Jak twój styl rodzicielstwa może sprawić, że dziecko będzie bardziej popularne wśród rówieśników

Każdy dobry rodzic dokłada wszelkich starań, aby jego dziecko szczęśliwie dorastało i odnosiło sukcesy. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że kluczowy wpływ na ogólne samopoczucie człowieka ma przyjaźń. Jest to nieoceniona wartość, która wnosi do życia satysfakcję, a nawet je wydłuża.

Ekipa Jasnej Strony postanowiła sprawdzić, co rodzice mogą zrobić, aby pomóc swoim dzieciom w tej ważnej sferze życia.

1. Popularność ma różne oblicza.

Kiedy myślimy o popularności w szkole, przychodzą nam na myśl dzieciaki uznawane za „fajne” (np. Regina George z serialu Wredne dziewczyny). Ale to tylko jedno oblicze powodzenia — dotyczące statusu. Próbując awansować w szkolnej hierarchii, dzieci i nastolatki niekiedy angażują się w mało odpowiedzialne działania lub nawet wykazują agresję. Poza tym osoby mające obsesję na punkcie statusu nierzadko miewają problemy w związkach.

Innym rodzajem popularności jest bycie lubianym. Według psychologa Mitcha Prinsteina dzieci, które są lubiane przez innych, zachowują się spokojnie, chętnie pomagają i współpracują. Ten rodzaj powodzenia, opierający się na dobrych relacjach międzyludzkich, pomaga w późniejszym życiu: badania wykazują, że takie dzieci więcej zarabiają, gdy dorosną.

2. Pomyśl o swoich doświadczeniach.

Rodzice mogą pomóc swoim dzieciom stać się bardziej lubianymi, ponieważ cecha ta rozwija się w dużej mierze dzięki stosowanemu przez nich stylowi wychowania. Przypomnijcie sobie swoje szkolne lata. Jeśli nosicie w sobie jakieś nieprzepracowane traumy, mogą one negatywnie wpłynąć na wasze dziecko. Badania wykazują, że rodzice, których wiek młodzieńczy był naznaczony wrogością, nie przywiązują zbyt dużej wagi do relacji z dziećmi i nie angażują się, gdy jest to konieczne.

Co można zrobić? Przeanalizujcie swoje relacje z dzieciństwa i czasów nastoletnich. Jeśli czuliście się samotni lub niespokojni, upewnijcie się, że przepracowaliście te emocje, aby nie wpływały na sposób, w jaki postrzegacie przyjaźnie swojego dziecka.

3. Podchodź do krytyki z ostrożnością.

Nadmierne strofowanie dziecka może sprawić, że stanie się ono bardziej agresywne i będzie miało problemy z zachowaniem. Z powodu krytyki dzieci są również mniej lubiane przez rówieśników, ponieważ wpływa ona źle na ich relacje. Cechy takie jak życzliwość i chęć współpracy nabywa się na podstawie wzorców, więc warto dawać dzieciom dobry przykład swoim sposobem traktowania innych.

Co można zrobić? Starajcie się jak najlepiej kontrolować swoje reakcje, gdy dziecko jest w pobliżu, aby uniknąć złości nie tylko wymierzonej w nie, ale także w innych ludzi.

4. Kontrolowanie emocji jest kluczowe.

Aby nawiązać głębsze przyjaźnie, dziecko powinno umieć dobrze kontrolować swoje emocje. Nie oznacza to ich tłumienia, wręcz przeciwnie. Dzieci histeryzują, gdy chcą coś wyrazić, ale nie potrafią. Bardzo ważna jest tu empatia — dzięki niej dziecko uczy się, że nawet jeśli jakaś emocja jest negatywna, to nic mu nie grozi, a rodzice są po to, by wysłuchać i pomóc.

Co można zrobić? Dziecko musi czuć się rozumiane. Pomóżcie mu radzić sobie z emocjami, których doświadcza, zwłaszcza z tymi negatywnymi.

5. Odrobina zaangażowania nie zaszkodzi.

Badania wykazały, że zaangażowanie rodziców w przyjaźnie dzieci może mieć zarówno dobre, jak i złe skutki. Dobrym pomysłem jest organizowanie spotkań towarzyskich dla maluchów, ale w miarę dorastania lepiej, aby dzieci same kształtowały swoje relacje z innymi. Naukowcy udowodnili, że nadmierna kontrola psychologiczna może zniszczyć przyjaźnie dzieci.

Co można zrobić? Pomóżcie młodszym dzieciom poznać więcej przyjaciół, ale w miarę dorastania starajcie się mniej ingerować w ich życie towarzyskie i róbcie to tylko w razie potrzeby.

6. Naucz dzieci miłości do samych siebie.

Według badań poczucie własnej wartości u dzieci ma zasadnicze znaczenie, jeśli chodzi o ich popularność. Psycholog Mitch Prinstein uważa, że musimy nauczyć się reagować na złe wydarzenia w naszym życiu i nie obwiniać za nie tylko siebie („Nie udało mi się, bo nie jestem wystarczająco bystry”), ale sytuację i okoliczności („Nie miałem wystarczająco dużo czasu, by przygotować się do testu”).

Co można zrobić? Nauczcie dziecko odpowiedzialności, ale pamiętajcie, że ciągłe branie winy na siebie nie jest zdrową reakcją na negatywne wydarzenia.

7. Zadbaj o bezpieczne przywiązanie.

Wracając do tezy, że dzieci przejmują styl komunikacji z rówieśnikami od rodziców i ich sposobu komunikowania się z nimi samymi, należy wspomnieć o kwestii przywiązania. Według badaczy rodzice powinni dążyć do osiągnięcia bezpiecznego przywiązania. Oznacza to, że dziecko czuje się na tyle pewnie, by samodzielnie odkrywać świat, ale cały czas wie, że rodzice są przy nim.

Co można zrobić: Zapoznajcie się z poniższymi stylami przywiązania i upewnijcie się, że wasz jest tym bezpiecznym.

BONUS: Style przywiązania

• Bezpieczne przywiązanie. Ten styl jest idealny. Rodzice są dostępni i akceptujący, słyszą potrzeby swoich dzieci i w razie potrzeby potrafią je ochronić. Kiedy dzieci dorastają, mają zdrowe poczucie własnej wartości i dobre relacje z innymi.

• Styl lękowo-unikający. Ten typ przywiązania rodzi się z powodu nieregularnej opieki ze strony rodziców, w wyniku czego dziecko nie może w pełni na nich polegać. Brak ochrony prowadzi do tego, że dziecko jest pełne złości i potrzeb, a także może mieć problemy z zaufaniem.

• Styl odrzucająco-unikający. Charakteryzuje się tym, że rodzice nie potrafią pocieszyć dziecka, kiedy tego potrzebuje. Zamiast tego dorośli lekceważą uczucia dziecka i odmawiają mu pomocy. W takim przypadku dzieci uczą się tłumić swoje emocje i w razie trudności polegają tylko na sobie.

• Styl ambiwalentny. Może się rozwinąć, jeśli rodzic nie reaguje odpowiednio na potrzeby dziecka, na przykład odrzuca je lub straszy, zamiast pomagać. Takie zachowanie jest zwykle spowodowane nierozwiązaną traumą z przeszłości rodzica. Jeśli u dziecka rozwinie się ten typ przywiązania, może ono stać się agresywne lub odrzucić rodzica.

Jak wyglądały wasze przyjaźnie, gdy byliście dziećmi? Czy w wieku nastoletnim coś się zmieniło?