Historia o teściowej, która myślała, że może zamienić mieszkanie synowej w hotel dla rodziny

W małej restauracji grupa 10 osób siedziała przy zsuniętych stołach. Znajomi gratulowali młodemu małżeństwu zakupu mieszkania. Wtedy zabrała głos matka męża: „No, teraz macie własne mieszkanie. Naprawdę własne. Wspaniale, że tak szybko udało wam się je kupić. A szczególnie cieszę się, że teraz będziecie mogli pomóc innym krewnym w ich potrzebach mieszkaniowych”.

Żona pochyliła się do męża:

— O czym ona mówi? O jakich innych krewnych?

— Nie mam pojęcia — wzruszył ramionami Aleks — Nie przejmuj się.

Kiedy wszyscy przyjaciele wyszli, a na stołach pozostała tylko herbata i desery, matka Aleksa rozpoczęła rozmowę:

— Daria, wiesz, że Aleks ma wielu krewnych. Jego kuzynka właśnie dostała się na uniwersytet w waszym mieście.

Żona nadal nie rozumiała, dokąd zmierza teściowa.

— Masz duże mieszkanie po rodzicach. Może pozwolisz kuzynce Aleksa zamieszkać w nim? Stoi puste, odkąd się wyprowadziliście.

Daria powoli przeniosła wzrok z teściowej na męża. Aleks wyglądał na zakłopotanego, ale nic nie powiedział.

— Przecież to mieszkanie nie musi stać puste — kontynuowała teściowa. — W ten sposób pomożesz krewnej. A ona płaciłaby rachunki za gaz i prąd.

Daria zmrużyła oczy. Mieszkanie, w którym mieszkała z mężem przez pierwsze pięć lat, należało tylko do niej. I było pamiątką po jej rodzicach, którzy zmarli w wypadku dzień po osiągnięciu przez nią pełnoletności. Młodej parze opłacało się mieszkać w mieszkaniu Darii, dopóki nie zaoszczędzą na wkład własny.

Matka Aleksa odeszła od stołu, nie czekając na odpowiedź synowej. Gdy tylko teściowa zniknęła z pola widzenia, Daria zaczęła krzyczeć na męża:

— Możesz z nią porozmawiać? Już mi się robi nieswojo, że ona rozporządza moim mieszkaniem za moimi plecami. Nikt oprócz ciebie i mnie nie będzie w nim mieszkał.

— Co ty wymyślasz? — mąż próbował uspokoić żonę. — Nonsens, to wszystko. Matce trudno jest zaakceptować fakt, że mieszkamy teraz we własnym mieszkaniu. Po zaledwie pięciu latach małżeństwa. Ona i mój ojciec musieli czekać na mieszkanie prawie 20 lat. Można powiedzieć, że jest zazdrosna.

— Ale nie lubię takich rozmów. Wcześniej nie miałam zbyt wiele kontaktu z twoją mamą. Ale teraz...

— Rozumiem, ale nie martw się się. Nie psujmy sobie wakacji.

Małżonkowie wyjechali na wakacje, rozmowa w restauracji została zapomniana. Co więcej, teściowa nie nękała już Darii rozmowami ani wiadomościami. Ale pod koniec lata Aleks wrócił do domu i usłyszał szloch żony. Siedziała na kanapie i płakała. Mąż podbiegł do niej.

— Daria, co się stało?

— Twoja matka. Przyszła dzisiaj.

Aleks westchnął.

— O co chodzi tym razem?

— Sam zobacz — żona włączyła nagranie w telefonie.

Głos matki był łagodny, ale kryła się w nim jakaś przerażająca determinacja:

— Daria, zrozum. W rodzinie zawsze powinno się sobie pomagać. Byliście w stanie kupić mieszkanie, ale nie wszystkim się to udało. A gdzieś mieszkać trzeba. Córka mojego brata właśnie przyjeżdża do miasta. To mądra dziewczyna, zamierza studiować na uniwersytecie. Jej rodzice nie mają zbyt wiele pieniędzy, a twoje mieszkanie stoi puste. Dlaczego nie pozwolisz zamieszkać w nim naszej wspólnej krewnej?!

— Mówię ci po raz ostatni: nikt nie będzie mieszkał w tym mieszkaniu!

— Nie rozumiem, jak mój syn mógł wyjść za kogoś takiego jak ty! Jesteś bezduszna i myślisz tylko o sobie.

Aleks wysłał to nagranie na swój telefon i ruszył do drzwi wejściowych.

— Dokąd idziesz?

— Zaraz wrócę.

Godzinę później Aleks zatrzymał się przed znajomym dziewięciopiętrowym budynkiem. Matka, jak zawsze, przywitała syna czule.

— Wejdź! Domyślam się, w jakiej sprawie do mnie przyszedłeś.

— Mamo — od progu zaczął Aleks— po pierwsze: zabraniam ci kontaktować się z moją żoną beze mnie. Nie wolno ci nawet do niej pisać, a co dopiero dzwonić lub spotykać się z nią osobiście, dopóki nie wyrażę na to zgody.

— Ależ, synu, to nie ja jestem zła, tylko twoja żona.

— Po drugie: to mieszkanie nie należy do naszej rodziny, tylko do Darii. I tylko ona decyduje, kto będzie w nim mieszkał.

— Ale czy zdajesz sobie sprawę, że to nie jest normalne?! Odmówić kuzynce zamieszkania w tym mieszkaniu? To twoja kuzynka!

— Po raz ostatni, to mieszkanie należy do mojej żony. Nie mogę i nie chcę nawet pytać jej o tę nieruchomość. Niech ciocia i wujek znajdą córce inne mieszkanie. Albo może mieszkać w akademiku.

— Jak możesz tak mówić? — matka załamała ręce. — Twoja kuzynka w akademiku? Podczas gdy twoja żona ma puste mieszkanie?

— Zapomnij o tym mieszkaniu, albo będziesz musiała zapomnieć o mnie. To trzy. Przestań wtrącać się w sprawy mojej żony, mamo. My mamy swoje życie, ty masz swoje. I powiedz swojemu bratu, żeby sam zatroszczył się o lokum dla córki. Nie obchodzi mnie, co o mnie myślą.

Z tymi słowami wyszedł.

Daria nadal nie kontaktuje się ani z teściową, ani z żadnym innym krewnym ze strony męża. Aleks często dzwoni do matki, ale widują się znacznie rzadziej niż wcześniej. Mieszkanie stoi puste. Daria nie zdecydowała jeszcze, co z nim zrobić.

Czasami krewni potrafią naprawdę nieźle zaleźć za skórę. Być może stare powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach, nie jest dalekie od prawdy.