Co dzieje się z ciałem astronautów po 9 miesiącach w kosmosie?

Astronauci Butch Wilmore i Suni Williams wyruszyli na krótką, 10-dniową misję na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej 5 czerwca 2024 roku. Jednak usterka silników odrzutowych zmieniła ich podróż w niespodziewaną 286-dniową przygodę. To sprawiło sprawiło, że przebywali na jednej nieprzerwanej misji NASA najdłużej ze wszystkich astronautów.

Co się dzieje z ludzkim organizmem przez 9 miesięcy w kosmosie? Okazuje się, że efekty są oszałamiające i nie trzeba być naukowcem, żeby je dostrzec. W naszym artykule opisaliśmy, co się dzieje z ciałem, które przez dłuższy czas jest poddawane działaniu mikrograwitacji.

1. Zmiany w układzie odpornościowym

Wydłużony czas przebywania w przestrzeni kosmicznej osłabia układ odpornościowy, przez co astronauci są bardziej podatni na infekcje. Zmiany w funkcjonowaniu komórek odpornościowych i reaktywacja uśpionych wirusów to w tych warunkach powszechne zjawisko, które sprawia, że trzeba monitorować stan zdrowia astronautów i stosować środki zaradcze.

2. Redystrybucja płynów

Na Ziemi grawitacja ciągnie płyny w dół, ale w przestrzeni kosmicznej przesuwają się one w kierunku górnej części ciała, co prowadzi do opuchlizny twarzy i uczucia podobnego do ciągłego przeziębienia. To może podnieść ciśnienie wewnątrz czaszki i powodować problemy ze wzrokiem.

3. Większy wzrost

Przy braku grawitacji, która obciąża kręgosłup, astronauci mogą urosnąć nawet o 3% w ciągu pierwszych kilku dni stanu nieważkości. Kręgosłup wydłuża się wraz ze spadkiem nacisku, ale po powrocie na Ziemię astronauci wracają w ciągu kilku dni do normalnego wzrostu.

4. Zaburzenia widzenia

Astronauci na długich misjach i po nich mogą doświadczać zespołu nerwowo-wzrokowego, który powoduje problemy ze wzrokiem. Zmiana umiejscowienia płynów w ciele może spowodować większy nacisk na nerw wzrokowy, co z kolei prowadzi do obrzęku i zmian w kształcie gałki ocznej. Chociaż niektóre efekty są tymczasowe, istnieją obawy dotyczące trwałych problemów ze wzrokiem.

5. Zmiany w sercu

Brak oddziaływania grawitacji na serce może doprowadzić do zmniejszenia masy mięśnia sercowego. To powoduje u niektórych obniżenie ciśnienia krwi i zawroty głowy po powrocie na Ziemię. Na szczęście większość astronautów z czasem wraca do zdrowia przy odpowiedniej rehabilitacji.

6. Zanik mięśni

W warunkach mikrograwitacji na mięśnie nie oddziałuje siła grawitacji, co prowadzi do ich zaniku. Astronauci mogą stracić do 20% masy mięśniowej w ciągu zaledwie kilku dni, jeśli regularnie nie ćwiczą. Aby temu zapobiec, astronauci trenują przez około dwie godziny dziennie na specjalistycznym sprzęcie, ale utrata mięśni w jakimś stopniu jest nieunikniona i wymaga rehabilitacji po powrocie na Ziemię.

7. Zwiększone narażenie na promieniowanie

Astronauci są narażeni na wyższe poziomy promieniowania kosmicznego, gdy znajdują się poza atmosferą Ziemi, co może zwiększać ryzyko zachorowania na raka i powodować spadek zdolności poznawczych. Chociaż Międzynarodowa Stacja Kosmiczna zapewnia pewną osłonę, długotrwałe misje wiążą się ze znacznie większym ryzykiem promieniowania.

8. Spadek gęstości kości

Kości są silne dzięki grawitacji. Bez niej astronauci doświadczają znacznej utraty gęstości kości, szczególnie bioder i nóg. Tracą około 1% masy kostnej miesięcznie, co jest znacznie wyższym wskaźnikiem niż u osób starszych przebywających na Ziemi. Są przez to bardziej podatni na złamania. To jeden z poważniejszych problemów związanych z długoterminowymi misjami kosmicznymi.

Podróże kosmiczne to nie tylko eksploracja wszechświata — to także odkrywanie, jak nasze ciała reagują na ekstremalne warunki. Choć wiemy bardzo wiele, nasze ciała skrywają jeszcze wiele tajemnic i niespodzianek. W tym artykule przeczytasz o niezwykłych rzeczach, do których zdolne jest ludzkie ciało! 💫🧠