10 osób opowiada o swoim dzieciństwie w latach 80.

Dorastanie w latach 80. wyglądało zupełnie inaczej niż obecnie, a nawet niż w latach 90. i 2000. Wielu ludzi wspomina tamte czasy z rozrzewnieniem i tęsknotą za spokojniejszym i swobodniejszym rytmem życia.

• W latach 80. byłam bardzo mała, ale coś mi świta, że miałam bardzo fajne zabawki. Pamiętam też, że sporo czasu spędzałam na zewnątrz i bardzo często używałam wyobraźni. © Groundbreaking-Cow22 / Reddit

• Jednym z moich najszczęśliwszych wspomnień z dzieciństwa było łapanie świetlików do słoika. Dorastałam na przedmieściach, ale niedaleko była zalesiona działka, gdzie zawsze było ciemno. Wraz z rozbudową okolicy pojawiło się więcej światła.
  Dziś świetlików już nie ma w mojej okolicy, a z tej zalesionej działki zaczęły znikać już na przełomie lat 80-tych i 90-tych. © KeepYrGlitterDry / Reddit

• Dorastałem pod koniec lat 80. na spokojnej ulicy, gdzie wszyscy się znali. Nasi sąsiedzi mieli duży dom, ale rzadko ich widywaliśmy. Namówiłem kolegów, żeby zadzwonili do ich drzwi. Sąsiedzi wyglądali na przerażonych i trzasnęli drzwiami bez słowa.
  Kiedy powiedziałem o tym mamie, przestraszyła się i powiedziała, że chronią w ten sposób córkę, która ma rzadką chorobę immunologiczną. Uczyła się w domu i była odizolowana od reszty ludzi.
  Zapytałem mamę, czy mogę się z nią jakoś skontaktować. Pomogła mi napisać list. Tydzień później jej rodzice wrzucili do naszej skrzynki odpowiedź. Tak to się zaczęło.
  Pisałem do niej co tydzień, opowiadając o tym, co widziałem na zewnątrz, a ona przysyłała mi rysunki, na których pokazywała, jak sobie to wszystko wyobraża. Pewnego dnia jej rodzice postawili w jej oknie małą lampkę. Kiedy się świeciła, to oznaczało, że napisała list.

• Dorastałem w latach 80-tych, kiedy na porządku dziennym było robienie kawałów przez telefon. Pewnego dnia zaczęło się u nas dziać coś dziwnego. Ktoś dzwonił i milczał. Słychać było oddech, a potem kliknięcie.
  Moi rodzice myśleli, że ktoś nam robi psikusy. Ale po piątym telefonie tata stracił cierpliwość. Krzyknął do telefonu: „Kim jesteś?! Czego chcesz?!” Nastąpiła długa cisza.
  Potem drżący głos odpowiedział: „To ja, David”. Nigdy nie widziałem, żeby mój tata tak zbladł. David był jego bratem — zniknął, kiedy mieli po kilkanaście lat.
  Okazało się, że od lat obserwował nas z daleka, ale wstydził się do nas odezwać. A te telefony? Zbierał odwagę, żeby w końcu nawiązać kontakt.

• Patrząc wstecz, najlepszą rzeczą w latach 80. był brak mediów społecznościowych. Nie wyobrażam sobie dorastania w dzisiejszych czasach. Bardzo się cieszę, że Facebook zyskał popularność dopiero kiedy byłem na studiach. © No_Glass9698 / Reddit

• Brak telefonów komórkowych, brak internetu. Tylko zabawa figurkami i spędzanie całych dni na zewnątrz. Trzeba było planować dzień tak, żeby obejrzeć ulubione programy w telewizji. To było o wiele lepsze dzieciństwo niż to, które dzieci mają teraz. © Nieznany autor / Reddit

• Urodziłem się w 1983 roku, wychowywałem się na farmie. Po śniadaniu wychodziliśmy na dwór i nie wracaliśmy aż do zmroku lub obiadu.
  Dziadkowie mieszkali po drugiej stronie pastwiska, a w lodówce w garażu trzymali napoje i słodycze lub kanapki lodowe. Przejechałem z milion kilometrów na rowerze. © HayTX / Reddit

• Urodziłem się w ’71, a lata 80. nie różniły się od innych dekad. Pamiętam, że często bywało nudno, tak jak dziś. Automaty do gier były jednak naprawdę fajne. © Smart-Comb7108 / Reddit

• Jako dzieciak byłem niezależny i spędzałem czas na dworze, ale jestem wystarczająco młody, by załapać się na rewolucję technologiczną. Czuję się, że dostałem to, co najlepsze z obu światów. © Kukantiz / Reddit

• Dorastałam na wsi, wspinałam się na drzewa, biegałam z chłopakami, jeździłam na różowym rowerze, jadłam owoce prosto z drzewa i wracałam do domu, kiedy robiło się ciemno. © Elisa8th / Reddit

Od czasu do czasu zaskakuje nas przypływ nostalgii, a 15 nostalgicznych zdjęć, dzięki którym robi się ciepło na sercu, sprawi, że wrócicie myślami do młodości.