16 pięknych historii, które dowodzą, że odrobina współczucia zmienia świat na lepsze

Siły dobra istnieją nie tylko w bajkach. Czasami zwykli ludzie wcielają się w rolę szlachetnej wróżki i w cudowny sposób zmieniają życie nieznajomych — słowem lub czynem. Zapraszamy do przeczytania wspaniałych historii, którymi podzielili się internauci.

• Gdy pracowałam w fast foodzie, któregoś dnia kobieta zostawiła na stole torebkę Louis Vuitton. Czekałam około 20 minut, ale pamiętam, że widziałam, jak wychodziła, więc wzięłam ją i wrzuciłam do biura rzeczy znalezionych. Ani razu nie zajrzałam do środka.
  Nikt się nie zgłaszał. Mój szef zagadał do mnie: „Hej, minął miesiąc... chcesz tę torebkę?”. Odpowiedziała, że chcę i poszłam po nią na zaplecze. Rozpiąłem zamek i ku mojemu zaskoczeniu nie było w niej nic poza kawałkiem papieru. Okazało się, że to paragon za tę właśnie torebkę.
  Była tam też zapisana wiadomość: „Dla dziewczyny, która potrzebowała nowej torebki na święta”. Kimkolwiek była ta kobieta, taki miała zamiar. Spojrzałam na paragon... 1700 dolarów za torebkę!? Ostrożnie włożyłam do niej swoje rzeczy, zabrałam ją do domu i nie wspomniałam o niej ani słowem.
  Dzięki niej świetnie wyglądałam na wielu rozmowach kwalifikacyjnych. Wciąż ją mam, ponieważ przypomina mi o skromnych dniach, kiedy się nie przelewało i przypomina mi, że powinnam być wdzięczna i czynić dobro dla innych. © Katelyn Guzman / Quora

• Wiele lat temu, kiedy po raz pierwszy się ożeniłem, mieliśmy bardzo mało pieniędzy i żyliśmy od wypłaty do wypłaty. Moja żona była w ciąży z naszym pierwszym dzieckiem, a ja pracowałem na pół etatu. Poszedłem do sklepu kilka dni przed wypłatą, aby kupić tylko to, czego absolutnie potrzebowaliśmy. Trochę chleba, płyn do mycia naczyń i słoik majonezu. W sumie rzeczy warte około 10 dolarów.
  Przy kasie użyłem mojej karty, mając nadzieję, że przejdzie. Ale kasjerka powiedziała: „Transakcja odrzucona”. Poprosiłem ją, aby odłożyła jedną rzecz, i znów spróbowałem, a w międzyczasie za mną utworzyła się kolejka. Kasjerka, już bardziej zaniepokojona: „Znowu odrzucona”. Zwiesiłem głowę i zrobiłem to po raz ostatni. Było mi piekielnie wstyd, bo udało mi się kupić tylko bochenek chleba.
  Wziąłem paragon i szybko przemknąłem do samochodu, chcąc po prostu zniknąć. Czułem się totalnie zawstydzony; zawiodłem jako żywiciel rodziny. Byłem już prawie w aucie, gdy usłyszałem głos małej dziewczynki, tej samej, która stała z matką tuż za mną w kolejce. „Proszę pana! Proszę pana!” — zawołała.
  Odwróciłem się, a ona wyciągnęła rękę, by wręczyć mi plastikową torbę spożywczą. Były w niej rzeczy, które kazałem odłożyć kasjerce. „Kupiliśmy to dla ciebie”. Zaskoczony i właściwie upokorzony, wymamrotałem „dziękuję”, wszedłem do samochodu, położyłem głowę na kierownicy i rozpłakałem się jak dziecko. Ze wstydu, z wdzięczności, z absurdalności tej sytuacji, z rozczarowania samym sobą, który nie jest w stanie zadbać o podstawowe potrzeby swojej rodziny.
  Minęło 25 lat, ale to wspomnienie wciąż jest żywe w mojej pamięci i nadal jestem wdzięczny tej małej dziewczynce i jej mamie; i wciąż płaczę, gdy myślę o tym, że taki mały czyn może znaczyć tak wiele dla osoby w potrzebie. Od tamtej pory pomagam ludziom, jeśli tylko możemy sobie na to pozwolić (tak, nawet w kolejkach spożywczych). © akambe / Reddit
• Kiedy miałem 16 lat, jechałem z rodziną do Nowego Jorku. Zapowiadali upały. Nie latałem zbyt często samolotami i nie wiedziałem, że powinienem ubrać się ciepło, zwłaszcza na długi lot. Miałam na sobie szorty i koszulkę; zapomniałam wyciągnąć bluzę z dużego bagażu.
  To był nocny lot, a ja marzłem, próbując zasnąć. Personel się nie zjawiał, a ja nie wiedziałem, czy mogę poprosić o koc. Byłem z dala od rodziny, obok zagranicznej pary turystów w podeszłym wieku, i po prostu starałem się zasnąć, ale czułem się wyziębiony. Obudziłem się po kilku godzinach i zdałem sobie sprawę, że nie jest mi tak zimno jak wcześniej. Nagle zobaczyłem, że mam na sobie ręcznie robiony szal.
  Kobieta obok na pewno widziała moją zdziwioną minę, ponieważ powiedziała łamaną angielszczyzną: „Trząsłeś się przez sen, dałam ci to”, wskazując na szal. Podziękowałem jej, a ona powiedziała: „Idź dalej spać, on śpi”, wskazując na swojego męża, który zaczął się wybudzać. Zasnęłam na resztę lotu i dziękowałam jej jeszcze ze sto razy, gdy wysiadaliśmy. Co za urocza kobieta. © scratpac4774 / Reddit
• Kiedy byłam bardzo młodą i ciężarną dziewczyną, byłam przyzwyczajona do wielu nieuprzejmych spojrzeń lub komentarzy na temat rodzenia dziecka w tak młodym wieku, nie będąc zamężną. Ale kiedyś pewna starsza pani podeszła do mnie, wręczyła mi 20 dolarów i powiedziała: „Hej, kochanie, masz na pieluchy, są drogie. Powodzenia!”. Ta chwila życzliwości zostanie ze mną na zawsze. © coddiwomplek / Reddit

• Kiedy byłem na pierwszym roku studiów, nie radziłem sobie w rozmowach z kobietami. Myślę, że tak się dzieje, gdy przechodzisz z małego liceum na wielki uniwersytet. Ale ja byłem bardziej nieśmiały niż w innych sytuacjach. Na jednej z imprez wpadłem w oko pewnej dziewczynie i pomimo oporów zebrałem się na odwagę i zagadałem do niej.
  Wyszło żenująco. Nie pamiętam dokładnie, co się stało, ale wyglądało to tak, że się przywitałem, a ona powiedziała coś w stylu: „Spróbuj gdzie indziej, trójki nie powinny rozmawiać z dziesiątkami”. Pamiętam też, że powiedziała to bardzo głośno, a kilku chłopaków w pobliżu głośno się śmiało, krzycząc, że zostałem odrzucony. Uciekłem do innego pomieszczenia i czułem, że ktoś za mną idzie.
  Odwróciłem się i zobaczyłem dosłownie najpiękniejszą kobietę, jaką widziałem przez całe 4 lata studiów. Powiedziała mi, że osoba, z którą rozmawiałem, grała ze znajomymi w grę, w której dziewczyny namawiają facetów do rozmowy, a następnie dają im kosza. Dodała, że powinienem to zignorować. Powiedziała też, żebym spędził z nią resztę wieczoru, a będę jej „chłopakiem”. Ona kończyła całe studia, a ja dopiero pierwszy semestr. Ten jeden akt dobroci przywrócił mi pewność siebie i pozbyłem się tej dziwnej nieśmiałości.
  Widziałem ją później kilka razy na kampusie, a ona zawsze podchodziła i mocno mnie przytulała. To było wspaniałe uczucie. Wysyłała mi nawet wiadomości przez cały okres studiów, pytając, jak sobie radzę. © chuck_cascio / Reddit
• Jestem studentką, która uczy się w ciągu dnia i wieczorami pracuje jako kelnerka. Przeprowadziłam się z innego miasta 3 miesiące temu i nie nawiązałam jeszcze żadnych znajomości. A wczoraj ułamał mi się ząb. Ból był okropny, nie do zniesienia, a nie miałam pieniędzy na dentystę.
  Podczas pracy każdy gwałtowny ruch czy głośny dźwięk dosłownie eksploduje bólem. Inni kelnerzy na zmianie podchodzili do mnie i wręczyli mi kopertę, a w niej wszystkie napiwki z całego dnia. Powiedzieli: „Proszę, to dla ciebie! Idź z samego rana wyleczyć ząb”. Popłakałam się z tej dobroci. © Oddział 6 / VK
• Nieznajomy podarował mi różę. Był starszym facetem i fakt, że po prostu dał mi ją bez słowa, z uśmiechem na twarzy, ubarwił mój dzień, tydzień i miesiąc. Od tamtej pory nigdy go nie widziałam. © Nieznany autor / Reddit

• W college’u przeszłam głęboką depresję, a podczas przerwy letniej pracowałam jako sprzątaczka w hotelu, co okazało się niezwykle wymagającym zajęciem. Mam wrażenie, że wakacyjne miesiące pracy fizycznej, spędzane głównie w samotności, dały mi czas na przepracowanie trudnych emocji.
  W każdym razie pewnego dnia kończyłam sprzątanie korytarza. Panowała straszna duchota i upał, a ja mocno się pociłam (klimatyzowali tylko pokoje). Byłam całkowicie wyczerpana i brudna. Podczas ładowania śmieci na wózek dwóch przystojnych mężczyzn (błysk w oku, świetny styl, skóra opalona i gładka, piękne, duże uśmiechy) wychodziło akurat z pokoju. Zatrzymali się i zaśpiewali mi wspaniałą piosenkę acapella, a ich głosy odbijające się echem w długim pustym korytarzu były wręcz nierealne.
  Okazało się, że byli śpiewakami, którzy jechali na występ. Nigdy nie zapomnę tego doświadczenia. To było jakieś 12 lat temu, a ja wciąż pamiętam to uczucie. Jak bardzo odrobina dobroci i piękna może podnieść na duchu. © Manic_Sloth / Reddit
• Moja pierwsza żona porzuciła nas, gdy mój syn był jeszcze niemowlakiem. Było ciężko, ale jakoś dałem radę. Pewnego wieczoru wybrałem się na kolację z przyjaciółmi. Musiałem przewinąć dziecko, a w męskiej toalecie nie było stolika. Zapytałam kobietę wychodzącą z damskiej toalety, czy jest pusta, a ona sprawdziła i dała mi zielone światło. Kiedy próbowałem uporządkować torbę z pieluchami, podeszła i zaproponowała, że go przewinie.
  Powiedziałam jej, że sobie poradzę, ale nalegała i mnie objęła. Najwyraźniej przez cały czas byłem na skraju załamania, a ona od razu to wyczuła. Płakałam chwilę, podczas gdy zupełnie obca osoba przewijała mojego synka, podziękowałam jej z całego serca i wróciłem do stolika, zrzuciwszy nieco ciężaru ze swoich barków. Nie mam pojęcia, kim była ta kobieta, ale tamtej nocy okazała się moim aniołem. © PrintError / Reddit
• Uwielbiam starodawny zestaw do cukru i śmietanki mojej babci. Kiedy wyszłam za mąż, chciałam mieć własny, ale babcia wciąż używała swojego. Rozpoczęłam więc poszukiwania czegoś podobnego. Najwyraźniej ten konkretny plastikowy zestaw nie był popularny albo niewiele z nich przetrwało, ponieważ w zasadzie nie dało się go znaleźć.
  W końcu po prostu zamieściłam dokładny opis na forum antykwariuszy, ponieważ nie mogłam nawet znaleźć zdjęcia, a pewna pani odpisała, załączając fotografię zestawu, który miała. Zapytałam ją, czy go sprzeda, i opowiedziałam, dlaczego tak go chcę. Odparła, że rozważy sprzedaż, więc wysłałam jej swój adres i poprosiłam o adres zwrotny lub dane do płatności.
  Nie otrzymałam odpowiedzi, ale kilka tygodni później zestaw przyszedł pocztą (bez adresu nadawcy) i uroczy list z życzeniami małżeńskimi. Kobieta żywiła nadzieję, że będę ceniła zestaw, który mi wysłała. Ta zupełnie obca osoba, o której nie wiedziałam nic, wysłała mi tak niesamowity prezent! Po 13 latach nadal go używam i bardzo sobie cenię! © WifeofTech / Reddit

• Kilka godzin przed moim ślubem byłem w windzie, już przyszykowany i ubrany. Do windy wszedł jakiś facet, spojrzał na mnie i powiedział: „Jesteś panem młodym?”. Odpowiedziałem: „Zgadza się”. Wtedy on stwierdził: „Wyglądasz na spokojnego, to znaczy, że postępujesz właściwie”.
  Potrzebowałem dokładnie takich słów otuchy, aby rozpocząć najlepszy dzień w moim życiu. Dziękuję, nieznajomy! © TaliasMithevallir / Reddit
• W pierwszej klasie liceum byłam wyrzutkiem, praktycznie wszystkie moje stare przyjaciółki z gimnazjum porzuciły mnie dla bardziej popularnych kręgów, chyba byłam „zbyt głupia” lub „nieatrakcyjna”, by móc się z nimi zadawać. Zostałam samotnikiem. Na zajęciach wychowania fizycznego zawsze odstawałam, ponieważ nie byłam w formie i ogólnie byłam nieatletyczna. Wiedziałam, że ludzie się ze mnie śmieją.
  Pewnego dnia podczas rozgrzewki biegałam, a jedna z bardzo popularnych, wysportowanych dziewczyn podeszła do mnie i powiedziała, że podoba jej się moja koszulka, a wszyscy jej znajomi dziwnie na nią patrzyli. Po tym wysłałam jej wiadomość na Instagramie i napisałam, jak wiele to dla mnie znaczy. Od tamtej pory jesteśmy przyjaciółkami. Wiem, że to nic takiego, ale ja nigdy tego nie zapomnę. Wtedy nauczyłam się, jak wielki wpływ na czyjeś życie może mieć drobny akt dobroci. © riskykreme / Reddit
• Naszą suczkę potrącił samochód. Pewna para widziała całe zdarzenie. Poszli za nią, by spróbować ją uratować. Przeczesali las, ale bez skutku.
  Inny przypadkowy mężczyzna zaciekawił się i zapytał tych ludzi, czego szukają. Po wyjaśnieniu, że gdzieś tu jest ranna suczka, facet zaangażował swojego psa myśliwskiego, aby wyśledził jej zapach. I faktycznie doprowadził grupę nieznajomych do naszej małej. Zadzwonili do mnie, a wzięli ją i spotkaliśmy się na najbliższym pogotowiu weterynaryjnym.
  Widok naszego pieska ze złamaną szczęką i wystającym okiem był straszny. Para powiedziała nam: „Wiemy, że jesteście młodzi, i wiemy, jak to jest być młodym, więc możemy pomóc wam opłacić koszty”. Ta sytuacja przywróciła nam wiarę w ludzkość. Po prawie roku nasza suczka żyje i ma się dobrze. © turnipsedith / Reddit

• Gdy zaczęłam pracę jako kelnerka, przechodziłam naprawdę ciężki okres, a na jednej ze zmian nikt nie zadał sobie trudu, aby powiedzieć mi, że numery stolików zostały zmienione, więc nie byłam świadoma nowego rozkładu. Zanosiłam posiłki do niewłaściwych stolików i denerwowałam się, że nikt nie wie, co się dzieje. A mój menedżer nagle się zagotował, zabrał mi talerze i krzyknął, żebym wróciła do kuchni i choć raz na coś się przydała.
  Byłam cała w nerwach i czułam się bardzo upokorzona, ponieważ ta scena wydarzyła się tuż przy sali restauracyjnej. Ale wtedy wstała starsza pani niewielkiego wzrostu i powiedziała menedżerowi, że jest w pracy i że musi dobrze komunikować swoje pomysły. Następnie podeszła do mnie, powiedziała, że dobrze wykonuję swoje zadanie i uściskała mnie, jakby była moją babcią. Rozpłakałam się. © Curious-Resource-962 / Reddit
• Moja mama, która chorowała na Alzheimera, mieszkała ze mną. Gdy czekaliśmy w kolejce, aby zapłacić za wizytę u stomatologa, mama podsłuchała, jak inna kobieta mówi, że nie ma tyle pieniędzy, ile życzyli sobie za zabiegi, których potrzebowała. Moja mama, niech Bóg ma w opiece jej duszę, zapytała mnie: „Czy mam gotówkę?”. Potwierdziłam, a ona powiedziała: „To dobrze, chcę zapłacić za wizytę tej kobiety”.
  Nie miałam pojęcia, o kim mówi, ponieważ nie słyszałam tamtej rozmowy. Kobieta poszła akurat do toalety, ale młoda recepcjonistka wiedziała, o co chodzi mojej mamie i powiedziała: „Jej rachunek to 275 dolarów”. Mama bez chwili zawahania zapytała: „Czy mam tyle pieniędzy?”. Powiedziałam, że tak, i zapłaciła rachunek. Wyszliśmy, zanim tamta kobieta wróciła. Moja mama była taka szczęśliwa. © 3b1gplusgrb / Reddit
• Pewnego wieczora mój kot Max uciekł z domu, a ja nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy aż do godzin porannych. Właśnie przeżyłam okropne rozstanie, zamartwiałam się i obarczałam poczuciem winy.
  Około godziny 19:00 rozległo się pukanie do drzwi. Mężczyzna zapytał, czy nie zgubiłam kota. Okazało się, że znalazł Maxa i że potrąciła go ciężarówka. Zobaczył mojego kotka na drodze, gdy jechał do pracy. Zatrzymał się, aby sprawdzić, czy da się coś zrobić.
  Był elektrykiem, który tamtego dnia miał napięty grafik, więc jeździł z moim kotem w samochodzie przez cały dzień. Ogrzewał Maxa, dawał mu wodę, a nawet podzielił się z nim swoją kanapką z szynką. Zapytałam, skąd wiedział, że to mój kot (jest mistrzem w wyplątywaniu się z obróżki, więc nie miał jej, gdy został znaleziony).
  Okazało się, że ten facet chodził po pracy od drzwi do drzwi po ulicy, na której znalazł Maxa, i pytał o zaginionego kota. Powiedział, że kocha te zwierzęta i ma nadzieję, że ktoś zrobiłby to samo dla niego. Wrócił do swojego mruczka i zostawił mojego. Cała interakcja trwała może 5 minut, a ja nawet nie poznałam jego imienia.
  Max w pełni wyzdrowiał. 8 lat później, gdy piszę te słowa, śpi obok mnie. Chciałabym wiedzieć, kim był ten człowiek i mu odpowiednio podziękować. Nigdy tego nie zapomnę. © ArobaticAsparagus6 / Reddit

A te historie stanowią dowód na to, że życzliwość jest jedną z najwspanialszych wartości.