21 historii osób, którym przytrafiło się w pracy coś nieoczekiwanego

9 miesiące temu

W ciągu naszego życia spędzamy w pracy 90 tysięcy godzin. Przeżywamy tam całą gamę negatywnych i pozytywnych emocji, nawiązujemy przyjaźnie, wchodzimy w konflikty... To wszystko może być źródłem zabawnych i dziwacznych sytuacji, które na długo zostają nam w pamięci. Użytkownicy sieci podzielili się takimi nietypowymi przygodami.

Pracowałam w punkcie wydawania zamówień. Przyszła kobieta, która zamówiła coś do paczkomatu i koniecznie chciała odebrać przesyłkę u nas. Nie rozumiała, dlaczego nie może.
Ostatnio w pracy podeszła do mnie koleżanka i zaczęła naigrywać się z naszego kolegi, który zrobił sobie manicure. Nie miał pomalowanych paznokci, po prostu zadbał o dłonie w salonie kosmetycznym. Zapytałam, czemu jej to przeszkadza, a ona z oburzeniem stwierdziła: „No jak to?! Mężczyzna, który robi sobie manicure? Ohyda!”. Ale dlaczego mężczyzna nie może mieć wypielęgnowanych dłoni? Moje wysiłki, by jej to wyjaśnić, spełzły na niczym.
Rozmawiałem przez telefon, miałem podłączone słuchawki. Podszedłem do zlewu, by uzupełnić butelkę z wodą. Moi rozmówcy zamilkli, po czym jeden z nich zapytał: „Czy ty właśnie skorzystałeś z toalety?”. Próbowałem się wytłumaczyć, ale chyba mi nie uwierzyli. © SnooSongs8782 / Reddit
Właśnie dostałam wymarzoną pracę i bardzo się starałam. Kiedyś, późnym wieczorem, w biurze byłam tylko ja i moja szefowa. Starałam się zrobić na niej jak najlepsze wrażenie: grzebałam w papierach z poważną miną i żułam długopis. Szefowa przyszła się pożegnać, zamarła i powiedziała: „Och, masz atrament na twarzy”. Myślałam, że to tylko mała plamka, i rozmawiałam z nią przez kolejne 10 minut, a potem poszłam do toalety i zobaczyłam w lustrze, że tusz rozmazał się po całej mojej twarzy, ustach, a nawet zębach! Z pewnością zrobiłam wrażenie, ale nie takie, na jakie liczyłam. © Mysterious_Sock_1948 / Reddit
Jestem kurierem. Podjechałem pod dom z przesyłką. Zobaczyłem, że paczka ma być opłacona kartą przy odbiorze, ale w zamówieniu był też komentarz: „Zostawić zamówienie przy bramie”. Zadzwoniłem domofonem, odebrała jakaś kobieta. Ja: „Przywiozłem zamówienie, stoję przy bramie”. Kobieta: „Nie umie pan czytać? Co jest napisane w komentarzu?”. Ja: „Że zamówienie ma być opłacone przy odbiorze”. Ona: „Jest napisane, żeby zostawić przy bramie!”. Ja: „Najpierw trzeba zapłacić”. Ona: „Nie mam teraz czasu, pracuję! Niech pan zostawi! Zapłacę później!”. Ja: „Niestety, to niemożliwe. Musi pani zapłacić za zamówienie teraz”. Ona: „Słyszy mnie pan?! Nie mam czasu!”. I rozłączyła się. Odjechałem. Potem zadzwoniła i krzyczała, że nie ma czym nakarmić dziecka i że złoży na mnie skargę. Zamówienie zostało jej dostarczone później przez innego kuriera.
W pracy założyłem słuchawki i słuchałem Mozarta, dopóki nie dostałem SMS-a od kolegi: „Twoja muzyka jest naprawdę głośna!”. Okazało się, że zapomniałem podłączyć słuchawki do laptopa i przez cały czas muzyka grała przez głośniki, tak głośno, że myślałem, że mam ją w słuchawkach. Wstyd mi przed moimi kolegami. © bobwire / Reddit
Pracowałam kiedyś w małej firmie. Wszystko było w porządku przez kilka lat, a potem dyrektorka zaczęła zarzucać mnie pracą i opóźniać wypłatę, a także ignorować moje pytania o pieniądze. Przy kolejnym nawale zadań oznajmiła: „No nic, przyjdziesz wcześniej i zrobisz!”. Wtedy się wkurzyłam i powiedziałam: „Nie przyjdę”. A ona na to: „A co masz innego do roboty?”. To był mój ostatni dzień pracy w tej firmie.
Jestem kasjerką w księgarni. Był wieczór, długa kolejka do kasy. Kobieta po sześćdziesiątce kupiła dwie książki. Podała mi kartę rabatową dla stałych klientów. Na jedną książkę była też promocja, więc suma wyszła o połowę mniejsza. Podałam jej kwotę, a kobieta oburzona: „Nie ma pani prawa robić przecen bez zgody kupującego! Po co na książkach są metki z ceną, skoro kasa pokazuje inną kwotę?”. Zadzwoniła na naszą infolinię i złożyła skargę!

Na imprezę firmową założyłem czerwoną koszulę i czarny krawat. Okazało się, że kelnerzy w restauracji mieli takie same uniformy. I tak, jeden z moich kolegów poprosił mnie o przyniesienie drinków. © Every1SayIMBoss / Twitter
Byłam nauczycielką w przedszkolu. Zobaczyłam, że przyszli spóźnialscy: tatuś przyprowadził córeczkę. Zaczęłam ich surowo strofować, że spóźnianie się jest złe, bo dziecko znowu nie zje śniadania. Z jakiegoś powodu ojciec ledwo powstrzymywał śmiech. Skarciłam go jeszcze surowiej, a on uśmiechnął się i powiedział: „Pięknie pani dziś wygląda!”. I uciekł. Spojrzałam w dół: spódnica podciągnęła mi się prawie do pasa.
Kilka lat temu nasz dyrektor wybrał się na objazd wszystkich sklepów sieci. W połowie wycieczki wysłał do pracowników list, w którym napisał, że wszystko jest w porządku i że jest zadowolony. Przesłałem e-mail koledze i dodałem: „Wątpię, żeby powiedział to samo, kiedy dotrze do nas”. I oczywiście nie wysłałem tego e-maila do kolegi, ale do dyrektora. © PDThornton_esq / Twitter
Lata temu pracowałam w banku. Wydrukowałam dla siebie kilka arkuszy osobistej korespondencji z moim facetem, a potem nie mogłam ich nigdzie znaleźć. W końcu zdałam sobie sprawę, że dołączyłam je do moich raportów kredytowych. © RMCunliffe / Twitter
Pewnego dnia zwolniłem się z pracy pod pretekstem choroby i poszedłem na rozmowę kwalifikacyjną do innej firmy. Ale mój szef zrobił to samo. Spotkałem go tam w poczekalni. I tak, żaden z nas nie dostał tej pracy. © mgtd76 / Twitter
Kiedy byłem studentem, razem z przyjacielem pracowaliśmy w kawiarni. Pewnego dnia przypadkowo wlał majonez do miksera z koktajlami mlecznymi. O dziwo, otrzymaliśmy tylko kilka skarg, a wszyscy inni naprawdę cieszyli się koktajlem czekoladowo-majonezowym. © bracestower / Twitter
Kolega przychodził do pracy każdego ranka i wkładał do lodówki słodką bułkę, a inna koleżanka przychodziła po nim i wkładała tam swoje jedzenie. Więc zawsze, kiedy otwierała lodówkę, widziała identyczną słodką bułkę i była przekonana, że to ta sama. W końcu po dwóch tygodniach wyrzuciła ją z lodówki, żeby kolega się nie zatruł. Podobno miał osłupiałą minę, gdy zobaczył swoją bułeczkę lecącą do kosza na śmieci.

Wiele lat temu pracowałam jako tłumaczka w dużej firmie. Mieliśmy ważne spotkanie. Wszystko szło dobrze, ale potem zaczęli rozmawiać o sprzęcie do usuwania pęcherzyka żółciowego (firma zajmuje się przetwórstwem mięsa). Nastąpiła niezręczna przerwa, dyrektor spojrzał na mnie, ja spojrzałam na kolegów tłumaczy, ale nikt z nas nie wiedział, jak to przetłumaczyć. Nie mieliśmy pojęcia, jak powiedzieć „żółć” po angielsku. Sytuację uratował jeden z duńskich partnerów, który zapytał: „Oh! it’s about yellow stuff?”. Nasz dyrektor, uśmiechając się głupkowato, odpowiedział: „Yes”. I spotkanie trwało dalej. Zasadniczo „stuff” w tym przypadku to mniej więcej to samo, co nasze „coś”. Tak więc siedzieliśmy tam i obserwowaliśmy, jak poważni biznesmeni mówili co jakiś czas o „żółtych cosiach” podczas omawiania ważnych kwestii i wielomilionowych kontraktów.
Zostawiłem w metrze teczkę z dokumentami do wielomiliardowego pozwu. Znalazł ją jakiś bezdomny i sprzedał prawnikowi za niezłą sumkę. Na szczęście nie zawierała żadnych tajnych dokumentów, ale i tak zostałem zwolniony. © Shady_Milkman / Reddit
Pracowałem kiedyś w dużej firmie i przez wiele miesięcy na wieszaku naprzeciwko mnie wisiał brzydki płaszcz. Nikt go nie nosił ani nie zabierał. W końcu nie wytrzymałem i go wyrzuciłem. Potem okazało się, że był to płaszcz mojego szefa. © johnszim / Twitter

Dawno temu miałem spotkać się z aktorem Brianem Coxem i przeprowadzić z nim wywiad dla mojego pisma. Umówiliśmy się przed sklepem. Wokół było mnóstwo ludzi, ale nie mogłem zobaczyć mojego rozmówcy. Po dłuższej chwili tłum się rozproszył i zostałem tylko ja i niski chłopak. Obaj spojrzeliśmy na zegarki i wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia. W końcu nie wytrzymałem dłużej i postanowiłem sobie pójść. Pięć kroków później dotarło coś do mnie, spojrzałem z powrotem na niskiego faceta i wyszeptałem z przerażeniem: „Brian?”. Nie trzeba dodawać, że nasza rozmowa była nieco napięta. © AliCatterall / Twitter
Pewnego dnia otrzymałem e-mail z wirusem i postanowiłem powiedzieć moim kolegom o niebezpieczeństwie. Wysłałem ostrzeżenie do całej firmy i załączyłem przykład wiadomości e-mail z wirusem, aby wiedzieli, jak to wygląda. Zapomniałem jednak usunąć samego wirusa. © Entropy72 / Twitter
Kiedy wracam do domu z pracy, zwykle natychmiast zdejmuję wszystkie ubrania i idę pod prysznic. Tego ranka byłam bardzo spóźniona, więc szybko założyłam wczorajsze spodnie i pobiegłam do pracy. Ku mojemu przerażeniu, majtki, które nosiłam poprzedniego dnia i które utknęły w nogawce, wypadły na podłogę w biurze. Leżały tam przez kilka dni: nikt nie chciał ich podnieść. Ja też nie chciałam: bałam się, że wszyscy zorientują się, czyja to bielizna. © StellaPurrCam / Twitter

Jeśli macie ochotę na więcej fascynujących historii o dziwnych przygodach w miejscu pracy, sprawdźcie te artykuły: