14 żartownisiów, którzy nie znają granicy dobrego smaku

7 miesiące temu

Żartownisie i zabawni ludzie są zwykle uwielbiani i nazywa się ich duszami towarzystwa. Trzeba jednak pamiętać, że nie wszystkie żarty są na miejscu. W tym artykule zebraliśmy historie, które pokazują, jak różne konsekwencje mogą mieć nieprzemyślane wygłupy.

Moi szefowie to dwaj kretyni w podeszłym wieku. W ciągu roku, przez który z nimi pracowałem, zrobili ludziom chyba wszystkie znane głupie żarty, a najbardziej neutralny z nich to guma do żucia rażąca prądem. Nagabywali też naszą główną księgową i nie raz zakłócali nam pracę na różne sposoby. Poza tym dzwonili do pracowników w sobotę rano, mówiąc: „Zaspałeś do pracy” i wybuchali śmiechem — to u nich klasyka gatunku. Nadal nie rozumiem, jak ludzie w naszym biurze wciąż są w stanie pracować z takimi przełożonymi!
Początek ubiegłego wieku. Wiejskie dziewczyny chodziły na tańce zawsze tą samą drogą. Dziadek i jego przyjaciele zaczęli rozpowiadać plotki, że na wzgórzu są duchy. Pewnej nocy, kiedy jasno świecił księżyc, dziewczęta wyszły z potańcówki i zobaczyły, że na wzgórzu w ciszy pląsają jakieś białe postaci. Wszyscy się przestraszyli i zaczęli krzyczeć, a to mój dziadek i jego koledzy rozebrali się do bielizny i udawali duchy.
Pojechaliśmy ze znajomymi na działkę. Jedna z moich koleżanek, która w ogóle nie znała się na kuchni, postanowiła ugotować pierogi i zapytała, jak to zrobić. Powiedziałam coś w stylu: „Wziąć garnek, wlać wodę, zagotować, wrzucić pierogi, gotować 10 minut”. Po upływie wyznaczonego czasu przybiegła do mnie spanikowana: „Pierogi wypłynęły, co mam zrobić?”, a ja na to: „No cóż, najwyraźniej są zepsute, wyrzuć je”. Wtedy ona naprawdę zdjęła garnek z ognia i poszła wyrzucić zawartość.

Pracuję w dziale wsparcia technicznego, konfigurując dla ludzi witryny internetowe. Pierwszego kwietnia napisał do mnie klient, skarżąc się, że jego strona nie działa. Sprawdziłem ją na wszystkie sposoby i wszystko było w porządku, żadnych problemów. On jednak twierdził, że jest zepsuta, bez względu na to, jak bardzo się starałem! Dwie godziny siedziałem i próbowałem naprawić tę stronę. Wydzwaniałem nawet do całego działu technicznego. W końcu facet napisał, że żartował i wszystko jest w porządku, po prostu postanowił zrobić nam psikusa. Następnie zamknął czat. Po tym zdarzeniu dołożyłem wszelkich starań, żeby jego strona faktycznie przestała działać na dwa dni. Prima aprilis, mój drogi!
Mąż spłatał mi figla. Musieliśmy pracować po 14 godzin przez 5 dni z rzędu. Gdy ostatniego dnia wróciłam do domu, po prostu padłam. Położyłam się na łóżku w ubraniu i odleciałam. Po jakimś czasie mój mąż obudził mnie, mówiąc: „Wstawaj, zaspaliśmy!”. Aż podskoczyłam i pobiegłam do kuchni robić kawę. Wtedy on zaczął się śmiać: „Wracaj spać, kochanie, spałaś tylko 30 minut”. Goniłam go za to po całym domu, obmyślając plan zemsty! © Charlotte Evans / Quora
Jako dziecko byłam bardzo podatna na sugestie. Pewnego dnia podczas zabawy na podwórku kolega powiedział mi, że widział gigantycznego dinozaura. Uwierzyłam mu, pobiegłam do domu, zamknęłam się w nim i wypatrywałam tego stwora przez okno aż do zmroku. Później chłopiec zapukał do moich drzwi i krzyknął, że żartował, ale potwór nigdy nie opuścił mojej wyobraźni.

Jestem po trzydziestce, nigdy nie byłem w długotrwałym związku. Zrywałem z różnych powodów po 3-4 miesiącach. Wszystkie moje byłe dziewczyny znalazły miłość tuż po naszym rozstaniu; wcześniej wiele z nich było w poważnych relacjach albo nie miało nikogo. Teraz prawie wszystkie są szczęśliwymi mężatkami. Ostatnio żartowałem na ten temat w rozmowie z obecną dziewczyną i powiedziałem: „Jeśli mnie zostawisz, wyjdziesz za mąż”. I tak się stało... Mówię poważnie.
Mama opowiedziała mi o moim dziadku. Gdy był małym chłopcem, mieszkał na wsi. Jeden z sąsiadów zrobił kiedyś cegły i zostawił je do wyschnięcia, a dziadek chodził po nich boso. Wieczorem przybiegł zły sąsiad i powiedział: „Zobaczmy, czyje to ślady!”. Ale dziadek był sprytny: kiedy chodził po cegłach, schował palce u nóg. W wieku 20 lat zwierzył się z tego psikusa rodzicom, którzy już i tak o wszystkim wiedzieli, ale też milczeli. Chyba nie lubili swojego sąsiada.
Zrobiłem kawał swoim przyjaciołom z miasta, kiedy pojechaliśmy na działkę. Miastowi zazwyczaj nie wierzą w historie o duchach lasu. Kupiłem siedem „gadających” pluszaków (zabawki powtarzające głosy), wyjąłem z nich odbiorniki z głośnikami i ukryłem je w lesie w dziuplach drzew na trasie do rzeki. Wieczorem poszliśmy na ryby, robiło się już ciemno. Cały dzień opowiadałem znajomym historie o leśnych duchach dla większego efektu. W zaplanowanym miejscu zabawki zaczęły powtarzać niektóre frazy z naszych rozmów, a potem krzyczały na cały las głosami moich przyjaciół. Ale miałem ubaw!

Moi rodzice mieszkali na wsi. W wiejskiej świetlicy miał miejsce taki oto żart. Przed seansem filmowym jakiś facet w kurtce łuskał nasiona słonecznika. Pewna dziewczyna podeszła do niego i powiedziała: „Poczęstuj mnie”, a on na to: „Sama się poczęstuj, włóż rękę do kieszeni”. Dziewczyna sięgnęła dłonią do kieszeni jego kurtki, wsadzając palce prosto w jakąś obrzydliwą, oślizgłą maź.
Pierwszego kwietnia nasz burmistrz postanowił zrobić wszystkim kawał i opublikował wiadomość, że podczas przebudowy starego mostu znaleziono skarb! To nie byłoby nic takiego, ale dziwnym trafem ośrodek archeologiczny również opublikował żartobliwą wiadomość o skarbie. Co tu się wydarzyło! Dwa źródła podają taką samą informację, więc musi być ona prawdziwa. Wtedy musiałem napisać sprostowanie.

Znalazłem stare zdjęcie dwójki dzieci i zdałem sobie sprawę, że jedno z nich wygląda jak mój przyjaciel. Postanowiłem zrobić mu wielkiego psikusa. Napisałem do niego list, podając się za prawnika i informując go, że tak naprawdę jest adoptowany. Zdjęcie było dowodem, że to prawda, bo rzekomo był na nim on i jego brat. Kilka dni później przyznałem się do tego kawału, a on powiedział: „O mój Boże, to ty? Zadzwoniłem nawet do rodziców i zapytałem, czy zostałem adoptowany”. © Nieznany autor / Quora
Kiedy miałam mniej więcej 8 lat, moja mama obudziła mnie, mówiąc: „W nocy spadło mnóstwo śniegu! Nie musisz iść do szkoły, zobacz!”. Wyskoczyłam z łóżka i podbiegłem do okna, żeby zobaczyć piękny śnieg, ale zamiast niego ujrzałam zieloną trawę. Mama zrobiła mi psikusa z okazji 1 kwietnia. © Lacy Windham / Quora

Moi teściowie walczą o mieszkanie pozostawione przez babcię mojego męża. Na początku siostrzeniec mojego męża wszystkim się chwalił, że babcia wielokrotnie obiecywała zapisać mu mieszkanie w testamencie! Okazało się jednak, że w ogóle nie było żadnego testamentu. Wtedy syn zmarłej, wujek mojego męża, oświadczył, że będzie tam mieszkał i nikogo nie wpuści. Matka mojego męża na to: „Mieszkaj sobie, ale masz mnie spłacać, bo inaczej sprzedam swoją część jakimś lewakom”. Siostra mojego męża z kolei żąda, żeby jej matka oddała swoją część wnukowi (wspomnianemu siostrzeńcowi), bo przecież babcia obiecała.
Mój mąż się w to wszystko nie wtrąca. Babcia nigdy go nie lubiła, a faworytką rodziców zawsze była jego siostra. Od początku więc rozumiał, że nic nie dostanie. Na początku nie rozumiałam, dlaczego w ogóle chciał iść na to rodzinne spotkanie i ciągnął mnie ze sobą. Pojęłam to dopiero wtedy, gdy po cichu wyciągnął z torby popcorn. Co za zabawny facet! Siedzieliśmy więc razem w kącie, chrupiąc popcorn i oglądając tę telenowelę.

Wspaniałe poczucie humoru powinno być uważane za supermoc — wiążą się z nim niezaprzeczalne korzyści zdrowotne, a na dodatek jest ono doskonałym sposobem na zwiększenie produktywności. Warto również wspomnieć, że dzięki autoironii stajemy się bardziej odporni na krytykę i mowę nienawiści. No i nie zapominajmy, że wszyscy współpracownicy w firmie uwielbiają ludzi, którzy opowiadają zabawne dowcipy!