15 przykładów na to, że nie należy oceniać książki po okładce, a ludzi po wyglądzie

rok temu

Według popularnego powiedzenia nie powinno się oceniać książki po okładce. Często jednak o tym zapominamy i wciąż oceniamy ludzi na podstawie ich ubioru czy manier. To może prowadzić do niekomfortowych sytuacji, gdy okazuje się, że dana osoba wcale nie jest tym, za kogo ją uważaliśmy.

Wczesnym rankiem siedziałam w kawiarni. Obok mnie siedziało kilku mężczyzn w wieku przedemerytalnym. Byli czysto, ale skromnie ubrani. Ciągle coś zamawiali, a ja im współczułam i chciałam im podpowiedzieć, że wszystko, co biorą, mogą wziąć z menu śniadaniowego 2 razy taniej. W końcu zdjęłam słuchawki i usłyszałam fragment ich rozmowy. Dyskutowali o wielomilionowej transakcji sprzedaży jakiejś fabryki.

Pamiętam, jak starszy, skromnie ubrany pan wszedł do naszego salonu, oferującego luksusowe wyposażenie wnętrz. Jeden ze sprzedawców zaczął z niego kpić, oferując mu to i owo, ironicznie podając ceny. Udzieliłem mu wtedy ostrej reprymendy! Powiedziałem: „Musisz być grzeczny w stosunku do każdej osoby, która tu wchodzi. Nic o nich nie wiesz, ale każdy jest twoim klientem. Powinieneś być uprzejmy dla wszystkich”. Później przyznał mi rację, bo starszy pan przyniósł dużą kwotę w torbie na zakupy i zamówił nasze najdroższe meble do swojego domu!
Musiałam pobrać pacjentce krew. Wszyscy w szpitalu się jej bali, bo była złośliwa i lubiła się awanturować. Próbowałam ją ułagodzić: chwaliłam wspaniałe kolczyki, pytałam o wnuka, ale nic nie działało. Ostatnia próba: zapytałam o stary, zniszczony pierścionek na jej palcu. W końcu obie się popłakałyśmy, bo okazało się, że pierścionek podarował jej mąż, którego bardzo kochała. Myślę, że każdy z nas czasami bywa nieprzyjemny dla otoczenia, aby ukryć ból w sercu. A otoczenie uważa, że to po prostu złośliwość. © Amanda Conda / Quora

Mówią, że w dzisiejszych czasach dzieci są źle wychowane. W sali zabaw obserwowałam wesoło bawiące się maluchy, w tym moje. Widziałam, że szalały na samochodzikach i nie chciały ustąpić innym. Poszłam więc zaprowadzić tam porządek, żeby wszyscy ustawili się w kolejce. Udało mi się. Wszyscy jeździli po kolei. Tylko jedna dziewczynka stała w kącie i nie podchodziła. Widać było, że jest nieśmiała. Ustawiłam ją w kolejce. Przejechała się samochodzikiem. Kilka minut później podeszła do mnie, wzięła mnie za rękę i podała mi batonika. Nie odezwała się ani słowem. Słodkie!
Obserwowałem mężczyznę z rowerem, który przeglądał śmietnik w poszukiwaniu butelek. U nas można je oddać do recyklingu i dostać trochę pieniędzy. Zaczepiłem go, a on opowiedział mi swoją historię. Miał przyzwoitą pracę, chyba był nauczycielem. Ale potem przeszedł na emeryturę, owdowiał i zdał sobie sprawę, że nie wie, co ze sobą zrobić. Kupił więc rower i zaczął jeździć po okolicy. Pieniądze z uzbieranych butelek przekazywał organizacji charytatywnej ma rzecz dzieci. To smutne, że ludzie, którzy widzą go po raz pierwszy, myślą o nim złe rzeczy. © Jo Colquhoun / Quora
Pracowałem w sklepie ze sprzętem AGD. Przyszedł jakiś facet w dresie, w klapkach i z torbą pomidorów i cebuli. Pochodził, pooglądał i w rezultacie kupił lodówkę i pralkę. A przy kasie żartował, że żona wysłała go tylko po warzywa do sałatki. To fakt, klientów nie powinno oceniać się po wyglądzie.

Nasz przyjaciel jest profesorem, od wielu lat wykłada na uniwersytecie. Jest fanem muzyki punkowej i subkultur. Ma fantastyczne poczucie humoru. Spotkaliśmy się niedawno, a on spytał: „Co się we mnie zmieniło?”. Przyjrzałam się mu uważnie i odkryłam, że ma przekłute uszy. Powiedział, że zrobił sobie prezent na 50. urodziny i że zawsze o tym marzył. Zazdroszczę jego studentom.
Tę historię opowiedziała mi koleżanka, która pracuje w banku. „Pod koniec dnia okazało się, że mam manko w kasie. Musiałam je pokryć z własnych pieniędzy. Miesiąc później przyszedł facet i powiedział, że kiedy wypłacałam mu pieniądze, przez pomyłkę wypłaciłam dwa razy większą kwotę. Bardzo przepraszał, że nie oddał ich od razu, ale dopiero wrócił z rejsu. Byłam zszokowana Po miesiącu oddali mi pieniądze z banku, chociaż mogli je zatrzymać”. Chciałam tylko dodać, że oboje później się pobrali.
Pracuję w sklepie jubilerskim. Przyszły dwie kobiety. Paznokcie miały brudne i zniszczone, przetłuszczone włosy z odrostami, spalone słońcem twarze. Przyjąłem od nich zamówienie, zapłaciły z góry, potem dałem znać, że zamówione rzeczy są gotowe. Po odbiór zgłosiły się piękne, świetnie ubrane i zadbane. Wychodząc, powiedziały, że w sklepie, w którym najpierw chciały zamówić biżuterię, potraktowano je bardzo nieuprzejmie, więc obraziły się i przyszły do mnie. A wydały u nas wtedy mnóstwo pieniędzy. Minęło 15 lat, ale wciąż to pamiętam!

Pierwszego dnia na uniwersytecie wywarłem niezatarte wrażenie. Mam długie włosy, brodę i noszę skórzaną kurtkę. Tak się złożyło, że tuż przed rozpoczęciem zajęć miałem kontuzję oka i lekarz kazał mi nosić czarną opaskę. Tak, wyglądałem jak szef gangu motocyklistów, nikt nawet nie chciał usiąść obok mnie. Szybko stałem się jednym z najlepszych studentów i próbowano mnie zwabić na bardziej prestiżowy uniwersytet, ale dziekan i moi koledzy z roku przekonali mnie, żebym został. © Michael Berch / Quora
Moja znajoma pracowała w sklepie z elektroniką i oprócz pensji dostawała procent od sprzedaży. Przyszedł do nich biednie wyglądający facet w roboczym ubraniu. Konsultantkom nawet nie chciało się do niego podejść. Ale moja znajoma się nim zajęła. Okazało się, że był brygadzistą zespołu robotników, którzy dali mu pieniądze na kupienie w mieście potrzebnych im rzeczy. Kupił kilka tabletów, telefonów i laptopów. Leniwe konsultantki patrzyły na moją znajomą z zazdrością.
Kiedyś często przesiadywałam w sklepie z fantastyką. Wróciłam tam po kilku latach, ale wszystko się zmieniło i czułam się nie na miejscu. A przy kasie stał goth: facet z całkowicie białą skórą, długimi czarnymi włosami, piercingiem i podartą koszulką. Miałam wrażenie, że jestem zbyt zwyczajna, żeby tu być. I wtedy sprzedawca uśmiechnął się i zapytał niezwykle grzecznie: „W czym mogę pani pomóc?”. Roześmiałam się. Wstyd mi, że oceniłam go po wyglądzie. © Jody Nye / Quora

Zaczęłam pracę w szkole. Od razu ostrzeżono mnie przed jednym uczniem, uważanym za najgorszego łobuza. Wszyscy nauczyciele już dawno dali sobie z nim spokój, ale ja postanowiłam się z nim zaprzyjaźnić. Później wyznał, że zaczął codziennie chodzić do szkoły na moje lekcje matematyki. Stopniowo jego wyniki ze wszystkich przedmiotów poprawiały się, a po szkole poszedł na studia. © Sally Selcen Stochliya / Quora
Przyszła do nas do pracy pewna pani: śliczna, uśmiechnięta blondynka, elegancka, uduchowiona i czarująca. Wszyscy się zachwycali, jak z niej miła osoba. A potem okazało się, że dziewczyny, które pracowały pod jej kierownictwem, codziennie płakały, a potem jedna po drugiej odchodziły. Słodka blondynka okazała się być wredną jędzą.
Pracowałem w firmie telefonii komórkowej. Wbiegłem do biura, żeby odebrać jakieś dokumenty. Zobaczyłem starszego mężczyznę klęczącego na podłodze i zeskrobującego gumę do żucia z wykładziny. Zapytałem go o drogę, a on wszystko mi wyjaśnił. Zapomniałbym o tym incydencie, ale 6 miesięcy później świętowaliśmy pomyślne uruchomienie projektu. Na przyjęciu prezes firmy przedstawił nam swojego ojca. To był facet, który wtedy zeskrobywał gumę. © Sean Griffin / Quora