Złapałam współpracowniczkę na gorącym uczynku, ale teraz żałuję

Relacje w miejscu pracy potrafią być skomplikowane, zwłaszcza gdy zderzają się ze sobą ambicja, rywalizacja i różne osobiste zmagania. W dzisiejszym wyjątkowo dynamicznym świecie zawodowym ludzie często stają przed trudnymi wyborami, które mogą mieć wpływ nie tylko na ich karierę, ale także reputację i życie. Czasami słuszne postępowanie może zrodzić poczucie niepewności, a nawet winy.

Jasna Strona często otrzymuje pytania od osób zmagających się z trudnymi sytuacjami w pracy. Niedawno czytelniczka przesłała emocjonalny list na temat konfliktu, który sprawił, że zaczęła się zastanawiać, czy podjęła właściwą decyzję.

Cześć, Jasna Strono!

Od 10 lat pracuję w agencji konsultingowej i niedawno dostałam awans. Zaraz po nim moje pliki robocze zaczęły znikać z naszego wspólnego dysku.

Współpracowniczka, która ubiegała się o moje stanowisko, publicznie zwracała na to uwagę, mówiąc: „O! Chyba nasza nowa szefowa znowu o czymś zapomniała!”. Opracowałam więc plan!

Stworzyłam tajny system kopii zapasowych i zaczęłam wszystko śledzić. W końcu przyłapałam ją na czymś, z czego nie mogła się wykręcić.

Udało mi się ją też nagrać. Nasze oprogramowanie do zdalnego dostępu rejestruje aktywność użytkowników. Usuwała moje pliki lub cofała zmiany w nocy, gdy wszyscy inni już się wylogowali.

Przedstawiłam wszystkie dowody działowi kadr. Początkowo zaprzeczała wszystkiemu... dopóki nie pokazali jej dowodów. Aż pobladła i zalała się łzami. To był koniec.

Tutaj sprawy zaczynają się komplikować... Po tym, jak dział kadr ją zwolnił, wręcz zamarłam, gdy dowiedziałam się, że jest samotną matką piątki dzieci. Nie miałam pojęcia, dopóki nie było za późno.

Teraz biuro jest podzielone. Niektórzy uważają, że należało jej się, podczas gdy zdaniem innych powinnam była porozmawiać z nią bezpośrednio, nie iść do HR i „nie rujnować jej życia”.

Kilku współpracowników traktuje mnie chłodno, a dobry znajomy z pracy powiedział mi nawet: „Nie wiedziałem, że jesteś tak bezduszna. Bardzo się rozczarowałem”.

Czuję się okropnie... ale ona próbowała sabotować moją karierę. Czy to czyni mnie czarnym charakterem?

Z poważaniem,
Kamila

Kamilo, dziękujemy ci za podzielenie się z nami swoją sytuacją. Zebraliśmy 4 rady, które pomogą w poradzeniu sobie w tej trudnej sytuacji.

Najpierw granice, potem troska

Nie wiedziałaś, że twoja współpracownica jest samotną matką pięciorga dzieci, gdy zgłosiłaś jej zachowanie do kadr, a to ważny szczegół. Jako liderka masz obowiązek dbania o pracę zespołu, a nie wchodzenie w prywatne życie ludzi. Przekroczyła granice profesjonalnego zachowania, atakując ciebie i próbując sabotować twoje postępy.

Współczucie jest rzeczą ludzką, ale nie powinno odbywać się kosztem własnego spokoju lub uczciwości w miejscu pracy. Stawianie wyraźnych granic, zwłaszcza po zdradzie, nie jest bezduszne — jest konieczne.

Przywództwo to nie konkurs popularności.

Awans często wiąże się z krytyką, szczególnie ze strony tych, którzy czują się urażeni lub są lojalni wobec kogoś innego. Podjęłaś decyzję opartą na dowodach i zasadach, a nie na osobistych porachunkach, a to dokładnie to, co musi czasem zrobić dobry lider. To naturalne, że czujesz się zraniona, gdy inni źle odczytują twoje intencje, ale próba zadowolenia wszystkich może tylko pogłębić konflikt.

Trzymaj się swoich zasad, nawet jeśli stracisz przez to kilku przyjaciół. Prawdziwi profesjonaliści uszanują twoją uczciwość. W przywództwie nie chodzi o bycie lubianą przez wszystkich. Kluczowe znaczenie ma robienie tego, co jest dobre dla zespołu.

Postępuj z szacunkiem, ale nie neguj faktów.

Teraz, kiedy wiesz więcej o okolicznościach, współczucie, a nawet poczucie winy przychodzą naturalnie, ale to nie zmienia faktów. To ona naruszyła więzi oparte na zaufaniu, zakłóciła twoją pracę i próbowała podkopać osiągnięcia. Możesz mieć świadomość jej zmagań, ale jednocześnie odnotować, że jej działania miały konsekwencje.

Jeśli czujesz się zmuszona do złagodzenia napięć w biurze, uznaj otwarcie, że sytuacja jest trudna, ale bez przepraszania za to, że chronisz siebie. Szacunek może przejawiać się w sposobie zachowania, a nie poprzez cofnięcie czegoś, co trzeba było zrobić.

Rozpraw się z problemem.

Unikanie spięć ze współpracownikami może doprowadzić do ciągłego wzrostu dyskomfortu. Zamiast tego warto rozważyć spokojną, nieformalną rozmowę z najbliższym zespołem — prostą i opartą na szacunku. Możesz powiedzieć, że sytuacja była trudna dla wszystkich i rozumiesz, dlaczego emocje sięgnęły zenitu.

Podkreśl, że decyzja nie została podjęta pochopnie i twoim celem była ochrona pracy zespołu i zaufania. Czasami otwarte podejście do spraw pozwoli innym dostrzec człowieczeństwo w tym, co robisz.

Niektóre historie są tak zaskakujące, że wydają się nierealne. Pod tym linkiem odkryjecie kilka prawdziwych wydarzeń, które zacierają granicę między rzeczywistością a fikcją. Te nietuzinkowe momenty pokazują, jak szokujące potrafi być prawdziwe życie.