Mój 22-letni syn grozi, że się wyprowadzi i zamieszka z moim byłym mężem, jeśli nie kupię mu samochodu

Mój syn Michael skończył w zeszłym miesiącu 22 lata. Myślałam, że burzliwe lata nastoletnie mamy już za sobą i nie zdawałam sobie sprawy, co mnie czeka.

Byłam w kuchni i robiłam obiad, kiedy Michael wparował do środka ze skwaszoną miną.

„Mamo, musimy porozmawiać” — powiedział, a jego ton był niezwykle poważny.

Odwróciłam się do syna, zauważając napięcie w jego głosie: „Jasne. O co chodzi, kochanie?”.

Oparł się o ladę ze złożonymi ramionami i odrzekł: „Potrzebuję samochodu”.

Przerwałam to, co robiłam, bo byłam dość zaskoczona. „Samochód? A co się stało z twoją pracą na pół etatu? Przecież na niego oszczędzałeś”.

Michael westchnął z irytacją: „Wiem, ale oszczędzanie trwa wieczność, a ja naprawdę potrzebuję go już teraz”.

Zmarszczyłam brwi, wycierając ręce w ręcznik kuchenny. „Michael, samochody są drogie. Przecież o tym wiesz. Poza tym masz pracę, zaoszczędzisz jeszcze trochę i ...”.

„Nie, mamo, nie mogę już dłużej czekać. Wszyscy moi znajomy mają samochody, a ja mam dość proszenia cię o podwózkę i jeżdżenia autobusem. Potrzebuję wolności”.

Czułam, jak narasta we mnie frustracja: „Michael, rozumiem to wszystko doskonale, ale nie możemy tak po prostu kupić ci samochodu. To nie takie proste”.

Zacisnął zęby i zmrużył oczy, a następnie wycedził: „Może w takim razie zamieszkam z tatą. On kupi mi auto”.

Jego słowa bardzo mnie zabolały.

Mój były mąż David zawsze próbował kupić uczucie Michaela, zamiast być odpowiedzialnym rodzicem. Nie mogłam uwierzyć, że mój syn w ogóle coś takiego zasugerował.

„Michael, nie możesz tak po prostu grozić, że się wyprowadzisz, bo nie dostajesz tego, czego chcesz” — powiedziałam, starając się zachować spokój w głosie.

„Dlaczego nie? Tata byłby szczęśliwy, gdybym u niego zamieszkał. Zawsze mnie rozpieszczał” — odparł wyzywającym tonem.

Wzięłam głęboki oddech, próbując zebrać myśli: „Tu nie chodzi o twojego tatę. Chodzi o odpowiedzialność. Jesteś teraz dorosły, a częścią bycia dorosłym jest podejmowanie odpowiedzialnych decyzji”.

Słysząc te słowa, mój syn przewrócił oczami: „Jasne, odpowiedzialne decyzje, takie jak bycie jedyną osobą wśród moich przyjaciół bez samochodu”.

Na tym nasza rozmowa się zakończyła, ale atmosfera w domu nadal była napięta. Nie mogłam pozbyć się uczucia rozczarowania i zmartwienia.

Przez następne dni między mną a moim synem było dużo napięcia. Mieliśmy różne scysje albo po prostu się do siebie nie odzywaliśmy. Za każdym razem, gdy próbowałam poruszyć temat auta, kończyło się to kłótnią.

Pewnego wieczoru, gdy usiedliśmy do kolacji, postanowiłam spróbować jeszcze raz.

„Michael, czy możemy znowu porozmawiać o sytuacji z samochodem?” — zapytałam ostrożnie.

Michael westchnął, dzióbiąc swoje jedzenie: „O czym tu rozmawiać, mamo? I tak nie kupisz mi auta”.

„Nie chodzi tylko o kupno samochodu, Michael. Chodzi o sposób, w jaki radzisz sobie z tą całą sytuacją” — powiedziałam, starając się zachować opanowanie.

Spojrzał na mnie z obronnym wyrazem twarzy: „Co masz na myśli?”.

„Mam na myśli to, że grożenie wyprowadzką, jeśli nie dostaniesz tego, czego chcesz, nie jest sposobem, w jaki dorośli załatwiają sprawy. Nie powinieneś tak mną manipulować, to nie fair” — wyjaśniłam swojemu dziecku, czując frustrację i smutek.

Mój syn wzruszył ramionami: „Po prostu mam już dość czekania. Tata by to zrozumiał”.

„Taty tu nie ma, Michael. A kupno samochodu nie rozwiąże wszystkich problemów. A co z wydatkami, które się z nim wiążą? Ubezpieczenie, utrzymanie...” — wytłumaczyłam, mając nadzieję, że zrozumie.

Mój syn przez chwilę milczał, po czym odsunął talerz i powiedział: „Zapomnij, mamo. Nigdy tego nie zrozumiesz”.

Gdy odszedł od stołu, zostałam z poczuciem winy. Zastanawiałam się, czy nie byłam zbyt surowa i czy może w jakiś sposób zawiodłam jako rodzic.

Mijały tygodnie, a napięcie w domu tylko eskalowało. Michael oddalił się ode mnie i spędzał większość czasu z przyjaciółmi lub zamknięty w swoim pokoju.

Pewnego sobotniego poranka znalazłam na kuchennym blacie liścik:

„Mamo, przenoszę się na jakiś czas do taty. Nie mogę już znieść bycia tutaj. Może on lepiej mnie zrozumie”.

Gdy przeczytałam te słowa, pękło mi serce. Wiedziałam, że ten dzień może nadejść, ale nigdy nie sądziłam, że stanie się to w taki sposób.

Natychmiast wybrałam numer Michaela, ale od razu odezwała się poczta głosowa. Zaczęłam panikować i próbowałam przypomnieć sobie, gdzie teraz mieszka mój były mąż David. Po rozwodzie nie utrzymywaliśmy kontaktu przez lata.

W końcu udało mi się znaleźć numer Davida i zadzwoniłam do niego, mając nadzieję, że odbierze.

„Halo?” — w słuchawce usłyszałam zaskoczony głos byłego męża.

„David, to ja, Sarah. Powiedz mi, proszę, czy Michael jest u ciebie?” — wymamrotałam, starając się zachować spokojny głos pomimo narastającego lęku.

Zanim usłyszałam odpowiedź, nastąpiła chwila ciszy.

„Sarah, co się dzieje? Michaela tu nie ma”.

Wystraszyłam się jeszcze bardziej. „Zostawił mi liścik, że przenosi się do ciebie. Jest obrażony, bo powiedziałam, że nie kupię mu samochodu”.

David westchnął sfrustrowany: „Miałem przeczucie, że coś takiego może się wydarzyć. Spróbuję z nim porozmawiać, jeśli się pojawi, ale przecież nie może tak po prostu uciekać od swoich problemów”.

Podziękowałem mu, a następnie się rozłączyłam. Przez cały dzień nie miałam żadnych wieści od Michaela. Próbowałam do niego dzwonić i pisać, ale nie odpowiadał. Nie mogłam się na niczym skupić, bo ciągle martwiłam się o mojego syna.

Minęło kilka dni. W końcu pewnego wieczoru rozległo się pukanie do drzwi. Serce podskoczyło mi do gardła i szybko pobiegłam je otworzyć. To był Michael. Wyglądał na zmęczonego i zrezygnowanego, a na ramieniu miał przewieszoną torbę.

„Mamo, możemy porozmawiać?” — zapytał, a w jego głosie było słychać wstyd.

Poczułam ogromną ulgę i przytuliłam moje dziecko: „Oczywiście, wejdź”.

Usiedliśmy w salonie, a Michael zaczął mówić drżącym głosem: „Przepraszam, mamo. Byłem głupi”. Delikatnie ścisnęłam jego dłoń: „W porządku, Michael. Cieszę się, że wróciłeś”.

Spuścił wzrok, unikając mojego spojrzenia: „Teraz zdaję sobie sprawę, że ucieczka nie była rozwiązaniem. Tata nawet nie miał pojęcia, o czym mówię, kiedy do niego przyjechałem”. Przytaknęłam, czując mieszankę smutku i ulgi. „Cieszę się, że jesteś bezpieczny. Ale naprawdę musimy porozmawiać o tym, co się stało” — powiedziałam.

Porozmawialiśmy więc o odpowiedzialności, o komunikacji, o wyzwaniach dorosłości. Nie była to łatwa rozmowa, ale konieczna. W końcu Michael zrozumiał, że kupno samochodu to nie tylko spełnienie pragnienia wolności; wiązało się ono także z obowiązkami. Z kolei ja zdałam sobie sprawę, że komunikacja jest kluczowa, szczególnie w obliczu problemów.

Od tego dnia pracowaliśmy nad odbudową naszej relacji. To doświadczenie nas wzmocniło: wiedzieliśmy, że na pewno pojawią się przed nami kolejne wyzwania, ale stawimy im czoła razem.