Nie ucz małego dziecka, że powinno się dzielić z innymi — wyjaśniamy, dlaczego

Dzielenie się jest oznaką troski — tego nas nauczono i chcemy, by rozumiały to również nasze dzieci. Czasem jednak naprawdę ciężko przekonać swoją pociechę, żeby podzieliła się z innymi zabawką i się przy tym nie złościła. Dlaczego? Otóż trzeba wziąć pod uwagę wiek dziecka i odłożyć uczenie go dzielenia się do czasu, aż trochę podrośnie.

Ekipa Jasnej Strony nie miała pojęcia o tym, że wiek dziecka ma znaczenie, kiedy chcemy je nauczyć dzielenia się z innymi. Najwyraźniej jednak zbyt wczesna nauka może nie przynieść żadnych efektów!

Małe dzieci nie rozumieją, czym jest dzielenie się.

Dzieci do trzeciego roku życia są zbyt małe, żeby zrozumieć koncepcję dzielenia się. Nie ma więc sensu tłumaczyć im, że powinny podzielić się z kimś zabawką. Nie będą rozumiały, o co nam chodzi, i niczego się nie nauczą.

Dlatego ważne jest, aby poczekać z tym do czasu, aż dziecko podrośnie i będzie wystarczająco dojrzałe psychicznie i emocjonalnie, żeby zrozumieć, że dzielenie się i troska o innych są ze sobą powiązane. A także to, dlaczego dobrze jest dzielić się z innymi.

Posiadanie rzeczy pomaga dzieciom budować poczucie odrębności.

Jednym z powodów, dla których dzieci nie rozumieją koncepcji dzielenia się, jest fakt, że nie mają one jeszcze samoświadomości — poczucia odrębności siebie jako osoby. Natomiast posiadanie zabawek, które należą tylko do nich, daje im taką świadomość. Dlatego kiedy dziecko coś weźmie i uzna, że należy to do niego, nie jest to przejaw samolubności. Po prostu „dowodzi hipotezy, że jest osobną jednostką”.

W tym wieku dzieci nie rozumieją też, że coś może należeć do kogoś innego, a nie tylko do nich.

Myślą, że podzielenie się z kimś zabawką oznacza oddanie jej na zawsze.

Sprawy komplikują się jeszcze bardziej z powodu kolejnej koncepcji, której nie rozumieją małe dzieci, mianowicie czasu. I chociaż rodzicowi może się wydawać, że pożyczenie innemu dziecku na chwilę zabawki to nic takiego, to już jego pociecha postrzega to jako oddanie przedmiotu na zawsze. Dzieje się tak dlatego, że małe dziecko po prostu nie potrafi sobie wyobrazić sytuacji, w której ktoś inny może pobawić się jego zabawką przez jakiś czas, a potem ją oddać. Z takim samym niezrozumieniem spotyka się prośba, żeby dzieci bawiły się czymś „na zmianę”.

Dzieci nie panują nad impulsami.

Małym dzieciom trudno jest panować nad impulsami. Jeżeli więc czegoś chcą i chcą to mieć tylko dla siebie, w żaden sposób nie da się ich od tego odwieść.

Oto jak można zasugerować dziecku, że dzielenie się z innymi jest czymś pozytywnym.

Małe dziecko może się czasem czymś z tobą podzielić. Nie jest to jednak świadomy akt dzielenia się, tylko eksperyment i próba odkrycia czegoś nowego. Jeśli jednak już się do zdarzy, możesz pokazać dziecku, że było to z jego strony miłe i szczerze podzielić się czymś w zamian. To doskonała okazja, by w niewymuszony sposób nauczyć swoją pociechę czegoś nowego.

Jeżeli ktoś już zabierze twojemu dziecku zabawkę, bardzo ważne jest, by poczuło się ono zrozumiane. Możesz opisać mu jego emocje i podkreślić swoje zrozumienie sytuacji, dlaczego nie spodobało mu się to, że ktoś zabrał jego własność. Możesz też powiedzieć, że ma prawo nie oddawać tego, co do niego należy. Natomiast jeśli chodzi o dziecko, które zabrało zabawkę, warto mu zasugerować, żeby następnym razem zapytało o zgodę, zanim coś weźmie.

Nie można jednak zmuszać dziecka do dzielenia się zabawkami. Jeśli będziesz za mocno naciskać, słowo to zacznie mu się kojarzyć z czymś negatywnym, przez co okres nastawienia „to moje!” i przywłaszczania sobie wszystkiego będzie trwał dłużej.

Z czasem dziecko rozumie świat coraz lepiej i może nawet polubić dzielenie się z innymi, ponieważ zacznie dostrzegać, że sprawia im to radość.

Kiedy zaczęliście uczyć swoje dzieci dzielenia się z innymi? Czy znacie jakieś sposoby, które ułatwiają tę kwestię?