Jak dawniej wyglądały obrączki ślubne i o czym świadczy sposób ich noszenia

Obrączka informuje nas stanie cywilnym jej właściciela i często dostarcza wskazówek na temat jego pochodzenia i dziedzictwa kulturowego. Istotne jest również to, na którym palcu się ją nosi, z jakiego materiału jest wykonana i jaki ma kształt.

Pochodzenie obrączek ślubnych

Nie do końca wiadomo, kiedy zapoczątkowano tradycję wymiany obrączek, ale uważa się, że narodziła się ona w starożytnym Egipcie i Grecji. Początkowo pierścionki wykonywano z roślinnych łodyg, skóry i kości słoniowej, a z czasem materiały te zastąpiono metalami — głównie żelazem. Mężczyźni na znak zaufania dawali czasem wybrankom swojego serca złote lub srebrne obrączki. W II wieku p.n.e. rzymskie panny młode otrzymywały 2 pierścionki — złote do pokazywania się w miejscach publicznych i żelazne do noszenia podczas wykonywania domowych obowiązków. Zwyczaj ten przetrwał kilka stuleci.

W średniowieczu wymiana obrączek stała się częścią ceremonii zaślubin. W epoce renesansu wśród zamożnych ludzi zrodził się zwyczaj wręczania z okazji zaręczyn pierścionków z diamentem. Tradycję tę zapoczątkował arcyksiążę Maksymilian I Habsburg, gdy starał się o rękę Marii Burgundzkiej.

W XIX wieku wzrosło wydobycie diamentów, dzięki czemu kamienie te stały się szerzej dostępne dla osób o niższych dochodach. I choć na początku XX wieku coraz rzadziej obdarowywano kobiety diamentowymi pierścionkami, tradycję tę przywróciła do życia kampania marketingowa z 1938 roku stworzona przez firmę De Beers. Na przestrzeni lat obrączki ślubne i pierścionki zaręczynowe przeszły ogromne zmiany pod względem materiałów, z jakich się je wykonuje i wzornictwa. Przy okazji warto dowiedzieć się, jak rozpoznawać różne rodzaje złota i kamieni szlachetnych oraz jak dbać o biżuterię.

Wygląd obrączek

Tradycyjne obrączki ślubne mają prostą formę, ale współczesna biżuteria może być też inkrustowana i grawerowana. Osobom, które cenią sobie nietuzinkowe i wymyślne wzory, do gustu z pewnością przypadłyby obrączki typu Gimmel i Claddagh.

Gimmel, w języku starofrancuskim oznaczający „bliźniaka”, to pierścionek-układanka, który składa się z dwóch lub trzech identycznych obrączek. Wyroby tego rodzaju cieszyły się największą popularnością w XVI i XVII wieku w Anglii, w Niemczech i innych zakątkach Europy. Pierścionki te rozdzielano i nosili je narzeczeni, a w zależności od liczby obrączek czasem również świadek. Był to symbol ich zaangażowania.

Pierścionki typu Claddagh swoją nazwę zawdzięczają małej rybackiej wiosce w Irlandii, gdzie po raz pierwszy zostały wykonane. Przedstawiają one dwie dłonie trzymające serce w koronie. Często wręcza się je przyszłym pannom młodym lub bliskim przyjaciołom jako symbol oddania.

Sposób noszenia tego pierścionka ma również znaczenie symboliczne. Założony na lewą dłoń sercem skierowanym na zewnątrz informuje o zaręczynach. Jeśli serce jest obrócone do nadgarstka to znak, że osoba go nosząca jest w związku małżeńskim. Złożony na palec prawej dłoni z sercem do wewnątrz sygnalizuje, że jego właściciel jest związku lub zakochany, a jeśli serce skierowane jest na zewnątrz — że jest samotny.