13 powodów, dla których dzieci nie czują więzi z rodzicami i dlaczego nie powinny się za to winić

Mimo świadomości, że wiele problemów w dorosłym życiu jest związanych z dzieciństwem, rzadko rozmawiamy o relacji łączącej rodziców i dzieci. Mówimy sobie: „To w końcu moja mama”, „Zrobili dla mnie wszystko, powinienem być im wdzięczny”. Rzadko myślimy o negatywnych uczuciach wobec rodziców. Jednak ich zachowanie może czasem prowadzić do problemów osobistych w późniejszym okresie naszego życia.

Ekipa Jasnej Strony zgadza się z opiniami psychologów, że ludzie nie muszą czuć bliskiej więzi z krewnymi, nawet jeśli to ich rodzice. Dziś mamy dla was 13 przykładów pokazujących, do czego może prowadzić toksyczne zachowanie wobec dzieci.

1

Niektórzy rodzice zaczynają krytykować dzieci, gdy są zdenerwowani, zawiedzeni lub po prostu zmęczeni. W ten sposób wyrażają negatywne emocje i ukrywają własne słabości. Takie matki i ojcowie doszukują się czegoś obraźliwego lub złego w każdym słowie czy geście dziecka. Z biegiem czasu takie zachowanie nie ustaje, a nawet się pogarsza, więc gdy dziecko dorośnie, nie chce mieć kontaktu z krewnymi.

2

Narcystyczni rodzice wywierają duży wpływ na życie dziecka. Skupiają się na tym, jak dziecko się uczy, na jakie chodzi zajęcia i w czym jest dobre. Takie osoby karmią własne ego sukcesami pociech. Jednak nie dostrzegają wyjątkowej i niezależnej osobowości. Jakikolwiek błąd, zła ocena lub porażka może być powodem do kłótni. Dzieci czują wtedy presję i myślą, że nie są wystarczająco dobre. Gdy dorastają, próbują oddalić się od rodziców i od złych emocji.

3

Rodzice zaniedbujący dzieci emocjonalnie nie odrzucają pociech, ale nie poświęcają im też wystarczająco dużo uwagi. Gdy matki i ojcowie się starzeją, zdają sobie sprawę, że z jakiegoś powodu ich dzieci nie okazują im miłości, troski i szacunku. Ale nic w tym dziwnego.

4

Gdy rodzice wyśmiewają zainteresowania pociech, zawstydzają je, co może mieć wpływ na całe ich życie. Aby się przed tym chronić, dzieci mogą zacząć robić to samo — wyśmiewać gust krewnych i nie doceniać ich uczuć czy sukcesów.

5

Starsi rodzice często uciekają się do popularnej manipulacji, mówiąc: „Zrobiliśmy dla ciebie wszystko, a teraz okazujesz nam taką niewdzięczność!”. Wiedzą, że mają władzę nad dzieckiem i starają się ją utrzymać, nawet gdy nie mieszkają już razem. Czasami wywierają presję, szantażują lub każą wybierać między nimi a partnerem dziecka. W takich sytuacjach każde z rozwiązań będzie wywoływało poczucie zdrady. Nie należy jednak poddawać się takiej manipulacji i zamiast tego, nauczyć się walczyć o swoje prawa, jednocześnie zachowując wdzięczność za wszystko, co zrobili dla was rodzice.

6

Nie ma nic złego w tym, że rodzice mają swoje plany wobec życia ich dzieci. Ale nie powinno to stawać się ich obsesją. Ciągłe rozmowy o małżeństwie i dzieciach nie poprawiają relacji ani ich nie zacieśniają. Matki i ojcowie, którzy tak robią, nie powinni się więc dziwić, gdy ich córka lub syn przestanie utrzymywać z nimi kontakty.

7

Powierzanie tajemnicy dorosłej osobie to dla dziecka duży krok. To sposób na sprawdzenie autorytetu i umocnienie przyjaźni. Jednak jeśli rodzic się śmieje lub denerwuje, zamiast utrzymać informację w tajemnicy, a potem mówi o niej innym, to zaufanie w rodzinie zostanie utracone. Często takie reakcje prowadzą do tego, że dzieci nie chcą o niczym mówić rodzicom.

• Przestałam ufać matce w wieku 7 lat, gdy powiedziałam, że podoba mi się chłopak z klasy, a następnego ranka wiedziała o tym cała rodzina... Wiem, że to nic ważnego, ale ta historia sprawiła, że straciłam do niej zaufanie. Teraz mama często narzeka, że jestem skryta i o niczym jej nie mówiłam przez 21 lat! A kiedy powiedziałam jej, dlaczego tak jest, nie chciała uwierzyć! — © nfh354410 / Pikabu

8

„Czemu mażesz się jak dziecko?”, „Spójrz! Wszyscy patrzą i się z ciebie śmieją!”, „Gdy płaczesz, brzydko wyglądasz. Przestań!” — wielu rodziców jest przekonanych, że zawstydzanie dziecka z powodu płaczu sprawi, że pociecha przestanie to robić. Ale jedyne, do czego mogą prowadzić te słowa, to wycofanie i nieśmiałość. Płacz z bólu jest normalny. Dzieci powinny umieć radzić sobie z negatywnymi emocjami.

9

Apodyktyczni rodzice myślą, że mają prawo decydować, kim zostanie dziecko, z kim będzie się umawiać, kogo poślubi lub gdzie powinno pracować. Nie przyjmują do wiadomości, że syn lub córka nie są już małymi dziećmi, więc sami mogą podejmować decyzje. Tego rodzaju kontrola jest nieracjonalna. W takich sytuacjach głównym argumentem jest „bo ja tak mówię”. Dziecko kontrolowane przez rodziców miewa duże problemy w przyszłości. Nie tylko chowa urazę, ale też uczy się ulegać innym, myśląc, że potrzeby innych ludzi są ważniejsze niż ich własne.

10

To bardzo częsta sytuacja w rodzinach, gdzie jedno z dzieci jest faworyzowane. Na przykład starsze ma wykonywać obowiązki rodzica, jest ganione za najdrobniejsze przewinienie, podczas gdy młodszemu wszystko uchodzi na sucho. Możliwe też, że starsze dziecko jest zobowiązane do bycia wzorem dla rodzeństwa. Jeżeli rodzice nie zauważą tego problemu, może to prowadzić do bardzo poważnych konfliktów między dziećmi.

11

Niektórzy rodzice uważają, że pochwały tylko szkodzą. Dlatego też są bardzo surowi wobec dzieci. Dorośli wyznaczają standardy, którym pociechy nie są w stanie dorównać, a potem dziwią się, że w dorosłym życiu syn lub córka są nieśmiali.

12

Rodzice stosujący manipulację wywołują w dzieciach poczucie winy za swoje niespełnione marzenia. Często mówią „gdyby nie ty, moje życie byłoby inne”. Takie słowa są bardzo bolesne. Aby zwalczyć poczucie winy, należy wyznaczyć jasną granicę i nie dać się zmanipulować. To nie dziecko podjęło decyzję o swoich narodzinach.

13

„Co ludzie powiedzą?, „Wszyscy mnie tu znają. Jak mam im spojrzeć w oczy?” — to słowa bardzo samolubnych ludzi, którzy bardziej przejmują się opinią innych niż uczuciami własnych dzieci. Chcą być tak idealni, że nie poświęcają uwagi na nic innego. Myślicie, że ktoś chciałby pielęgnować dobre relacje z rodzicami, którzy nie akceptują swojego dziecka? Odpowiedź jest chyba oczywista.

Czy doświadczyliście podobnych sytuacji, które zaburzyły waszą relację z rodzicami? Czego nigdy nie powiedzielibyście swoim dzieciom?