Wolę własny komfort od opieki nad wnukami, nie jestem organizacją dobroczynną

5 godziny temu

Kiedy 50-letnia Ellen napisała do Jasnej Strony, nie spodziewaliśmy się, że będziemy tak poruszeni. To, co zaczęło się jako prosty list o emeryturze i nowym etapie życia, szybko przerodziło się w coś znacznie głębszego — szczery opis tego, co się dzieje, gdy matka w końcu stawia siebie na pierwszym miejscu... a jej córka nie może sobie z tym poradzić.

Historia Ellen opowiada o poświęceniu, tożsamości i bolesnym wyznaczaniu granic w późniejszym życiu. Jeden zwykły dzień zmienił wszystko — choć się tego nie spodziewała. Przeczytaj artykuł, aby dowiedzieć się, co się stało. Ta historia na pewno da ci do myślenia.

Ellen napisała szczery list do naszej redakcji.

Kobieta o imieniu Ellen podzieliła się z nami swoją wzruszającą i dramatyczną historią. Poprosiła nas o jej opublikowanie, bo chce się dowiedzieć, co inni ludzie myślą o jej życiowych wyborach i trudnych decyzjach.

Kobieta napisała: „Moja córka (30 lat) chce rozwijać swoją karierę i dlatego liczy na to, że zaopiekuję się trójką jej dzieci w pełnym wymiarze godzin. Ostatnio powiedziałam jej, że jestem na to zbyt zmęczona, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Byłam w szoku, kiedy wrzasnęła «Jeśli masz inne zajęcia niż pomaganie rodzinie, to na nią nie zasługujesz!»”.

Ellen ma nowe hobby, które pomaga jej się odprężyć i daje jej mnóstwo radości.

Ellen napisała: „Nigdy nie sądziłam, że coś tak prostego i niewinnego jak zapisanie się na lekcje tańca obróci moją własną córkę przeciwko mnie”.

„Kilka tygodni temu zaczęłam chodzić na lekcje tańca towarzyskiego w domu kultury — nic wielkiego, po prostu zajęcia dla początkujących od poniedziałku do piątku. Myślałam o tym od lat, ale zawsze coś stawało na drodze. Praca, rachunki, dzieci, zmęczenie... a kiedy w końcu przeszłam na emeryturę, zaczęły się pytania: «Czy możesz odebrać wnuki?» lub «Czy możesz ich przypilnować, kiedy wyjedziemy na weekend?». Kocham je, naprawdę. Ale to się nigdy nie kończy”.

„Kiedy zobaczyłam ulotkę — «Taniec dla początkujących, przyjdź i baw się dobrze!» — wahałam się może przez dziesięć sekund. A potem się zapisałam. Nie pytałam o pozwolenie. Nie sprawdzałam, czy to komuś pasuje. Po prostu to zrobiłam. Dla siebie”.

To dało mi wiele szczęścia i wydawało się, że nic nie jest w stanie tego zepsuć.

Kobieta wyznała: „Pierwsze zajęcia były dla mnie jak przebudzenie po latach błądzenia wśród list zakupów, prania i zajmowania się innymi. Tańczyliśmy walca, swinga. Byłam niezdarna i sztywna, ale cały czas się uśmiechałam. Już nawet nie pamiętałam, kiedy czułam się tak swobodnie i nikt ode mnie niczego nie oczekiwał. Potem przyszedł piątek”.

„Zadzwoniła do mnie córka. Bez żadnego «dzień dobry» ani «co słychać», od razu przeszła do rzeczy. Powiedziała: «Musisz regularnie pilnować dzieci. Będziemy je podrzucać około 7 rano». Kiedy delikatnie odmówiłam, wściekła się i, co mnie zszokowało, wymyśliła niesamowite ultimatum. Nie miałam innego wyboru, jak tylko zgodzić się na jej warunki. Inaczej straciłabym rodzinę i wnuki”.

Ellen dodała: „Kiedy do mnie mówiła, to brzmiało jak rozkaz. Nie było żadnych znaków zapytania. Mówiła, jak ma być”.

„Powiedziałam jej, że mam plany w tygodniu. Zapisałam się na zajęcia taneczne i to dla mnie bardzo ważne. Spodziewałam się, że będzie zaskoczona, może nawet rozbawiona — taniec w moim wieku? Ale nie spodziewałem się tego, co nastąpiło później”.

Ellen spotkały bardzo surowe konsekwencje za to, że podjęła własną decyzję.

Kobieta powiedziała: „Wyśmiała mnie. Właściwie to wyszydziła: „Że co? Bierzesz lekcje tańca? Poważnie, mamo?”. Przytaknęłam i wyjaśniłam, że to coś, co zawsze chciałam robić, a teraz w końcu mam trochę czasu dla siebie.

Wtedy zrobiła się oschła. Powiedziała: „Więc myślisz, że znów jesteś nastolatką? To nie jest czas na przebieranki i tańce. Potrzebuję pomocy. Twoja rodzina potrzebuje pomocy”.

„Przypomniałam jej — bardzo spokojnie — że już wychowałam rodzinę. Czworo dzieci. Sama. Bez męża, bez wsparcia, bez wytchnienia. Dodałam też, że kiedy była chora, to nie spałam całą noc, bo zajmowałam się zimnymi okładami i nawilżaczami powietrza, chociaż miałam być w pracy o 6 rano. Piekłam każdy tort urodzinowy i nigdy nie opuściłam ani jednej wywiadówki. Nie miałam wieczorków tanecznych. Nie miałam własnych wieczorów, kropka.

Ale to nic dla niej nie znaczyło”.

Córka Ellen postawiła przerażające ultimatum, zmuszając mamę do tego, by tańczyła, jak ona jej zagra.

Ellen napisała: „Moja córka, Trish, zawsze taka była. Nawet jako dziecko potrafiła zmusić wszystkich, żeby robili to, co ona chce. Nigdy nie interesowały jej uczucia innych, chyba że bezpośrednio dotyczyły jej samej. Kiedy dorosła, stała się jeszcze gorsza. Wszystko kręci się wokół niej, tego, czego ona chce i kiedy tego chce. Świat — i wszyscy ludzie na nim — istnieje po to, by jej służyć. A kiedy tak się nie dzieje, wpada w szał.

Nie byłam więc zaskoczona, gdy to powiedziała. Ale i tak zabolało. Rzekła: «Jeśli wybierasz lekcje tańca zamiast pomagać własnej córce, to może nie powinnaś w ogóle widywać się z wnukami». Nie zawahała się, nie było słychać poczucia winy. Po prostu pokaz siły. Jakby to był ruch w grze, a ona była pewna wygranej.

Nie płakałam. Nie od razu. Po prostu stałam w kuchni, trzymając telefon, kiedy moje własne dziecko mi groziło odebraniem wnuków, mojej radości, bo ośmieliłam się zrobić coś dla siebie”.

Ellen dodała: „Ale wtedy coś sobie uświadomiłam: Trish nie chce matki. Chce służącej. Cichej, uśmiechniętej, darmowej niani, która gotuje, sprząta i znika, gdy nie jest potrzebna. Nie jestem dla niej osobą, tylko narzędziem. A kiedy narzędzie przestaje działać tak, jak tego chce, odrzuca je na bok.

Ale ja nie jestem narzędziem. Nie jestem podnóżkiem. Nie jestem «pomocą». Jestem kobietą. Kobietą, która ciężko pracowała, by wychować dzieci i która zasługuje — w końcu, w tym momencie swojego życia — na taniec. Więc tak, poszłam na zajęcia. Założyłam miękki sweter, spięłam włosy starą spinką, którą znalazłam w szufladzie i tańczyłam. Byłam niezdarna, szczęśliwa, wolna.

I nie, Trish nie zadzwoniła od tamtej pory. Pewnie myśli, że się poddam. Że będę błagać o spotkanie z dziećmi. Ale nie zrobię tego. Nie tym razem. Ponieważ przez 30 lat robiłam wszystko dla wszystkich. A teraz uczę się zrobić coś dla siebie. Nawet kosztem wszystkiego”.

A oto smutna i dramatyczna historia młodej kobiety, która odmówiła opieki nad dziećmi swojej siostry po tym, jak ona i jej mąż upokorzyli ją podczas rodzinnego posiłku.