowa stanąć z nią do walki o tron.

Choć Biała Królowa pragnie uchronić świat przed okrutną władczynią, nie wiadomo, dlaczego nie może spokojnie porozmawiać z siostrą i rozwiązać konfliktu pokojowo. Zamiast tego decyduje się na pasywną agresję, mimo że to ona jest winna waśni. W dzieciństwie okłamała matkę, że Zelżbieta zjadła ostatnie ciastko w Walendziałek. Słysząc te oskarżenia, przyszła Czerwona Królowa uciekła w szale wściekłości z domu. Wtedy też się potknęła i uderzyła w głowę, która od tamtej pory pozostaje spuchnięta.

Która z tych postaci doprowadza was do szewskiej pasji, a na czyje złe strony przymknęlibyście oko? Piszcie w komentarzach!