11 popularnych ras psów, które nie dla każdego będą odpowiednie

Zasadniczo jest jeden główny powód stojący za kupnem lub adopcją psa i zazwyczaj jest to: „Chcę psa!” Istnieje natomiast wiele przyczyn, dla których ludzie oddają psy, w tym nagła alergia, narodziny dziecka, problemy finansowe czy brak czasu. Czasami jednak właściciel po prostu nie jest gotowy na specyfikę danej rasy. Znalezienie odpowiedniego podejścia do jednego rodzaju psa może być łatwe, ale już inne psy mogą wymagać od nas pewnego poziomu przygotowania. Nasi czworonożni przyjaciele potrafią być nieposłuszni, gryźć nas, demolować nasze domy i niszczyć nasze rzeczy.

Ekipa Jasnej Strony rozumie, że każdy pies to duża odpowiedzialność i mnóstwo pracy. Mimo to postanowiliśmy dowiedzieć się, które rasy mogą być szczególnie problematyczne i które niestety najczęściej trafiają do kategorii „odrzuconych”.

1. Husky

Szczenięta husky to urocze małe wilczki o niebieskich oczach i puszystym futerku, obok których nie da się przejść obojętnie. Ale kiedy dorosną, stają się niezwykle aktywne, skore do zabaw i — jeśli nie prowadzą aktywnego trybu życia — zaczynają niszczyć wszystko w domu. Wiele ludzi skarży się na nieokiełznany apetyt husky i ich linienie, które prowadzi do mnóstwa sierści w domu, jeśli pies nie jest odpowiednio pielęgnowany. Nawet codzienne sprzątanie nie pomoże — sierść zawsze gdzieś się znajdzie.

Jedna właścicielka husky podzieliła się swoim doświadczeniem: „Nie daj się uwieść tym niebieskim oczom. Miejsce husky jest w uprzęży obok swoich kolegów. Kiedy kupiliśmy Runę, musiałam na jakiś czas wziąć urlop, bo po prostu demolowała nasze mieszkanie, gdy była sama. Wszyscy członkowie naszej rodziny przestali nosić kapcie, ponieważ Runa je zjadała. Chodziliśmy z nią na smyczy tylko dlatego, że walczyła z innymi psami, napadała na koty i tarzała się w śmieciach. Zawsze próbuje uciec, wyje w nocy i lubi chować jedzenie, takie jak kości, w naszych szafach lub pod poduszkami”.

Zwyczajny dzień z Husky

Ten pies chętnie odnowi wnętrze twojego domu: „Husky to utalentowani projektanci. Mój pies rozpoczął prace remontowe w przedpokoju i w kuchni zrywając wszystkie tapety, do których mógł sięgnąć. Oczywiście to ja zakończyłam remont. Lubi przenosić meble, takie jak stół kuchenny, krzesła i mała komoda. Husky gryzą wszystko, nie tylko buty. Mój pies lubi odwijać kłębki nici, uciekać z moimi nowymi dżinsami i rujnować rajstopy koleżanek. Próbując go powstrzymać, kupowałam różne zabawki. Niszczy gumowe piłki w ciągu 2-3 dni, a piłeczkę tenisową zjada w ciągu jednego dnia”.

Opinie właścicieli są zgodne: „Jeśli chcesz wyremontować mieszkanie, ale nie wiesz, jak zacząć, kup sobie psa, najlepiej husky”.

2. Rottweiler

Potężny pies obronny może być zarówno stróżem, jak i czułym członkiem rodziny. Potrzebuje jednak silnej osoby w pobliżu. Kobiety i dzieci czasami nie potrafią poradzić sobie z rottweilerami. Pojawiają się również narzekania na ich agresję i to, że ciężko je kontrolować. Najczęściej dzieje się tak z powodu braku odpowiedniego przeszkolenia. Jednak gdy rottweiler zaczyna zachowywać się niebezpiecznie, wielu właścicieli nie jest w stanie poradzić sobie ze swoimi emocjami i zaczyna szukać nowego domu dla zwierzaka.

„Zaczęłam mieszkać z moim chłopakiem, a on postanowił umocnić nasz związek i stworzyć jedną wielką rodzinę. Ponieważ nie byliśmy jeszcze gotowi na dzieci, zaczął marzyć o rottweilerze. Nie mieliśmy problemu z adopcją lub zakupem, ale trenowanie, dbanie i spędzanie z psem czasu wymaga dużo energii i pieniędzy. Robiliśmy co w naszej mocy, ale zniszczone ubrania oraz „kupa” i „siku” na podłodze stały się nieodzownym elementem naszego życia. Stopniowo chodzenie z nim i szkolenie go stało się moją odpowiedzialnością. Po jakimś czasie mój chłopak zaczął mówić, że nienawidzi tego psa. Ostatnia kropla przelała czarę goryczy, gdy pies zjadł nasze kapcie. Zamknęłam winnego zwierzaka w pokoju i zaczęłam patrzeć, jak ta osoba, która tak bardzo chciała psa, skacze ze złości po domu. Możecie mi pogratulować! Teraz mam rottweilera, a na pożegnanie usłyszałam: „Wymieniłaś mnie na psa!” — napisała pewna dziewczyna, dzieląc się swoją historią.

Pewna kobieta prowadzi schronisko dla rottweilerów i szuka domów dla psów, których właściciele się pozbyli. „Nie mam żadnych uprzedzeń do młodych ludzi. Wierzę, że jeśli ktoś jest odpowiedzialny, to jest odpowiedzialny od dzieciństwa. Często znajduję dla psów nowe właścicielki, które mają po 20 lat. Jeśli pies jest odpowiednio wyszkolony, jego rozmiar nie ma znaczenia. Chodzi na smyczy, jest posłuszny właścicielce i nigdzie jej nie ciągnie. Co więcej, młodzi ludzie nie wstydzą się pytać mnie o coś, jeśli nie wiedzą, jak wytresować psa lub poradzić sobie z nim w określonej sytuacji. Z «dojrzalszymi» ludźmi sprawa ma się wręcz przeciwnie. Czasami ludzie po 50. roku życia przychodzą do mnie, aby adoptować psa i kiedy ich pytam: «Gdzie zamierzacie go trzymać, gdy wyjedziecie na wakacje?» odpowiadają: «Nie wiemy». Kiedy tłumaczę im, że będą musieli wyprowadzać psa 2 razy dziennie, niezależnie od pogody, mówią: «O matko! Czy to oznacza, że ​​będę musiał wstawać codziennie o 6 rano? Chyba potrzebujemy trochę czasu na podjęcie decyzji». I odchodzą”.

3. Owczarek środkowoazjatycki

Te pozornie niewzruszone olbrzymy są często adoptowane do pilnowania domu, ale po przeprowadzce z domu do mieszkania ludzie często nie chcą brać tak dużego zwierzęcia do nowego lokum. Co więcej, psy, które całe życie mieszkały na zewnątrz, najczęściej nie umieją od razu odnaleźć się w mieszkaniu, co bardzo utrudnia znalezienie domu i przystosowanie do nowego życia dorosłych psów. Ta rasa jest bardzo skomplikowana. Trzeba je kochać i z nimi rozmawiać. Najważniejszą rzeczą jest jednak upewnienie się, że pies wie, kto jest liderem w domu.

Ta historia dowodzi, jak ważny jest właściwy i prawidłowy trening: „Kiedyś pewna kobieta odwiedziła nasz klub hodowców psów i zaczęła błagać mnie o adopcję jej psa, który miał około 1,5 roku. Miała przy sobie wszystkie niezbędne dokumenty, pies miał doskonały rodowód i wyglądał oszałamiająco. Problem polegał na tym, że kobieta nie zwracała wystarczającej uwagi na psa. Czas spędzony z nim nie był poświęcony szkoleniu, ale głaskaniu i pieszczeniu go. Zwierzę nigdy nie zostało ukarane i w rezultacie zajęło w domu miejsce przywódcy. Kobieta nie mogła tego odwrócić ze względu na jej łagodny charakter. Teraz pytanie: Kto zgodziłby się adoptować odważnego 1,5-rocznego owczarka środkowoazjatyckiego? Zgadza się, nikt”.

„Niektórzy boją się Zeusa ze względu na jego rozmiar, ale w rzeczywistości jest naprawdę słodki”.

„Mój mąż jest treserem psów. Pewnego razu jeden z jego klientów przywiózł mu na szkolenie 5-miesięcznego szczeniaka owczarka środkowoazjatyckiego i poprosił o trzymanie psa z nami przez jakiś czas, dopóki właściciel nie skończy budować nowego domu i budy dla psa. Umówiliśmy się, że pies zostanie z naszą rodziną przez 3 miesiące. Minął pierwszy miesiąc zgodnie z umową, szkoliliśmy psa, a właściciel przyjeżdżał do niego i płacił nam za nasze usługi. Drugi miesiąc zaczął się od opóźnień w płatnościach, a właściciel się nie pojawił. Kiedy w końcu przyszedł w trzecim miesiącu, był zszokowany wielkością psa i zamiast pieniędzy przyniósł worek kości. Potem zniknął... Nie odbierał naszych telefonów, czekaliśmy cały miesiąc, aż przyjdzie i zabierze psa, ale niestety nigdy się nie pojawił. Znajomi polecili nam sprzedać psa, ale mój mąż tak bardzo się do niego przywiązał, że zdecydowaliśmy się zatrzymać go przy sobie. Szczeniak urósł i zmienił się w pięknego, mądrego i dobrze wyszkolonego psa. Atena ma teraz 9 lat i nadal nie rozumiemy, jak ktoś mógł porzucić swoje zwierzę” — napisała pewna kobieta.

4. Buldog angielski

Buldog angielski patrzący przez klapkę dla kota.

Sam wygląd buldoga angielskiego może odstraszyć każdego potencjalnego przestępcę, ale to właściwie wszystko, co pies może zrobić. Po dziesięcioleciach hodowli, znaczna część początkowej agresji zniknęła. Ten pies jest bardzo zależny od człowieka, a jego wygląd w domu jest porównywalny z wyglądem dziecka. Ze względu na swoje cechy fizjologiczne, buldogi wymagają dużej troski, począwszy od regularnego masażu (bo nie potrafią się nawet drapać ani lizać), a skończywszy na wycieraniu fałdów skóry na pysku i ogonie.

Posiadanie buldoga angielskiego jest dość kosztowne. Wiele z nich ma problemy zdrowotne, a także nie tolerują intensywnych treningów. Często wymagają specjalistycznych posiłków i regularnej kontroli stanu zdrowia. Oto co mówią właściciele buldogów angielskich: „Gdybym wiedział, ile pieniędzy trzeba wydać na weterynarzy, powstrzymałbym się od adopcji buldoga angielskiego. W ciągu 3 lat pies przeszedł operację usunięcia gruczolaka powieki górnej, kilka zaostrzeń przewlekłego zapalenia pęcherza moczowego, udaru cieplnego i cięcia cesarskiego, ponieważ suczki nie mogą same urodzić szczeniąt o dużych głowach. Co więcej, Samantha ma również dysplazję kończyn”.

5. Jamnik

Jamniki to jedna z najbardziej rozpoznawalnych i najpopularniejszych ras psów ze względu na swoje rozmiary. Niewiele osób spodziewa się, że adoptując psa tej rasy, dostanie prawdziwego myśliwego. Ciężki charakter jamników jest wynikiem niewystarczającego obciążenia fizycznego, bez którego nocni łowcy zaczynają „kopać” w linoleum i listwach przypodłogowych. To wtedy właściciele, którzy myśleli, że adoptują psa „kanapowego”, są rozczarowani swoim wyborem.

Oto jedna z wielu podobnych opinii o jamnikach: „Wiosną postanowiliśmy adoptować szczeniaka i skończyło się na jamniku gładkowłosym. Przez pierwsze miesiące było w porządku — wybaczaliśmy jej próby zjadania kabli, robienie kup w mieszkaniu i wycie nocami, uzasadniając to młodym wiekiem psa. Nauczyliśmy ją, żeby robiła siusiu i kupę tylko w specjalnym kącie, ale gdybyśmy nie patrzyli, i tak szłaby i sikała w niewłaściwym miejscu. Jej miłość do przewodów rosła z wiekiem. Kupiliśmy jej dużo zabawek do gryzienia, ale mimo to nie powstrzymała się od gryzienia kabli. Kabel do internetu, 2 ładowarki do mojej komórki, słuchawki męża — wszystko było pogryzione. Sam pies jest niezwykle aktywny i ostatecznie okazał się dla nas złym wyborem. Byliśmy przez nią wyczerpani i nie mogliśmy jej nawet wyszkolić. Musieliśmy oddać ją innym życzliwym ludziom”.

Mimo to jest wielu ludzi, którzy kochają i doceniają jamniki pomimo wszystkich trudności, jakie przysparzają: „To odważne i podstępne psy, które dają bardzo dobrą emocjonalną informację zwrotną. Mieszkaliśmy w drewnianym domu, który był ogrzewany piecem. Zimą przy piecu było ciepło, ale podłoga i tak była zimna, więc owijałam psa kocem, po czym po prostu leżała i uśmiechała się do mnie. Tak, pies się uśmiechał. I patrząc na ten uśmiech, zapomniałabym o wszystkich złych rzeczach, które przytrafiły mi się w ciągu dnia”.

Nie da się oprzeć wytrwałości jamnika. „Kiedyś w dzieciństwie wybraliśmy się z całą rodziną na piknik. Gdy siedzieliśmy i jedliśmy lunch przy ognisku, zobaczyliśmy chudego jamnika, który nadchodził z lasu. Daliśmy jej trochę jedzenia i zaczęliśmy szykować się do powrotu do domu. Dzieci zapytały nas, czy możemy zabrać psa do domu, ale ojciec stanowczo odmówił. Samochód ruszył i jamnik zaczął biec za autem. Mój ojciec zwiększył prędkość, a pies nadal biegł. Zatrzymał samochód, złapał psa i wsadził go do środka. Przez całą podróż baliśmy się oddychać, obawiając się, że nasz ojciec zmieni zdanie. Nie mogliśmy znaleźć byłych właścicieli psa. Jamnik mieszkał z nami przez 15 lat i był idealnym pupilem i przyjacielem”.

6. Owczarek niemiecki

Wiele owczarków służy całe życie w policji, wojsku lub jako psy-stróże zakładów państwowych, a kiedy „przechodzą na emeryturę”, muszą szukać nowej rodziny. Niektórzy ludzie kupują owczarki niemieckie jako towarzyszy po obejrzeniu serialu „policyjnego”. W rezultacie nie szkolą ich odpowiednio i nie radzą sobie z instynktami psa.

Jedna z dziewczyn zostawiła na forum następującą wiadomość: „Koleżanka oddała swojego owczarka niemieckiego z powodu charakteru psa. Zwierzę było agresywne w stosunku do dziecka, a nawet kilka razy je ugryzło. Próbowali poprawić zachowanie zwierzaka, ale wszystko na próżno. Brakowało im cierpliwości i doświadczenia. Łatwiej było znaleźć innego właściciela dla psa. Później odwiedzili zwierzaka. Nawiasem mówiąc, zwierzę ma się całkiem dobrze z nową rodziną”.

„Mój 40-kilogramowy owczarek niemiecki jest bardzo zadowolony z ogromu niedogodności, które powoduje”.

7. Jack Russell terrier

Wygląda jak mały „kompaktowy” piesek, który powinien nadawać się do trzymania w mieszkaniu. Pomimo swojej zewnętrznej słodyczy, Jack Russell terriery mają dość skomplikowany charakter. Rasa ta została stworzona jako rasa myśliwska. Wszystkie Jack Russel terriery lubią zasady i rytuały i są gotowe do ich przestrzegania, jeśli właściciel również będzie to robił. Jeśli coś jest zabronione, powinno takim być zawsze. Pies jest bardzo aktywny i nie uspokaja się z wiekiem. Samce zawsze będą kwestionować przywództwo swojego właściciela w „stadzie”.

Autorka tego artykułu postanowiła podzielić się swoimi doświadczeniami: "4 lata temu kupiłam Jack Russel terriera przez ogłoszenie. Kiedy został sprowadzony do ogrodu swoich poprzednich właścicieli, od razu zaczął gonić koty, szczekać i ogólnie zachowywał się całkiem radośnie. Kiedy przyprowadziłam go do domu, od razu zaczął rzucać mi wyzwanie — wskoczył na łóżko i nie chciał mnie na nie wpuścić. Chciał, żebym rozpoznała go jako lidera w naszym domu i być może oczekiwał żebym spała na jego posłaniu. Musiałam go odciągnąć od łóżka za pomocą miotły, bo zaczął mnie atakować. Jak się do siebie przyzwyczajaliśmy, nawet kilka razy mnie ugryzł. Sytuacja nie mogła tak dłużej trwać i musiałam skorzystać z usług psiego trenera. Okazało się, że pies ma poważne zaburzenia psychiczne, ponieważ jego były właściciel prawdopodobnie go źle traktował, przez co pies nie ufa ludziom.

Nawiasem mówiąc, sesje treningowe ze specjalistą są bardziej skoncentrowane na właścicielu, ponieważ zachowanie psa zależy od tego, jak działa jego opiekun. Starałam się zdobyć zaufanie mojego psa: dużo spacerowaliśmy, kupowałam mu smakołyki, wszędzie zabierałam go ze sobą, a nawet kilka razy wzięłam go nad morze. Myślę, że kocha mnie na swój sposób. Czasami, gdy jest w dobrym humorze, przytuli mnie i spędzi w tej pozycji cały wieczór. Mimo to jest dość dziwny ze względu na traumę z okresu szczenięcego. Na przykład, jeśli ktoś zaczyna łamać moje zasady i karmi go przy stole lub pozwala mu spać na łóżku, mój zwierzak natychmiast zaczyna pokazywać mi zęby i znów się go boję. Jednak oprócz moich rąk Beetle (tak nazywam mojego psa) nie ugryzł ani nie zniszczył niczego w domu„.

Niestety niektórzy ludzie mają mniej szczęścia: „Pies gryzł wszystko, co leżało na podłodze. Zerwał tapetę w dwóch pokojach. Kiedy wychodziły mu zęby, zachowywał się jak dziecko. Czasem nawet gryzie. W zasadzie nie jest to rasa, która spokojnie siedzi w domu. Te psy lubią kopać dziury. Na szczęście mieszkamy w domu, a on kopie dziury na podwórku. Moi przyjaciele mają psa tej samej rasy i mieszkają w mieszkaniu, więc ich zwierzak próbował «przekopać się» przez linoleum. Zastanówcie się dwa razy przed adopcją Jack Russell terriera”.

8. Amerykański pitbulterier

Te psy są uważane za rasę do walk. Były niezwykle popularne w latach 90-tych. Teraz zainteresowanie nimi trochę osłabło, ale wiele osób nadal je adoptuje, aby zwiększyć poczucie własnej wartości i stworzyć wizerunek właściciela poważnego psa w oczach otaczających ich osób.

Wiele pitbulli musi szukać nowych rodzin, ponieważ ich właściciele po prostu nie mają wystarczająco dużo czasu, aby poświęcić się swoim zwierzakom. Kiedy ten pies nie jest wyszkolony, opiekunowie nie mogą sobie z nim poradzić: „Ci, którzy rozważają zakup pitbulteriera, powinni dobrze przemyśleć tę decyzję. To bardzo dobre wyzwanie dla tych, którzy nie mają dzieci, bo ten pies ma charakter dziecka — można go wytresować, ale będzie wymagał od ciebie tyle samo energii, co wychowanie dziecka. Niektórzy mówią, że te psy są agresywne... cóż, ludzie też bywają agresywni”.

„To Atlas. Większość ludzi go nie lubi, ponieważ jest pitbullem, ale jedyne, czego chce, to miłość i przebieranki”.

Czasami dzieje się odwrotnie: pies, który został adoptowany jako pies stróżujący, okazuje się zbyt łagodny. Komentarz od tego człowieka potwierdza, że ta rasa czasami tylko wygląda groźnie: „Jeśli masz cel wychowania agresywnego potwora, można to osiągnąć z kundelkiem — agresja nie ma nic wspólnego z rasą. Chodzę z moim pitbulterierem bez smyczy, a on nigdy nie wykazuje agresji. Jeśli lubisz pitbulteriery jako psy, nie wahaj się ich adoptować. Będą dobrymi przyjaciółmi i obrońcami. Ale nie wzbudzaj w nich agresji. Wszystkie negatywne rzeczy, które ludzie mówią o pitbulterierach, wynikają z tego, że w rzeczywistości nic nie wiedzą o tej rasie.

A ta historia jest prawdziwym dowodem na to, jak ważny jest właściwy trening: „Kiedyś wracałem do domu i w pobliżu były dwa duże stadiony. W oddali zobaczyłem kobietę bawiącą się z młodym pitbulterierem. W następnej chwili pies podbiegł do mnie i zaczął warczeć. Właścicielka zaczęła na niego krzyczeć, a potem powiedziała: «Ok, teraz jestem na ciebie obrażona! Idę sobie!» Pies nie zareagował na jej słowa — cała jego uwaga była skierowana na mnie. Kobieta naprawdę odwróciła się i poszła do domu... kompletnie obrażona. Podczas gdy ja po prostu stałem przed warczącym psem przez, jak się wydawało, wieczność (przynajmniej tak czułem), aż do chwili, gdy jakiś mężczyzna zagwizdał z okna, a potwór rzucił się do domu”.

„Do ludzi, którzy myślą, że pitbulle nie mają serca i są złem wcielonym: patrzcie na tego słodkiego chłopca w dniu jego adopcji po prawie rocznym pobycie w schronisku”.

9. Spaniel

Często właściciele po prostu nie mogą poradzić sobie z instynktami łowieckimi spanieli, które lubią gonić koty i polować na ptaki, jeśli mieszkają na bardziej prywatnym terenie. Zdrowie i wygląd każdego spaniela wymaga wiele uwagi: należy odpowiednio zadbać o jego sierść, oczy, uszy (podatne na różne choroby). Są to niepotrzebne kłopoty dla wielu osób. Ponieważ spaniele są rasą myśliwską, wymagają ogromnego wysiłku, jeśli chodzi o pielęgnację i zapewnienie im wystarczającej ilości ruchu. Aktywność fizyczna jest koniecznością dla tej rasy.

Spaniele często powodują problemy z sąsiadami: „Nasz pies jest bardzo emocjonalny. Nie, ona jest hiperemocjonalna! Nie znosi samotności. Kiedy zostawiamy ją samą w domu, zaczyna non stop szczekać. Czasem trwa to 30 minut, innym razem nie przestaje, dopóki nie wrócimy. Jestem teraz na urlopie macierzyńskim i większość czasu spędzam w domu. Nie mam pojęcia, jak będziemy żyć w przyszłości, ale teraz, gdy wyjdę z domu na kilka godzin, nasi sąsiedzi zaczynają narzekać na jej nieustanne szczekanie”.

Jedna z dziewczyn podzieliła się swoją historią o nieodpowiedzialnych właścicielach: „Kilka lat temu odwiedziłam moich krewnych, którzy adoptowali dla swojego dziecka miłego i słodkiego spaniela. Po 6 miesiącach okazało się, że psa już nie ma. Kiedy zapytałem, gdzie się podział, powiedzieli: «Stał się za duży i zaczął gryźć wszystko wokół, więc go oddaliśmy...». Pewnego dnia znowu wpadłem do ich domu i podzielili się swoją radością, «Zamierzamy sprawić sobie nowego szczeniaka, tym razem chcemy mieć Yorkshire terriera». Kiedy zapytałem: «A jeśli coś wam się nie podoba w tym psie?» odpowiedzieli: «Ta rasa jest mała. To inna historia». Jeśli oceniać na podstawie tego, jak potraktowali poprzedniego psa, łatwo jest zdać sobie sprawę, że ci ludzie powinni trzymać się z dala od adopcji zwierząt”.

10. Labrador retriever

Labrador retrievery bardzo cierpią z powodu ich niesamowitej popularności jako idealnego towarzysza rodziny i opiekuna dla dzieci. Rasa ta jest często wykorzystywana w reklamach przedstawiających matkę, która jest „idealną gospodynią domową” ze szczęśliwym dzieckiem i labradorem. Ludzie wierzą w to, co pokazują reklamy i adoptują tę rasę. Jednak później okazuje się, że pies nie jest zabawką — śmierdzi, linieje, ślini się i ogólnie powoduje kłopoty, o których reklama już nie wspomina.

Oto do czego może prowadzić brak czasu na szkolenie labradora: „Wszystko zaczęło się od tego, że nie byliśmy w stanie wytresować psa, by załatwiał swoje potrzeby poza domem. Smycz była zawsze napięta, kiedy wychodziliśmy na zewnątrz. Czuliśmy się tak, jakby pies nas prowadził, a nie odwrotnie. Oprócz zniszczonych dywanów w domu, nasz pies zniszczył prawie wszystkie nasze kapcie. Potem zaczął od nas uciekać. Byłam w ciąży i musiałam za nią biec i się stresować. Najgorsze było to, że gdy nawoływali ją nieznajomi, podchodziła do nich, a nas zupełnie ignorowała. Byłam wyczerpana tą całą sytuacją. Koniec końców urodziłam przedwcześnie i nie miałam nikogo do pomocy. Straciłam cierpliwość, gdy sierść psa pokryła całe moje mieszkanie i była również na pieluchach. Oddaliśmy go nieznajomym ludziom. Płakałam przez pierwsze 6 miesięcy każdego dnia, w wyniku czego moje piersi przestały produkować mleko. Po 1,5 roku nadal obwiniam się za zakup tego psa. Może mógłby mieć znacznie lepszych opiekunów niż my”.

„Po tym, jak kupiłam labradora, ludzie zaczęli mnie pytać, gdzie i jak tak dobrze wyćwiczyłam ramiona. W tym momencie zwykle daję pytającemu smycz i patrzę, jak biegają za psem”.

Pewna dziewczyna opisała wszystkie trudności życia z labradorem: „Jest bardzo przebiegły. Na przykład, kiedy widzi, że jestem w pobliżu, wie, że nie może gryźć nóg krzesła. Potem bierze swoją zabawkę, kładzie ją w pobliżu krzesła i udaje, że gryzie zabawkę, ale w końcu okazuje się, że cały czas gryzie nogę krzesła. Labradory są jak ciekawskie dzieci — mają ochotę sprawdzić wszystko, co robisz. Kiedy przychodzę ze sklepu, sprawdza torby i szczerze nie rozumie, dlaczego każę mu wstać z łóżka. Pewnego pięknego dnia poddałam się i pies zaczął ze mną spać. Idąc z nim na spacer, zawsze wygłaszam taki monolog: «Chodź tu! Nie! Nie rób tego! Wypluj to! Dokąd idziesz? Przestań! Nie gryź tego psa! Przestań to wąchać!»”

"W wieku 12 lat dostałem szczeniaka labradora. Razem dorastaliśmy — teraz pies ma 14 lat. Jest wiernym przyjacielem i mieszka ze mną. Rok temu poznałem dziewczynę. Po chwili wprowadziła się do mojego mieszkania. Okazało się, że jest uczulona na sierść mojego psa i sama odmówiła przyjmowania leków. Później zaczęła nalegać, żebym albo oddał komuś psa, albo go uśpił. W końcu postawiła mi ultimatum — musiałem wybrać między nią a psem. Wybrałem psa i nigdy tego nie żałowałem. Zdaję sobie sprawę, że nie pasujemy do siebie, ale nadal czuję smutek, że już nie jesteśmy razem"— napisał pewien mężczyzna.

11. Akita inu

Wiele osób rozpoznaje te uśmiechnięte buźki z filmu Mój przyjaciel Hachiko. Jednak rasa akita inu nie jest tak niewinna w życiu codziennym. Mają dość wyjątkowy charakter: są mądre i kochają swoich właścicieli, ale zawsze sprawiają, że opiekunowie czują, że tak naprawdę psy ich nie potrzebują. Co więcej, nie ufają obcym i nie lubią dzieci innych ludzi. Dorosłe psy tej rasy często zachowują się agresywnie w stosunku do innych zwierząt, a zwłaszcza w stosunku do innych psów i potrafią atakować bez ostrzeżenia pomimo dużej różnicy w rozmiarze.

„Oddaliśmy naszego psa, ponieważ był zbyt agresywny w stosunku do naszych dzieci. Przyznaję, że my też popełniliśmy pewne błędy, ale nie spodziewałem się, że będzie tak różnił się od słynnego Hachiko. Żałuję, że nie poznałem wcześniej prawdy. Hachiko chodził, gdzie chciał i taką właśnie osobowość ma każdy akita inu” — napisał były właściciel psa tej rasy.

„Jego sierść są wszędzie. Linieje na potęgę. Staramy się go czesać i pielęgnować, ale ciągle gubi sierść”.

Mimo to niektórzy ludzie uznali, że akita inu jest dla nich odpowiednim psem: „Moi przyjaciele od dawna namawiają mnie na psa. Byłem przerażony myślą, że będę musiał wyprowadzać go dwa razy dziennie. Zrujnowane buty, pogryzione meble i gorsze relacje z sąsiadami (bo nikt nie lubi szczekania i piszczenia) również mnie odstraszyły. Trzeba go nakarmić, wyszkolić, pogłaskać i zabrać do weterynarza. Ja z kolei jestem leniwy i lubię grać w gry komputerowe, więc oczywiście nie podobał mi się pomysł przygarnięcia psa. Nigdy nie chodź oglądać szczeniąt! Kiedy ten szczeniak dostał się w moje ręce, byłem gotowy zapłacić za niego każdą sumę pieniędzy! W efekcie mamy tego psa już od 3 lat. Nie szczeka i nie niszczy naszych mebli i ubrań. Nigdy nie prosi o spacer i nie śmierdzi. Niedaleko mojego domu jest las ze stawem i bardzo lubię z nią tam spacerować. Nawet kiedy wracam z pracy zmęczony, zawsze idziemy na spacer. Czasami moja żona i córka obrażają się, ponieważ myślą, że kocham psa bardziej niż je. Nigdy nie żałowałem, że mam tego psa”.

Czy masz psa? Jakie trudności napotkałeś będąc właścicielem czworonoga?