Ponad 20 historii, które udowadniają, że nie powinno się nikogo oceniać po wyglądzie

rok temu

Pierwsze wrażenie jest często mylące: skromnie ubrany człowiek może okazać się milionerem, a urocza i słodka dziewczyna — chciwą jędzą. Nie ma sensu oceniać kogokolwiek po wyglądzie, a bohaterowie naszego artykułu nauczyli się tego z własnego doświadczenia.

Siostra zaprosiła mnie na przyjęcie urodzinowe. Rano poszłam do sklepu jubilerskiego, bez makijażu, w dresie, z włosami spiętymi w kucyk, bez torebki. Wyglądałam jak żebraczka. Poprosiłam sprzedawczynię o pokazanie mi kolczyków. Zmarszczyła nos, wyjęła je, ale mi nie dała. Zaczęłam pytać o kamienie, a ona nie wytrzymała i powiedziała: „Chce pani tylko pooglądać? Bo mam dużo pracy”. Wzruszyłam ramionami, wyjęłam z kieszeni kartę kredytową i kluczyki do samochodu i powiedziałam: „Nie powinna pani oceniać po pozorach”. I wyszłam. Kolczyki kupiłam w innym sklepie. W ogóle nie zwrócili uwagi na mój wygląd, byli super grzeczni, pokazali wszystko, zapakowali w ładny papier i pożegnali mnie uprzejmie.
Kiedyś wezwałam rodziców mojej uczennicy do szkoły w sprawie jej słabych wyników w nauce. Tata przyszedł ubrany w dżinsy i T-shirt. Był bardzo wygadany! Pomyślałam: „Córka jest taka jak jej tata, mówi, co jej ślina na język przyniesie!”. Powiedziałam mu, że mam podwyższone ciśnienie. Okazało się, że ten gaduła był lekarzem, czołowym kardiochirurgiem w regionie.
Znajoma opowiadała mi, że budowała z mężem willę. Kiedy ją wykańczali, postanowili zamówić karnisze. Wyszli z domu tak jak stali — w starych, zakurzonych ubraniach. Sprzedawczyni pokazała im więc tanie plastikowe karnisze, a oni mają bardzo duże okna. Kiedy próbowali spojrzeć w kierunku bardziej solidnych rzeczy, sprzedawczyni ze złością wyszeptała, że to dla nich o wiele za drogie. Postanowili się nie kłócić. Wieczorem kupili bilety lotnicze do dużego miasta i następnego dnia polecieli tam kupić karnisze i zasłony.

Chciałam kupić nowy dom, który kosztował jakiś milion dolarów. Na spotkanie z pośredniczką pojechałam starym, ale niezawodnym samochodem, wyskoczyłam z niego w koszulce i dżinsach, bez makijażu. Wydawało mi się, że wyglądam normalnie, można nawet powiedzieć, że dobrze. Spotkałam się z pośredniczką. Powiedziałam jej, że chcę zobaczyć dom. Spojrzała na mnie, a potem arogancko zapytała: „Dla siebie?”. Chciałam powiedzieć: „Do licha, nie, dla mojego szefa!”, ale ugryzłam się w język i po prostu odeszłam bez słowa. Zdałam sobie sprawę, że nie pasuję do tego sąsiedztwa. © Amy Chai / Quora
Kiedy pojawiły się salony samochodowe, nasz sąsiad poszedł wybrać samochód. Był wtedy hodowcą kwiatów, uprawiał goździki w szklarniach. Miał pieniądze. Wszedł do salonu w starych ciuchach, na nogach miał gumowe buty, w rękach wiklinowy kosz. Spytał, ile kosztuje jeep, a sprzedawca odpowiedział: „Ten samochód nie jest dla pana!”. Sąsiad poprosił o rozmowę z kierownikiem, który powiedział mu to samo: „Proszę pana, ten samochód jest dla pana za drogi”. Sąsiad spytał: „Co to znaczy, za drogi?”. Kierownik podał kwotę. Sąsiad niewzruszony: „Czy macie w salonie czarny?”. Kierownik powiedział: „Tak, mamy zarówno czarne, jak i białe”. Sąsiad grzecznie: „W takim razie poproszę jeden czarny i jeden biały”. Postawił na blacie koszyk, a w nim mnóstwo pieniędzy.
Kiedyś miałem małą firmę budowlaną. Jeśli mieliśmy opóźnienia, sam dołączałem do zespołu robotników. W przeddzień urodzin mojej żony poszedłem do sklepu jubilerskiego, by kupić pierścionek, który jej się podobał. Ciężko pracowałem tego dnia, więc byłem nieźle zakurzony. Ochroniarz od razu mnie zauważył i zaczął mi się uważnie przyglądać. Sprzedawczyni spojrzała na mnie z obrzydzeniem, ale pokazała mi pierścionek. Powiedziałem: „Biorę!” i wyjąłem z kieszeni 22 banknoty studolarowe. Wzięła pieniądze, zmarszczyła nos, a następnie zapakowała pierścionek i wręczyła mi go z napiętym uśmiechem. To było dość zabawne, bo zarabiałem pewnie z 5 razy więcej niż ta sprzedawczyni, ale nigdy nie czułem się tak dobrze jak wtedy! © Christoph Mueller / Quora

Pracuję w branży budowlanej. Instalujemy drogi sprzęt w luksusowych domach. Pewnego razu dotarłem na miejsce, gdzie miałem wykonać zlecenie. To była skromna chata. Wzdłuż drogi przy chacie stały super drogie samochody. Wszedłem do środka i było tam wielu ludzi. Przy stole siedział mężczyzna w filcowych butach. Spytał, czy chciałbym się napić herbaty. Chciałem. Kobieta w bardzo skromnym ubraniu, z chustą na ramionach, nalała mi herbaty. Mężczyzna okazał się być właścicielem budynku, a kobieta, która zrobiła mi herbatę, była jego żoną. Zamówił u nas sprzęt o wartości 80 000 euro. Ta chata była tylko siedzibą budowy.
20 lat temu, kiedy pracowałam jako fryzjerka, przyszedł do nas niepozorny mężczyzna z dość brudnymi włosami. Poprosił o lekkie wyrównanie fryzury. W tamtych czasach kosztowało to u nas grosze. Obcięłam mu włosy. Wychodząc, mężczyzna zostawił mi napiwek 10 razy większy niż koszt strzyżenia! Byłam w szoku. Zawsze tak robił, kiedy przychodził do fryzjera! To prawda, co mówią: Nie oceniaj człowieka po ubraniu!
Moi rodzice są zamożni, ale ubierają się bardzo skromnie. Moja mama przyjechała w odwiedziny. Poszła do hipermarketu, załadowała cały wózek zakupami. Przy kasie podszedł do niej ochroniarz i powiedział: „Tylko narobi sobie pani wstydu. Na pewno nie wystarczy pani pieniędzy”. Moja mama cicho powiedziała do kasjera: „Proszę zacząć kasować”. Wyjęła kartę, spokojnie zapłaciła i ruszyła do wyjścia. Ochroniarz zrobił się czerwony. Odprowadził ją do drzwi, przeprosił i spytał, czy może pomóc jej nieść torby. Moja mama, gdy opowiadała tę historię w domu, roześmiała się i powiedziała: „Mogę nosić w torbie nawet milion, nikt się nie zorientuje!”.

10 lat temu po raz pierwszy odwiedziliśmy Paryż. Szliśmy w kierunku hotelu. Hotel był w centrum, ale musieliśmy przejść wąską uliczką. Zobaczyliśmy grupę rosłych facetów. Bardzo się przestraszyłam! Wyglądali dość groźnie. Podeszliśmy do nich i zobaczyłam, że grali w szachy.
Mój chłopak zostawił mnie dla ładnej dziewczyny. Powiedział, że jest miła i słodka, nie taka, jak ja. Zerwaliśmy. Napisał do mnie rok później, przyznał, że popełnił wielki błąd. Ta miła i słodka dziewczyna wyssała z niego całą kasę, a potem jeszcze zdradziła go z jego najlepszym przyjacielem (do którego w końcu odeszła, bo rodzice dali mu mieszkanie). Chciał do mnie wrócić! Powiedziałam mu, że nie ma takiej możliwości. Z jakiegoś powodu się obraził.
Mój mąż, jego siostra i ja poszliśmy do modnego domu towarowego, aby kupić mu garnitur. Ubraliśmy się zwyczajnie: szorty, koszulki. Nagle usłyszeliśmy, jak jedna sprzedawczyni szepcze do drugiej w swoim języku: „Oni nic nie kupią. Widać, że to biedaki!”. Wtedy mój mąż i jego siostra, którzy znali ten język, powiedzieli: „Proszę uważać, co pani mówi!”. Kupiliśmy garnitur i buty. A ta nieuprzejma sprzedawczyni nie mogła podnieść szczęki z podłogi. © Nik A / Quora

Moja siostra ma własną firmę, w tym myjnię samochodową ze stacją paliw. Zwykle chodzi tam w prostych ubraniach, których nie żal jej pobrudzić. Córka pomaga jej w pracy. Chciały kupić kurtkę na jesień. Wskoczyły więc do samochodu i pojechały do centrum handlowego. W pewnym butiku siostra zobaczyła fajną sukienkę. Weszła, a sprzedawczyni stwierdziła: „Nie dam pani sukienki do zmierzenia. I tak jej pani nie kupi, proszę stąd wyjść”. Moja siostra się wściekła. Poszły do butiku naprzeciwko. Sprzedawczyni nie marszczyła nosa, tylko spokojnie i z uśmiechem je obsłużyła. W rezultacie kupiły kurtkę, żakiet, 2 sukienki i buty. Obładowane torbami opuściły butik, a moja siostra powiedziała do oszołomionej pierwszej sprzedawczyni: „Zadzwonię dziś do właściciela sklepu, to mój stary znajomy. Powiem mu, że z takimi sprzedawcami zbankrutuje”. I rzeczywiście, sprzedawczyni została zwolniona jeszcze tego samego wieczoru.
Mam 26 lat, ładną buzię, 150 cm wzrostu. Obcy ludzie albo mnie lekceważą, bo myślą, że jestem nastolatką, albo są dla mnie nieuprzejmi z tego samego powodu. Ciągle pytają mnie, do której klasy chodzę, a w niektóre miejsca wpuszczają mnie za darmo (jako dziecko) lub z biletem dziecięcym. Często jestem niedoceniana. © rissaro0o / Reddit
Miałam jakieś 19 lat. Nasza sąsiadka, przyjaciółka mamy, zaproponowała, że przedstawi mnie swojemu znajomemu. Zgodziłam się, ale nie chciałam, żeby oceniał mnie po wyglądzie. Na randkę ubrałam się w luźne i niezbyt ładne ciuchy. Spotkanie poszło dobrze, długo spacerowaliśmy, ale w jego oczach nie widziałam żadnego błysku. Nie oddzwonił do mnie. Minęło kilka miesięcy, nagle zadzwonił: „Jechałem dziś autobusem, zauważyłem fajną dziewczynę i okazało się, że to ty! Jesteś taka ładna! Umówmy się”. Spotkaliśmy się. Powiedział mi mnóstwo komplementów, próbował mnie przytulić, był bardzo asertywny. Ledwo się wyrwałam i uciekłam. Więcej nie chciałam go widzieć.

Kiedyś z koleżanką poszłyśmy wybrać mi kurtkę na zimę. Od razu powiem, że wyglądam dużo młodziej niż na swoje lata, a na zakupy chodzę przeważnie w dresie, z włosami związanymi w kucyk. Nie lubię też chodzić na obcasach, wolę buty sportowe. Weszłyśmy do sklepu, zaczęłyśmy oglądać ubrania. A sprzedawczyni skomentowała to: „Dziewczyny, tu tylko drogie ciuchy, nic tu dla was nie ma!”. Wychodząc ze sklepu, długo się śmiałyśmy. I jakoś z zasady nie chciałyśmy tam już nigdy nic kupować.
Mam 193 cm wzrostu i ważę 106 kg. Ludzie zazwyczaj myślą, że gram w koszykówkę. Ale są w błędzie. W rzeczywistości byłem (i nadal jestem) prawdziwym kujonem. Jako dziecko byłem grubym dzieciakiem, który gardził sportem. A kiedy ludzie, którzy mnie nie znają, słyszą o tym, myślą: „Cóż, powinieneś grać w kosza. Jesteś po prostu stworzony do sportu! Trudno ci będzie osiągnąć sukces w czymkolwiek innym”. Jestem nie tylko wysportowany, ale też spostrzegawczy i bardzo elokwentny. Dobrze posługuję się łukiem, potrafię gotować, wykonywać resuscytację, naprawiać samochód, znam się na komputerze. Jeśli oceniasz mnie tylko po wyglądzie, nigdy się tego nie dowiesz. © Xavier Mack / Quora
Pewnego dnia wybraliśmy się całą rodziną do sklepu. Miałam na rękach 6-miesięczne dziecko. Starsza pani przyglądała mi się przez dłuższą chwilę, po czym podeszła bliżej i zapytała: „Jak to się stało, że urodziłaś tak wcześnie?”. Spojrzałam na nią i powiedziałam: „Jeszcze wcześniej urodziłam jej siostrę, ma teraz dwa lata”. Kobieta myślała, że mam 14 lat. A miałam 28. © nekkidhippyhobo / Reddit

Poszłam do salonu piękności. Pomalowano mi brwi henną. Kosmetyczka powiedziała, że muszę poczekać 30 minut. Zajrzałam do sąsiedniego sklepu ze strojami kąpielowymi, zapytałam o rozmiar, a dziewczyna w wieku około 20 lat odpowiedziała ostro: „Nie mamy nic dla pani. To sklep z luksusowymi strojami!”
Osobiście uważam, że wyglądam na swój wiek. Ale otoczenie myśli inaczej. Kiedyś weszłam do sklepu, bo spodobała mi się sukienka. Sprzedawczyni: „To dobry model: można ją nosić do szkoły i na spacer”. Dzięki, nie muszę chodzić do szkoły od 15 lat. Albo zeszłego lata poszłam do apteki kupić lekarstwa dla babci. Sprzedawca powiedział mi: „Zgodnie z prawem nie możemy sprzedawać leków dzieciom poniżej 14 roku życia”. Zamarłam, a potem powiedziałam: „Za tydzień skończę 31 lat”. Roześmialiśmy się oboje, a potem rozbawiłam tym moją rodzinę.
Jakieś 6-7 lat temu pracowałem jako kelner w eleganckim lokalu. Pewnego dnia przyszło trzech facetów, byli ubrani bardzo skromnie, wręcz biednie (ochrona nie chciała ich wpuścić, ale recepcjonista się zgodził). Zaczęli imprezować. Zamawiali drogie drinki, a ja coraz bardziej się denerwowałem: jeśli uciekną, będę musiał zapłacić. Rachunek zbliżał się do 500 dolarów. Chłopaki poczęstowali jakieś dziewczyny: już 750 dolarów. Potem 950 dolarów. Byłem bliski zawału, ale obsługiwałem ich tak, jakby byli moimi ulubionymi klientami. W każdym razie zapłacili około 1100 dolarów i dali mi 50 dolarów napiwku. Jak na studenta, to był niezły zarobek!

Ludzie często wyciągają pochopne wnioski na temat nieznajomych w oparciu o różnego rodzaju stereotypy. Jednak wraz z doświadczeniem uświadamiamy sobie, że ocenianie osoby na podstawie jej wyglądu jest jak ocenianie smaku cukierka na podstawie papierka.