Nie zamierzam niańczyć mojego chłopaka, a przez jego mamę mam jeszcze więcej wątpliwości

Dynamika rodzinnych relacji może się nagle skomplikować, zwłaszcza gdy przypisują ci role, na które nigdy się nie zgodziłeś. Wśród bliskich łatwo o zatarcie granic, szczególnie jeśli tymi bliskimi są rodzice. Kiedy nasza czytelniczka powiedziała mamie swojego chłopaka, że nie jest jego opiekunką, oczywiście spodziewała się sprzeciwu — ale jej reakcja wykroczyła poza skalę.

Niespodziewane objawienie

Cześć, Jasna Strono!

Mój chłopak 2 miesiące temu rzucił pracę i nadal nie chce szukać nowej. W tej chwili to ja nas utrzymuję. On tylko ogląda telewizję. Kiedy proszę go, żeby coś sobie znalazł, mówi mi, że jestem „materialistką”.

Pewnego dnia zobaczyłam rachunki i wtedy miarka się przebrała. Okazało się, że widział we mnie swoją opiekunkę. „Nie będę cię niańczyć!” — krzyknęłam. A on wpatrywał się we mnie pustym wzrokiem, nie mówiąc ani słowa.

Oczekiwania matki

Miałam tego tak dość, że w końcu postanowiłam opowiedzieć o wszystkim jego mamie, licząc na jakieś wsparcie — ale okazało się, że była taka sama jak on. Powiedziała spokojnie: „Super, że znalazł kogoś, kto się nim zaopiekuje”, po czym wręczyła mi kartkę ze swojej torebki.

Była to lista kontrolna sporządzona lata temu — rzeczy, w których partnerka powinna mu pomóc, takie jak budzenie, upewnianie się, że je warzywa itp. Wpatrywałam się w nią oszołomiona, a ona dodała nieco zawstydzona: „Po prostu zawsze się martwiłam, że nie poradzi sobie sam”.

Konkretne granice

Wtedy spokojnie odłożyłam listę i powiedziałam jej, że kocham jej syna, ale nie pisałam się na bycie menedżerką jego życia. Nie mogłam uwierzyć, że jego mama nie miała problemu z sytuacją, w której jej syn potrzebuje pomocy w podstawowych dorosłych sprawach. Powinna go przecież faktycznie wspierać w usamodzielnianiu się!

Ku mojemu zaskoczeniu jego tata zachichotał niezręcznie i powiedział: „Chyba nadszedł czas, aby nasz chłopiec dorósł”.

Troskliwa dziewczyna i opiekunka do dzieci?

Mój chłopak na początku nie mówił zbyt wiele, ale później tego samego wieczoru przeprosił i poprosił, żebym pomogła mu stać się lepszym człowiekiem — nie poprzez robienie za niego rzeczy, ale poprzez wycofanie się, aby mógł sobie z tym poradzić na własną rękę. Szczerze mówiąc, ulżyło mi, że chce się rozwijać, ale teraz nie do końca wiem, jak mu pomóc.

Czy powinnam po prostu przestać robić wszystko za niego? Gdzie przebiega granica między byciem troskliwą dziewczyną a opiekunką?

Dziękujemy za otwarcie się na temat tej skomplikowanej sytuacji, która zaburzyła równowagę wśród bliskich ci osób. Przygotowaliśmy cztery rady, które pomogą ci uporać się z tymi wyzwaniami, odbudować harmonię i ponownie połączyć się z ważnymi dla ciebie ludźmi.

Postaraj się jasno określić zasady.

Zdrowe granice pokazują, co jest właściwym zachowaniem w relacjach — takim, które zapewnia bezpieczeństwo obu stronom. Ich wyznaczanie ma kluczowe znaczenie, by dbać o siebie i budować pozytywne relacje. Zdecyduj, z czym czujesz, a z czym nie czujesz się komfortowo.

Dobrze jest być wspierającą osobą, ale nie za cenę wejścia w rolę czyjegoś rodzica. Zakomunikuj te granice delikatnie, ale stanowczo.

Rozważ rozmowę o długoterminowej wizji.

W związkach dobra komunikacja pozwala wyjaśnić drugiej osobie, czego doświadczamy i jakie są nasze potrzeby. Akt porozumiewania się nie tylko pomaga zaspokoić potrzeby, ale także pomaga zachować łączność w związku.

Przeprowadźcie szczerą rozmowę na temat tego, jak każde z was chciałoby, aby wyglądało partnerstwo. Czy oboje cenicie sobie niezależność, dojrzałość emocjonalną, współodpowiedzialność? Upewnij się, że jesteście zgodni.

Starajcie się wspólnie świętować małe zwycięstwa.

Wspólne celebrowanie drobnych sukcesów pomaga budować zaufanie i pielęgnować intymność. W ten sposób możesz zmienić jego wizję i pokazać, że robienie rzeczy razem jest o wiele lepsze niż w pojedynkę. Być może w rezultacie wykaże zainteresowanie, by wnieść swój wkład.

Gdy doceniasz wysiłki i sukcesy partnera, czuje się zrozumiany i wspierany. To wzajemne uznanie buduje głębszą więź między wami. Docenianie małych zwycięstw kreuje też wspierające środowisko.

Życie rodzinne rzadko jest proste, pełne miłości i wzajemnego szacunku. Pojawiają się też niewypowiedziane obawy i nawarstwiają się odkładane przez lata zadry. Przeczytajcie naszą kolejną historię rodzinną, w której zhańbiono pamięć zmarłego dziecka.